„Niekonsekwentny stosunek Świadków Jehowy do ''Septuaginty''”

Autor:

Jan Lewandowski

Do druku przygotował:

SCORP1ON

J 8:44 „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.”

Prz 30:5-6 „Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają.⁽⁶⁾ Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.”

Ap 22:18 „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze.”

Ap 22:19 „A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.”

2Kor 4:2 „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.”

Prz 19:5 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknąć.”

Prz 19:9 „Fałszywy świadek nie ujdzie karania, zginie - kto kłamstwem oddycha.”

Prz 28:13 „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi.”

Syr 34:4 „Co można oczyścić rzeczą nieczystą? Z kłamstwa jakaż może wyjść prawda?”
Ap 22:15 „Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje.”

Syr 36:19 „Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre - mowy kłamliwe.”

Ef 5:6-17 „Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników.⁽⁷⁾ Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!⁽⁸⁾ Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!⁽⁹⁾ Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.⁽¹⁰⁾ Badajcie, co jest miłe Panu.⁽¹¹⁾ I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]!⁽¹²⁾ O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić.⁽¹³⁾ Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.⁽¹⁴⁾ Dlatego się mówi: Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.⁽¹⁵⁾ Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.⁽¹⁶⁾ Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.⁽¹⁷⁾ Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.”

J 8:32 „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.”

Strona WWW:

http://brooklyn.org.pl/septuag2.htm

Świadkowie Jehowy aby tylko wyjść na swoje potrafią popierać równocześnie wykluczające się i kłócące się z sobą tezy. Zauważył to już kiedyś David Reed w swej książce pt. How to Rescue Your Loved Ones from Watchtower (Grand Rapids 1989, str. 55) porównując to zjawisko do paradoksów orwellyzmu znanych nam z głośnej książki Orwella pt. Folwark zwierzęcy. Wspomniane zjawisko doskonale widać także w instrumentalnym wykorzystywaniu przez ŚJ greckiego przekładu ST zwanego LXX (Septuaginta).

Leksykon ŚJ pt. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne (Brooklyn 1998, str. 286, par. 9) i Strażnica nr 5 z 1969 roku (str. 7, par. 21-22) liczą nieco dziwacznie, bo od Abrahama trwający 430 lat (Rdz 15:13) okres ciemiężenia Żydów w Egipcie. Jednakże tekst hebrajski ST (inaczej: masorecki) nigdzie nie daje upoważnienia do takiego liczenia okresu ucisku w Egipcie. Przeciwnie, na podstawie tego tekstu (por. Wj 12:40-41) możemy być upoważnieni tylko do tego, aby ów pobyt liczyć dopiero od czasów emigracji Żydów do Egiptu. Jest to logiczne i zrozumiałe, trudno bowiem zrozumieć co ma wspólnego wędrówka Abrama po Palestynie z dużo późniejszym uciskiem Żydów w Egipcie....

Jednakże dla ŚJ nic oczywiste i logiczne być nie musi, zwłaszcza gdy muszą oni jakoś dopasować Biblię pod swoją pseudobiblijną filozofię z Brooklynu. Tak więc i tym razem SJ „znaleźli jakiś sposób” na to aby jakoś „przeskoczyć” powyższą oczywistość i przeforsować tezę, iż ucisk Żydów w Egipcie nie rozpoczął się wtedy, gdy Biblia mówi iż się rozpoczął, tylko wcześniej. Jak wyżej wspomniane dwie publikacje SJ rozwiązały więc „problem” tego co podaje tekst hebrajski? Ano zrobiły to „wspomagając” się manuskryptem Septuaginty i Pięcioksięgu Samarytańskiego, które w Wj 12:40-41 mają dodane oprócz zwrotu „w ziemi egipskiej” także słowa - „i w ziemi kanaanejskiej”. Tak oto sobie SJ znaleźli podpórkę pod to, aby liczyć 430 letni okres ucisku w Egipcie z Wj 12:40-41 od czasu wcześniejszego niż
początek owego pobytu Żydów w Egipcie.

