Metody preferujące aktywność ucznia wg Anny Dyduchowej
Metody kształcenia sprawności językowej (z: A. Dyduchowa, Metody kształcenia sprawności językowej uczniów):
I. Metoda analizy i twórczego naśladowania wzorów
II. Metoda norm i instrukcji
III. Metoda przekładu intersemiotycznego
IV. Metoda okazjonalnych ćwiczeń sprawnościowych
V. Metoda praktyki pisarskiej
Metoda praktyki pisarskiej jest wspomagana przez pozostałe metody, które zawierają w sobie elementy twórczych działań językowych i w konsekwencji przygotowują U do „stania się twórcą” w dziedzinie ekspresji słownej, dziecko rozwija spontaniczną aktywność werbalną. U może stać się partnerem porozumienia a nierzadko jego inicjatorem
Proces kształcenia umiejętności zakłada istnienie odrębnego systemu czynności nauczyciela i uczniów. Rola naucz. polega na planowaniu działalności praktycznej i kierowaniu nią, rola zaś ucznia - na realizowaniu określonych zadań praktycznych. Proces kształcenia umiejętności zakłada zatem dobór metod opartych na działaniu.
wykorzystuje się elementy proc. poszukiwania: aktywizacja - podtrzymywanie aktywizacji - kierunkowanie działania.
Metoda analizy i twórczego naśladowania wzorów
Jak wyzyskać możliwości tkwiące w metodzie naśladowania wzoru językowego (XIX i XX w.) Aby nie zaprzepaścić indywidualności i świeżości wypowiedzi dziecięcej inspirowanej wzorem.
Wzór - każdy tekst spełniający warunki wzorowej wypowiedzi zarówno pod względem swojej budowy gramat., stylist., jak i pod względem funkcjonalności językowej czy socjolingwistycznej. Np. tekst: literacki, publicystyczny, przygotowany przez naucz., wybrany tekst uczniowski. Wzór musi być atrakcyjny i dobrany z uwagi na cel kształcenia.
Dwa sposoby wybierania wzorów:
dobieranie wzoru pod kątem celu kształcenia językowego (np. wzór listu i uczniowie rozpoznają wyznaczniki tego gatunku i potem je wykorzystują przy pisaniu własnych listów)
tekst dobierany jest wg kanonu lektur, wtedy nauczyciel omawia go wielostronnie, wspólnie z uczniem rozważa go językowo, co wzbogaca poszczególne walory mowy dziecka.
Ważna - dostępność wzoru pod względem jego dostępności intelektualnej i emocjonalnej dla U; ważny jt poziom estet.
Etapy pracy:
stworzyć sytuację motywacyjną, zanim przedstawimy wzorzec. Można wtedy sformułować cele i zadania kształcenia pobudzając swobodną inwencję uczniów w doborze materiału i formy wypowiedzi.
obserwacja i analiza wzoru wypowiedzi sformułowanie z uczniami szczegółowych celów.
a) Obserwacja wzoru kierowana przez N ćwiczeniami i poleceniami, obserwujemy: leksykę tekstu, ukształtowanie składniowe, kompozycję, związki między doborem formy językowej a funkcją wypowiedzi lub syt. komunikacyjną
b) ćwiczenia analityczne - tak kierować uczniów, by sami dochodzili do uogólnień natury teoretycznej i snuli refleksje nad własnymi sposobami wypowiadania się.
ćwiczenia transformacyjne - przekształcanie wybranych elementów struktury wzoru, w celu uświadomienia uczniom wielości kształtów stylistycznych. To realizacja twórczego naśladowania.
ćwiczenia całkowicie twórcze - powstają samodzielne prace uczniów, zostawiamy im nieco więcej swobody i miejsca na oryginalność.
Metoda ta nadaje się zarówno do przeprowadzenia jednej lekcji, jak i cyklu kolejnych lekcji.
Plusy: kreatywny charakter ćwiczeń, pobudzanie i rozwijanie skłonności badawczych dziecka, wyzwalanie potrzeby ekspresji aktywności. Uczeń sam tworzy, więc ma motywację do samodzielnego wypowiadania się. Ćwiczenia te mają związek z praktycznymi operacjami językowymi, wykorzystują osobiste doświadczenia, przeżycia i aspiracje dziecka.
Minusy: Problem stosunku dydaktyki kształcenia sprawności językowej do wzorów literackich, np. czy można i czy wolno naśladować wielką literaturę?
Metoda norm i instrukcji
Normy - zasady konstruowania wypowiedzi, system informacji o cechach gatunkowych kształconej wypowiedzi, o zasadach doboru charakterystycznych środków językowo-stylistycznych i kompozycyjnych w zależności od formy wypowiedzi lub od sytuacji komunikacyjnej, itp. Mogą być podane przez naucz. w gotowej postaci lub być sformułowane przy współudziale uczniów w pracy ze słownikami, encyklopediami itp., albo z podręcznika szkolnego.
