Mrozowski & Gajlewicz

Tekst nie jest za długi, a w dodatku w tekście Gajlewicza nie ma prawie nic interesującego, więc się nie będę rozpisywał.

Propaganda - celowe, perswazyjne oddziaływanie na zbiorowość w celu wywołania pożądanych zachowań.

definicja techniki oddziaływania propagandowego:

„Przez technikę oddziaływania propagandowego rozumieć należy sposób postępowania nadawcy wyrażający się w metodzie opracowania komunikatu propagandowego, w którym akcentuje się lub modyfikuje określone elementy aby zwiększyć skuteczność oddziaływania.”

masowe komunikowanie i propaganda zawierają się w pojęciu komunikowania

„zakresy masowego komunikowania i propagandy tylko częściowo zachodzą na siebie”

Dalej Gajlewicz wymienia i omawia techniki propagandowe, co nie jest istotnym fragmentem (te techniki to np. powtarzanie, plotka, stereotyp, band wagon, sugestia i inne).

Tu zaczyna się meritum, czyli to co umieć mamy.

Mrozowski podważa tezę Gajlewicza i przekonuje, że nie ma technik masowego komunikowania, które nie miałyby propagandowego charakteru. Czyli, że techniki masowego komunikowania zawierają się w propagandzie.

Dla M. jedynym wyróżnikiem (kluczowym) o tym czy coś jest propagandą czy nie, są reakcje odbiorców i następstwa jakie zachodzą. Pod tym względem komunikowanie masowe pozostawia po sobie ślady w zachowaniach, postawach przynajmniej części odbiorców i dlatego M. uważa, że może być propagandą.

I teraz najważniejsze pytanie: po cholerę M. o tym pisze?

Otóż po to, aby pokazać powojenną ewolucję propagandy:

Propaganda przestała być pojmowana i używana jako określone, skategoryzowane środki. Jej zakres rozprzestrzenił się na cały proces masowego komunikowania, nie dając się konkretnie w nim wyróżnić. Propaganda przez to stała się mniej widoczna i mniej nachalna.

Systematyzacja komunikatów propagandowych G. jest przestarzała, ponieważ skupia się tylko na treści jawnej, tymczasem obecnie (no i ówcześnie) mamy do czynienia z istotnymi technikami propagandowymi, których treści nie są jawne:

1. Technika definiowania znaczeń. Ma miejsce gdy środki masowego przekazu nadają danemu czemuś inne znaczenie niż ma w rzeczywistości, dając pozytywne bądź negatywne konotacje. Na przykład nazywanie inteligencji, wykształciuchami.

2. Technika kontekstualizacji znaczeń. „Wydobywanie ze znaków pożądanych odcieni znaczeniowych metodą odpowiedniego ich doboru i zestawiania” (to chyba chodzi o zwracanie uwagi na pewne pożądane dla kogoś elementy jakiejś sprawy, przy pomijaniu innych, niepożądanych, a równie ważnych, tak odbiorca zwracał uwagę tylko na te pierwsze).

3. Techniki strukturalizacji przekazu. Wykorzystuje się wtedy określone konwencje lub formuły narracji, narzucając odbiorcy pewną wizję rzeczywistości.

Mam nadzieję, że moje opracowanie będzie pomocne, choć wątpię aby z tak ubogiego w treść tekstu jakieś pytania się pojawiły.