Powyższa Strażnica argumentuje (str. 7, par. 21-22) wraz z powyższym leksykonem Całe Pismo......., (str. 286, par. 9), że najstarsze zachowane teksty Septuaginty (LXX) i Pięcioksięgu Samarytańskiego są starsze od najstarszych świadków tekstu masoreckiego, więc lekcje Wj 12:40-41 trzeba odczytywać w tym miejscu wedle właśnie tych wersji tekstu Biblii i uznawać te lekcje jako wiarygodniejsze od tekstu hebrajskiego, skoro teksty te są bliższe oryginałowi (jeśli chodzi o większą wierność Septuaginty względem oryginału, w porównaniu do młodszego od niej o setki lat tekstu masoreckiego, to Strażnica ma tu częściowo racje, bowiem najstarsze wersje LXX są już z II wieku, więc czasem mogą rzeczywiście zawierać wierniejsze lekcje niż masora - więcej o tym por. Wstęp ogólny do Pisma Świętego, Poznań-Warszawa 1986, str. 164-165, por. też leksykon Strażnicy pt. Całe Pismo ........., str. 307-310, par. 13-15). W tejże Strażnicy nr 5 z 1969 roku czytamy takie oto słowa na temat lekcji Pięcioksięgu Samarytańskiego oraz lekcji LXX z wspomnianego Wj 12:40-41:

„Zatem obydwie przytoczone wersje, oparte na tekście hebrajskim znacznie starszym od dziś rozpowszechnionego tekstu masoreckiego, obok >>ziemi egipskiej<< wymieniają także słowo >>kananejska<<” (Strażnica, nr 5 z 1969 roku, str. 7, par. 22, por. także leksykon Świadków Jehowy Całe Pismo......, str. 286, par. 9, który podaje tak samo).

Zatem w tym punkcie swej chronologii ŚJ zdecydowanie odrzucają tekst hebrajski/masorecki na korzyść LXX, bowiem ta ostatnia ma być wiarygodniejsza jako starsza (a więc bliższa oryginałowi ST niż późni masoreci) wersja ST. Koresponduje to z tym co podają także inne publikacje ŚJ w tym temacie:

„Sprawozdanie zawarte w >>Przekładzie Nowego Świata<< oraz niektórych innych opiera się na hebrajskim teksie masoretycznym, ponieważ ten stanowił podstawę opracowania tych wersji. Trzeba jednak pamiętać, że test masoretyczny jest dość późny w porównaniu z takimi tłumaczeniami, jak grecka >>Septuaginta<<, która stanowi przekład o wiele starszego tekstu hebrajskiego na język grecki” (Strażnica, nr 3 z 1967 roku, rubryka Pytania czytelników, podkreślenie od JL).

Jedna z najnowszych Strażnic (nr 18 z 15 września 2002, strony 26-29) również poświęciła Septuagincie bardzo pochlebny artykuł, pt. „Septuaginta” użyteczna dawniej i dziś. Czytamy w nim m.in.:

„Septuaginta ma ogromną wartość również obecnie, pomaga bowiem wykryć błędy kopistów, które mogły się wkraść do hebrajskich manuskryptów sporządzanych w późniejszym okresie. (...) Nie ulega wątpliwości, że Septuaginta oraz inne starsze rękopisy, które przetrwały, pomagają nieraz wychwycić błędy w późniejszych kopiach tekstu hebrajskiego” (str. 28, podkreślenie od JL).

I choć w następnym akapicie wspomnianego artykułu czytamy, że choć i Septuaginta nie ustrzegła się od błędów (str. 28), to jednak jest wcześniejsza od posiadanego przez nas obecnie hebrajskiego tekstu ST, będąc zatem stosunkowo wiarygodniejszą od tego tekstu. Te twierdzenia ŚJ są zatem oczywiste: faworyzują oni LXX jako dokładniejszą i bliższą oryginałowi niż tekst hebrajski ST. Jednakże to w żadnym wypadku nie przeszkadza ŚJ głosić przy innych okazjach twierdzeń zupełnie odwrotnych! Przy jakich okazjach? Ano wtedy, gdy LXX im już przeszkadza, wtedy dyskredytują LXX jako „błędny”, „sprzeczny z hebrajskim oryginałem”, i tym razem przeciwstawiają go tekstowi hebrajskiemu/masoreckiemu, jako (w tej „nowej wersji” zeznań ŚJ) „jedynemu wiarygodnemu” i „najbardziej zbliżonemu do oryginału”. Przykład takiego czegoś mamy właśnie na liście dyskusyjnej

