Dow (Dov, Dob) Ber (Beer, Berisz, Berush) Meisels (ur. 1798 w Szczekocinach, zm. 15 lutego 1878 w Warszawie) - rabin krakowski, następnie warszawski, opowiadał się za udzielaniem poparcia przez Żydów Polakom walczącym z Rosjanami, sympatyzował z powstaniami narodowowyzwoleńczymi.
Wczesne lata
Urodził się w położonych niedaleko Radomia Szczekocinach. Potem wraz z rodzicami zamieszkał w Kamieńcu Podolskim, w którym jego ojciec pełnił funkcję rabina (Dow Ber kształcił się u niego). W 1820 roku Dow Ber Meisels ożenił się, a następnie wraz z żoną wyjechał do Krakowa, gdzie razem z teściem założył spółkę handlową (wg innych źródeł - bank). Działalność tę prowadził także w późniejszym czasie, między innymi dostarczając broń dla walczących w powstaniu listopadowym.
Naczelny rabin Krakowa
Od 1832 roku był naczelnym rabinem krakowskim, brał także udział w powstaniu krakowskim w 1846 roku. W tym czasie też znajdował się w ciągłym sporze z Senatem Wolnego Miasta Krakowa, walcząc o zniesienie przepisów dyskryminujących Żydów. Kiedy miasto stało się częścią Austrii, rabin zaangażował się jeszcze bardziej w politykę, kandydując do senatu miasta. Udało mu się, wobec czego został także delegowanym do parlamentu austriackiego. W 1848 roku wydał odezwę do Żydów polskich, w której wzywał ich do poparcia dążeń uczestników Wiosny Ludów.
Nadrabin warszawski
W 1856 roku Meisels został nadrabinem w Warszawie. Stało się tak dzięki poparciu, jakie udzielili mu działacze i zwolennicy ruchu asymilacyjnego. Od tego czasu w synagogach warszawskich wzywał po polsku do jedności Żydów z Polakami w walce wyzwoleńczej. Pomimo tego, że Warszawa była wówczas jednym z największych skupisk żydowskich w Europie, pozycja Krakowa w hierarchii religijnej była wyższa, dlatego też Meisels używał tytułu rabin krakowski zamieszkały w Warszawie.
Działalność antyrosyjska
W 1861 roku, na znak solidarności z duchowieństwem katolickim (które zamknęło kościoły po zbezczeszczeniu ich przez Kozaków rozbijających pochody niepodległościowe), nakazał zamknięcie synagog warszawskich. Podobnie uczynili rabini Izaak Kramsztyk i Markus Jastrow. Był także członkiem Delegacji Miejskiej w czasie pogrzebu pięciu poległych 2 marca 1861, który to pogrzeb przeistoczył się w demonstrację solidarności różnych stanów społeczeństwa Królestwa Kongresowego. Za udział w tej manifestacji społeczno-politycznej został aresztowany. Osadzono go w Cytadeli Warszawskiej.
Kiedy wybuchło powstanie styczniowe w 1863 roku został zmuszony przez władze carskie do opuszczenia Królestwa Polskiego. Przebywał między innymi w Wiedniu. Kilka lat później pozwolono mu wrócić, ale od tego czasu jego działalność była już ściśle kontrolowana.
Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 1, rząd 6)[1]. Jego pogrzeb przerodził się w ogromną manifestację polsko-żydowskiej jedności wobec carskiego ucisku.