+Instrukcje - udzielane uczniowi, by nadać jego działaniom charakter celowy i planowy. Wytyczają czynności ucznia i organizują wypowiedź, ułatwiają przekładanie wiadomości teoretycznych na praktyczne operacje językowe. Można je współtworzyć z uczniami, konstruując plan działania, którego finałem będzie zredagowanie samodzielnej wypowiedzi. NORMY+INSTRUKCJE to pierwsze ogniwo tej metody.
Samodzielna praca redakcyjna U - prowadzi do powst. wypowiedzi, kt.odpowiad. sformułowanym zasadom,normom
Konfrontacja gotowych tekstów z normami - dokonują jej uczniowie pod kontrolą naucz. Informuje ucznia o efektach pracy (psychologiczny efekt wzmocnienia), to aktywne i natychmiastowe samosprawdzenie się.
Przeprowadzanie różnorakich ćwiczeń sprawnościowych - leksykalnych, składniowych, kompozycyjnych, stylistycznych itp. Zależne od potrzeb uczniów.
Powtórna samodzielna redakcja wypowiedzi - Cykl korekta - ćwiczenia - ponowne redagowanie, powtarza się aż do momentu, w którym wypowiedź ucznia sprosta wszystkim wymaganiom.
Model ten jest częściej realizowany w cyklu zazębiających się lekcji niż na jednej jednostce lekcyjnej.
Minusy: sztywny i monotonny. Nadaje się tylko dla uczniów starszych, myślących już bardziej abstrakcyjnie. Nadaje się tylko do określonych form wypowiedzi, które mają kompletne definicje i normy (nie - opowiadanie, ale tak - zaproszenie, sprawozdanie).
Plusy: konsekwencja w postępowaniu dydaktycznym bywa konieczna dla niektórych skonwencjonalizowanych form wypowiedzi. Preferowanie świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie kształcenia.
Metoda przekładu intersemiotycznego
Intersemiotyczność - przekładanie jednych znaków na drugie, np. ilustracja, obraz wspierają wypowiedź U na temat.
Struktura działań dydaktycznych:
obserwacja dzieła sztuki (np. obrazu, ale też słuchowisko radiowe, przedstawienie, film), prowadząca do analizy jego treści i formy, z towarzyszącymi ćwiczeniami językowymi polegającymi na odczytywaniu i werbalizacji znaczeń na przykład koloru, dynamiki, faktury itp.
ćwiczenia językowe w werbalizacji doznań, emocji, oceny dzieła itp.
redagowanie opisu dzieła sztuki.
W tej metodzie można wykorzystać też wcielanie w role, gry mimiczne, dramy. Dla nich obowiązuje następująca struktura postępowania:
działania pozawerbalne U (np. tematyczna gra mimiczna naśladująca sytuację wyobrażoną przez uczniów-aktorów),
włączenie w grę elementów werbalnych (np. rozpoznanie sceny przez uczniów-widzów i próby przekładów języka gestów na język słów, opisywanie scenek w sposób wierny, interpretacja, w której mogą pojawić się elementy fantazjowania, propozycja wzbogacenia realizacji, propozycje dialogów),
ćwiczenia doskonalące warstwę językową gry (prowadzące do jej udoskonalonej wersji).
Działania stymulujące wypowiedź ucznia:
zapoznanie się U z tekstem poprzez czytanie
działanie U (indywidualne lub zespołowe) związane z przekładem tekstu na inny system znaków, wtedy dochodzi do pozawerbalnej analizy tekstu, umożliwiającej wypowiedź przy pomocy gestu, mimiki, efektu akustycz, barwy itp.
wypowiedź uczniowska na temat przekładu, wnioski analityczne i interpretacyjne są werbalizowane.
Dla kształcenia sprawności językowej metodą przekładu intersemiot. najbardziej przydatne są te działania uczniów, które polegają na przekładaniu tekstów literackich w teksty przeznaczone do recytacji, inscenizacji radiowej, telewizyjnej, teatralnej itp.
Innym rodzajem przekładu tekstu literackiego jest jego przekład na znaki plastyczne, np. rysunek. Ale! 10-11 rok życia to moment kryzysu, zmaganie się tendencji rozwojowych między pragnieniem swobodnego wyrażania się w rysunku a pragnieniem zdobycia uznania otoczenia. Trwa nawet to do 16 r.ż. Przełamać kryzys można tworząc odpowiedni klimat towarzyszący werbalizacji myśli, doznań. Zapewnienie bezpieczeństwa w trakcie analizy dzieł, zainteresowanie dla rozwiązań niebanalnych.
Metoda ta stwarza sytuacje, w których uczniowie muszą się ze sobą porozumiewać, aby wykonać wspólnie jakieś działanie, aby je zaprojektować, zapoznać się nawzajem z własnymi pomysłami.
Metoda okazjonalnych ćwiczeń sprawnościowych
Mówienie i pisanie rozwijane jest w całym procesie nauczania języka polskiego. Mamy wtedy do czynienia z okazjonalnym sposobem kształcenia języka U, obejmującym różnorodne ćwiczenia sprawnościowe słownikowo-frazeologiczne, składniowe, stylistyczne, kompozycyjne, redakcyjne, występujące w różnego typu lekcjach.