news:pl.soc.religia

W wątku pt. Świadkowie Jehowy reklamują swoje kłamstwo! Piotra Andryszczak aby poprzeć lekcję Boże odniesioną do Syna napisał (post z 17 grudnia 2002, godz. 19:26), że list do Hebrajczyków 1:8 ma prawo użyć słowo Bóg do Syna, bowiem autor Hebrajczyków 1:8 opierał się w tym miejscu na greckim przekładzie ST Septuagincie (LXX - Ps 45:7-8), który upoważnia do odniesienia słowa Bóg wobec Syna:

„Tron twój, Boże, na wieczne czasy [...] dlatego też Bóg twój, Boże, namaścił cię olejkiem” (Ps 45:7-8 w LXX, cytowany w Hebr 1:8).

Wobec takiej argumentacji w wykonaniu Piotra Andryszczaka, ŚJ podpisujący się na news:pl.soc.religia  jako „Mirek”, zaczął gwałtownie protestować i ignorować LXX (!), dyskredytując ją względem wiarygodniejszego jego zdaniem tekstu masoreckiego. Przypatrzmy się tej wymianie zdań, Piotr Andryszczak napisał (zachowano pisownię oryginalną):

andrypio: [...] Skoro jest to cytat z LXX a identyczny zwrot mamy w NT to inaczej się nie da przetłumaczyć. Mirek cytuje ST tłumaczony z języka hebrajskiego. A język hebrajski w tej chwili mnie nie interesuje.

''Mirek'' odpowiedział na to:

„A wlasnie zgodnosc interpretacji z tekstem hebrajskim jest najwazniejsza. Dlatego napisalem.: "Zla interpretacja powstala na zlym tlumaczeniu." Niezgodnym z Biblia. Bo nie zgadza sie to tlumaczenie z tekstem Bibli hebrajskiej a nie interesuje mnie bledna interpretacja KRK Jak KRK pasuje to zaprzeczy tekstowi hebrajskiemu w ktorym to spisany zostal ST. Jesli nawet NT cytuje test LXX to nie mozna interpretowac tekstow sprzecznie z tekstem Hebrajskim, ktory jest teksten natchnionym.Interpretacja NT nie moze przeczyc ST. Jak widac, interpretacja KRK jest naciagana i niezgodna z natchnionym tekstem hebrajskim"

(Od: „Mirek” <[e-mail] > Wątek: „Re: Świadkowie Jehowy reklamują swoje kłamstwo!”, Data: 18 grudnia 2002, godz. 01:21).

Zatem kiedy ŚJ była potrzebna LXX w ich „tworzeniu” chronologii biblijnej na bazie Wj 12:40-41 (co omówiłem wyżej), to wtedy chwalili LXX jako „bliższą oryginałowi hebrajskiemu”, nie uwzględniając w tym miejscu tekstu hebrajskiego. Kiedy jednak LXX przeszkadza już ŚJ w kwestii cytującego z niej tekstu Hebr. 1:8, to wtedy nagle twierdzą, że nie wolno iść w tym miejscu za LXX, bo ona, i oparty na niej cytat w Hebr. 1:8, „zaprzecza w tym miejscu tekstowi hebrajskiemu” (Mirek). Atakują też wtedy Septuagintę różnymi innymi sposobami. Inny Świadek Jehowy, podpisujący się jako EMET, przyszedł Mirkowi „na pomoc” w kwestii dalszego dyskredytowania Septuaginty. Gdy jeden z dyskutantów podpisujący się jako „explorer” (najprawdopodobniej również ŚJ, choć nie napisał o tym wprost) dyskredytował LXX przy pomocy argumentu (patrz niżej), że w Talmudzie przyrównano powstanie LXX do dnia, w którym Żydzi zrobili sobie złotego cielca, EMET poparł to „spostrzeżenie explorera”. Przypatrzmy się tej wymianie zdań:

Użytkownik "explorer" <[e-mail] > napisał w wiadomości news:atru6o$nh0$[e-mail]...

