Bajka o Czerwonym Kapturku
Tym sposobem wilk stracił okazję do uczty, pozostała mu tylko druga częœć strasznego planu. Szybko przebrał się w ubrania babci i wskoczył do jej łóżka - czekał na przybycie Czerwonego Kapturka.
Babcia Czerwonego Kapturka była chora i często Czerwony Kapturek chodził przez las do babci aby ją odwiedzić i zanieœć jej lekarstwa oraz jedzenie. Dziewczynka po tych słowach uspokoiła się i również powitała wilka. Ten zły i przebiegły zwierz wypytał Czerwonego Kapturka, dokąd idzie i jaką drogą.
Dziewczynka, nic nie przeczuwając, zbliżała się do miejsca, gdzie za krzakiem ukryty był wilk. Gdy dowiedział się wszystkiego, popędził co sił na skróty do domku babci. Jednym susem wpadł przez otwarte okno do pokoju, gdzie siedziała babcia i robiła wnuczce sweterek na drutach. Mama zawsze ostrzegała córkę przed złym wilkiem, który tylko czekał na łatwą zdobycz w lesie. Niedługo dziewczynka zapukała do drzwi i weszła do pokoju. Zbliżyła się do łóżka i nie poznała babci. Zaczęła dopytywać się o jej wielkie uszy, duże oczy, straszne... zęby i zaczęła uciekać. Na nic zdały się jej wołania o pomoc. Wilk jednym haustem połknął Czerwonego Kapturka. Następnie zjadł cały koszyk jedzenia i zasnął. PrzeraŸliwe chrapanie wilka usłyszał gajowy, który akurat przechodził obok domku babci. Kiedy zobaczył zwierza w łóżku babci, zdenerwował się nie na żarty. Szybko rozciął nożem brzuch wilkowi i wyjął dziewczynkę. Następnie zaszył mu w brzuchu kamienie. Gdy na drugi dzień wilk obudził się, wielkie pragnienie skierowało go na brzeg rzeki. Tam poœlizgnął się i wpadł do wody. Od tego czasu nikt go już nie widział w tej okolicy. Krzyknął „Witam panią!” i tym tak przestraszył babcię, że ta ukryła się w szafie.
Dawno, dawno temu za siedmioma górami za siedmioma lasami mieszkał sobie w domku z dala od lasu Czerwony Kapturek z mamą. Kiedy wilk wyskoczył z ukrycia, dziewczynka zamarła z przerażenia, lecz zwierz skłonił się nisko i powiedział, że jest dobrym wilkiem i nic złego jej nie zrobi.
Gdy drogą nadeszła dziewczynka w czerwonej czapce z koszykiem w ręku, wilk tylko mruknął i mlasnął jęzorem: - Mam szczęœcie, dziœ czeka mnie nie lada uczta.