Podobnie przedstawia się zagadnienie okazjonalnych ćw. sprawnościowych na lekcjach gramatyki, z tym że tu kształcenie sprawności językowej ma char. bardziej planowy i obligatoryjny.
Sama wiedza o systemie języka, znajomość reguł nim rządzących nie zapewni sprawności posługiwania się językiem. Zależy to od systematycznie prowadzonych ćw., dzięki którym odbywa się wiązanie teorii językowej z praktyką.
Ogniwa metody:
Zgromadzenie materiału.
Klemensiewicz wyróżnia 3 rodzaje źródeł materiału językowego dla lekcji:
teksty literackie (niektóre fragmenty, które nie różnią się zasadniczo od języka dziecka i są wystarczająco nasycone zjawiskami gramatycznymi, interesującymi z punktu widzenia celów kształcących),
teksty przygotowane przez nauczyciela (wymagania jak powyżej),
samodzielne wypowiedzi U (wymagania jw + dyskretna ingerencja nauczyciela w trakcie ich powstawania).
Obserwacja i analiza zjawisk językowych, co prowadzi do 3.
uogólnienia teoretyczne, czyli wiadomości o konkretnym elemencie syst. języka,
dalsze ćwiczenia - zastosowanie zdobytych wiadomości w praktyce (najważniejsze ogniwo, bo twórcze).
równoważnik zd - wykorzystany w tworzeniu krótkiego, potocznego dialogu lub sporządzenie notatki z tekstu,
formy osobowe czasownika - wykorzystane w konstruowaniu opowiadania
akcent zdaniowy, intonacja - do prowadzenia rozmowy lub ustnego opowiadania baśni, legend, mitów itp.
Ćwiczenia takie należy planować tak, aby przydały się do doskonalenia dłuższej wypowiedzi.
Metoda praktyki pisarskiej
Metoda pomyślana jako wielka zabawa uczniów w twórców publikujących swe prace na łamach pisemka klasowego, w gazetce ściennej, pamiątkowym albumie, czasopiśmie dziecięcym lub na uroczystościach szkolnych. Wykorzystuje się naturalne predyspozycje dziecka do spontanicznej twórczości werbalnej, a pisarskim poczynaniom nadaje się charakter zabawowy.
Ważna jest atmosfera, która daje uczniom sposobność do szczerego wypowiadania się na każdy interesujący ich temat oraz rozmowy o doznaniach, przeżyciach, wrażeniach, emocjach. Uczeń pisze wtedy nie o tym, o czym mu kazano, i nie tak, jak mu kazano, ale o tym o czy pragnie pisać i tak jak czuje i myśli.
Ogniwa pracy:
pisanie swobodnych tekstów (bez ingerencji nauczyciela; ujawnia potrzeby, problemy, zainteresowania ucznia, kształtuje wyobraźnię. Każdy tekst musi być zauważony, doceniony, a autor bezpieczny)
prezentacja ich na forum klasy
wybór najciekawszego tekstu (głosowanie, w dużych klasach - dwuetapowe czytanie, podział klasy na mniejsze grupy, które w cichym czytaniu zapoznają się z tekstami swoich kolegów i wybierają najciekawsze do głośnego czytania w klasie. Do prezentacji na forum pozostaje jedynie kilka tekstów, przy głosowaniu naucz. wymaga uzasadnienia wyboru.)
kosmetyka językowo-stylistyczna tekstu (przepisanie wybranego tekstu (wraz z nazwiskiem autora) na tablicy oraz do zeszytów w formie językowej, jaką nadał mu autor, poprawiamy jedynie błędy ortograficzne. Cała klasa uczestniczy w „kosmetyce” tekstu, proponowane zmiany musi zaakceptować autor tekstu.. W trakcie „kosmetyki” prowadzi się z uczniami różnego rodzaju notatki, zapisy lub sformułowania ustne wniosków zawierających inf. o tym co w tekście poprawiono i co dzięki tym poprawkom uzyskano. Na koniec przepisanie tekstu w jego nowej postaci do zeszytów, a autor ma przygotować tekst do publikacji.)
Nauczyciel powinien zapoznać się ze wszystkim tekstami uczniów i zrecenzować je - podkreślając co jest w tekście dobre, a co wymaga poprawek. Ważne są słowa zachęty i bezpośrednie skierowanie recenzji do konkretnego ucznia.
Podsumowanie
Przedstawione metody kształcenia sprawności językowej ucznia eksponują oprócz integracyjnego charakteru ćwiczeń w mówieniu i pisaniu, związki kształcenia mowy z działaniem, wykorzystanie elementów postawy badawczej oraz twórczych aspektów jego praktyki językowej. Metoda oparta jest na naturalnym procesie rozwoju istoty rosnącej, jest inspirowana świadomym działaniem ucznia, zamiast postawy biernej.
Metody te przeplatają się i uzupełniają w organizacji procesu dydaktycznego.
2
wypowiedź na temat przekładu
przekład intersemiotyczny
tekst literacki