''Stosunek uczonych w Piśmie Żydów do Septuaginty był jednoznacznie określony. W Talmudzie dzień zakończenia pracy nad tym przekładem porównywany został do czarnego dnia Starego Testamentu - dnia wyniesienia złotego cielca.''

explorer

<<EMET:>> [ 12.20 ]

''Polecam mój post z 1999/07/02 pt. "Interesujące wiadomości o Septuagincie /LXX/". Stosowny fragment - niemal identyczny z zapodanym przez explorera - zawierał przypis [98].

Oto jego brzmienie [cytuję:] ---

98 ~~Soferim~~ 1, 7 (dzień ten to ósmy dzień miesiąca Tebet). Z drugiej jednak strony już Talmud pozwala czytać jedną z najświętszych modlitw judejskich, zawierającą wyznanie monoteizmu. "Słuchaj, Izraelu...", we wszystkich językach, w tym także po grecku (Sota 33a; Megilla 17 B).

{~~...~~ oddano kursywą}''

(Od: „EMET” <stephanos@NO_SPAM.poczta.onet.pl > Temat: „Re: Braki w wiedzy biblijnej Andrypi”, Data: 20 grudnia 2002, godz. 19:33).

Ta zsynchronizowana w czasie i wirtualnej przestrzeni jednomyślność ŚJ w dyskredytowaniu LXX upoważnia do wniosku, że głos Mirka nie był odosobnionym przypadkiem czy kaprysem wolnego strzelca, niezgodnego z myślą Strażnicy, która czasem okazuje szacunek Septuagincie, obdarzając ją pewnym autorytetem.

Ciekawe, że w kwestii dokonanej przez ŚJ interpretacji Wj 12:40-41 jakoś nie przeszkadza już im to, że LXX nie zgadza się w tym miejscu z tekstem hebrajskim, i wybierają oni lekcje Wj 12:40-41 wedle LXX a nie wedle tekstu hebrajskiego.

Podobnie niekonsekwentne podejście do LXX reprezentuje sama Strażnica. Zauważmy bowiem, że jeśli przyjmiemy powyższe założenie wyżej cytowanej Strażnicy nr 5 z 1969 roku, że LXX i Pięcioksiąg Samarytański mają wiarygodniejsze lekcje tekstu dotyczące zagadnień chronologii biblijnej, to rodzą się pewne bardzo poważne problemy dla reszty przyjętej przez Strażnicę chronologii z Biblii. Dlaczego? Otóż, ta sama Septuaginta i ten sam Pięcioksiag Samarytański podają już bowiem zupełnie inne cyfry w przypadku uwzględnianych przez Strażnicę w jej chronologii biblijnej liczbach lat patriarchów z Rdz 5 i 11 (por. Juliusz Synowiec, Wybrane zagadnienia Pięcioksięgu, Warszawa 1987, str. 222, por. też przypis w Biblii Poznańskiej do Rdz 5:1). Różnice te w specjalnej tabeli porównawczej umieścił Edmond Charles Gruss, w swej anglojęzycznej książce pt. The Jehovah's Witnesses and prophetic speculation (Nutley, N. J., 1976, str. 73). Zsumowanie tych lat w różnych wersjach tekstu biblijnego daje różne sumy lat i wygląda następująco:

W wersjach tekstu biblijnego istnieją także poważne różnice odnośnie czasu pobytu Żydów w Egipcie. Według tekstu masoreckiego i Wulgaty, od czasu pobytu Abrahama w ziemi Kanaan, do czasu Exodusu mija 645 lat. Natomiast wedle Septuaginty i Pięcioksięgu Samarytańskiego, okres ten zajmuje 450 lat (por. E. Dąbrowski, Podręczna Encyklopedia biblijna, dzieło zbiorowe pod red. dr Eugeniusza Dąbrowskiego, Poznań-Warszawa-Lublin 1959, tom I, str. 224, por. też przypis w Biblii Poznańskiej do Rdz 5:1).

Inny bardzo poważny problem dla chronologii Strażnicy to fakt, że w Septuagincie znajdujemy liczbę nie 480 lat, ale 440 lat w doniosłym dla chronologii Świadków Jehowy tekście z 1 Krl 6:1 (por. leksykon Całe Pismo......., str. 285, par. 8), mówiącym o okresie 480 lat trwającym od czasu Exodusu do czasu zbudowania Świątyni Salomona (por. Tadeusz Brzegowy, Księgi historyczne Starego Testamentu, Tarnów 1998, str. 120 przypis). Jeśli jednak Świadkowie Jehowy przyjęliby do liczenia liczbę 440 lat z LXX, to wtedy by im już to wszystko nie pasowało do obliczeń chronologii biblijnej w Strażnicy nr 5 z 1969. Podobną niekonsekwencję w chronologii Świadków Jehowy znajdujemy w przypadku Ez 4:1-13. Świadkowie Jehowy wykorzystują do liczenia swej chronologii roku 607 (biegnącego od roku 997) liczbę 390 lat z tego tekstu Ezechiela (por. leksykon Świadków Jehowy pt. Całe Pismo....., str. 285, par. 7). Problem polega jednak na tym, że tekst masorecki ma tu rzeczywiście liczbę 390, ale Septuaginta podaje tu już inaczej, mianowicie liczbę 190 (por. Gruss, jak wyżej, str. 77, patrz też przypis w Biblii Tysiąclecia II do Ez 4:5, który też podaje, że zamiast 300 mamy cyfrę 100 w Septuagincie). Zatem w przypadku Ez 4:1-13 i 1 Krl 6:1 Świadkowie Jehowy są niekonsekwentni, bowiem w przypadku tych tekstów idą już dla odmiany za tekstem masoreckim, a nie za LXX, którą wykorzystywali w Strażnicy nr 5 z 1969 (str. 7) przy uwzględnianiu danych do chronologii z Wj 12:40-41, gdzie sugerowali, iż LXX jest wiarygodniejsza od masory, bowiem jest starsza.

Jak widać manuskrypty biblijne osiągają największą „wiarygodność” i „są jak najbardziej zbliżone do oryginału” w zależności od partykularnych potrzeb chwili u ŚJ.

”Mirek” zasugerował we fragmencie podanym wyżej, że cytat w LXX w Hebr 1:8 jest niezgodny z oryginałem hebrajskim. Z tego wynika, że mimo iż „Pod natchnieniem uczniowie Chrystusa cytowali wiele z greckiego przekładu Septuaginty Pism Hebrajskich” (Strażnica, nr 2 z 1951 roku), to autor Hebr choć był natchniony to jednak kropnął się cytując tak a nie inaczej w 1:8.

Jak się weźmie wszystko do kupy to co nam tu Świadkowie Jehowy wraz ze Strażnicą podają, to wychodzi z tego niezły jazz, mianowicie: autor Hebr 1:8 był pod natchnieniem, ale cytował niezgodnie z natchnioną Biblią i opierał się na złym tłumaczeniu. Mirek wie lepiej od natchnionego autora NT jak powinien tamten zacytować.

Stosunek Ewangelii Mateusza do LXX

Innym przykładem popierania przez ŚJ dwóch sprzecznych względem siebie twierdzeń w stosunku do LXX jest z jednej strony (w zależności od potrzeb) przekonywanie innych, że Mateusz w swej Ewangelii nie cytował z LXX, a z drugiej strony (w zależności od innych potrzeb) zaprzeczanie temu, i utrzymywanie, że Mateusz jednak cytował z LXX. Kiedy ŚJ jest potrzebne, żeby dowieść iż Ew. Mt była spisana po hebrajsku, to negują wszystko co mogłoby rzucić cień na tę tezę, także więc i to, że Ew. Mt cytowała LXX. W związku z tym piszą oni:

„Że Mateusz najpierw napisał swoją ewangelię w języku hebrajskim, to widać także z dokładnego zbadania jego cytatów Pism Hebrajskich. Z takiego zbadania wynika bowiem, że nie cytował on z przekładu Septuaginty, lecz bezpośrednio z języka hebrajskiego” (Strażnica, nr 9 z 1962 roku, str. 12, podkreślenie od JL).

„Dalszą podstawą do założenia, że Mateusz pisał Ewangelię najpierw po hebrajsku, są występujące w niej cytaty z Pism Hebrajskich. Staranne zbadanie tych przytoczeń wskazuje mianowicie, że cytował bezpośrednio z hebrajskiego, a nie z przekładu >>Septuaginty<<” (Strażnica, nr 24 z 1964 roku, str. 12, podkreślenie od JL, por. też takie samo twierdzenie w Strażnicy, nr 4 z 1964 roku, str. 10).

Tymczasem jest to ewidentna nieprawda, bowiem w Ewangelii Mt znajdujemy również (choć nie tylko, ale jednak) cytaty z greckiej Septuaginty, o czym donosi choćby jeden z komentarzy biblijnych:

„Cytaty Mateusza wspólne z pozostałymi synoptykami idą w zasadzie za Septuagintą, (...)” (Józef Kudasiewicz, Ewangelie synoptyczne dzisiaj, Warszawa 1986, str. 184).

Powyższy komentarz podaje też przykłady miejsc, w których Ewangelia Mt cytuje LXX:

„Potwierdza to cytat z Iz 29:13, który Mateusz (15, 8-9) podobnie jak Marek (7, 6-7) wiernie przytacza za Septuagintą” (Wstęp....., jak wyżej, str. 169)

To samo czytamy w innym komentarzu biblijnym:

„Cytaty Mateusza wspólne z pozostałymi synoptykami idą w zasadzie za LXX, (...)” (Wstęp do Nowego Testamentu, Poznań 1996, str. 169).

Mimo to w jednym przypadku Strażnica zdecydowała się nawet do zaprezentowania takiej oto śmiałej opinii na temat cytowania przez Mateusza, całkowicie rozwiewając nasze wątpliwości co do tego, że jej zdaniem Mateusz nie mógł cytować z LXX w żadnym miejscu swej Ewangelii:

„Gdziekolwiek ten ewangelista posługuje się świadectwami ze starożytnych Pism, nie opiera się on na autorytecie siedemdziesięciu tłumaczy [greckiej Septuaginty], lecz na języku hebrajskim” (Strażnica, nr 2 z 1951 roku, art. pt. Przekład Nowego Świata Chrześcijańskich Pism greckich).

Ale kiedy indziej, gdy zdarza się tak, że (w związku z dyskusją o kanonie ST) akurat jest już Strażnicy potrzebne aby Mateusz w swej Ewangelii cytował LXX, to wtedy nagle ŚJ mają oni „odmienną prawdę” od powyższej, i piszą:

„Nawet gdy tych ośmiu natchnionych pisarzy w języku greckim cytowało z Septuaginty, wówczas oni pomijali księgi apokryficzne” (Strażnica, nr 4 z 1962 roku, str. 8, par. 6).

Strażnica nie pisze tu co prawda wprost o Mateuszu, ale wiemy, że na pewno ma go tu na myśli mówiąc o ośmiu pisarzach NT cytujących z LXX. Z wymienionych w Biblii Świadków Jehowy (por. Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata, Brooklyn 1997, str. 1562, por. też Całe Pismo...., edycja jak wyżej, str. 12) owych ośmiu pisarzy NT mamy bowiem również i Mateusza: Mateusz (1), Marek (2), Łukasz (3), Jan (4), Paweł (5), Jakub (6), Piotr (7), Juda (8).

Jak widać ŚJ również w temacie sposobu cytowania przez Mateusza podają sprzeczne względem siebie równoczesne informacje w jednym czasie, w zależności od partykularnych potrzeb.

[01 2003]

7

---