Czarodziejska góra
Główny bohater powieści Thomasa Manna, Hans Castorp jest niczym nie wyróżniającym się młodym człowiekiem. Jest młodym niemieckim inżynierem po studiach w Hamburgu. Składa on trzytygodniową wizytę kuzynowi i przyjacielowi Johannowi Ziemsenowi, który przebywa w międzynarodowym gruźliczym uzdrowisku w szwajcarskim Davos. Niestety okazuje się, że u Hansa również widoczne są początki gruźlicy. Młodzian zostaje zatem w sanatorium „Berghof” na siedem lat, by poddać się kuracji. W tym czasie duchowo dojrzewa, zdobywa nowe doświadczenia, poznaje rozmaite postawy wobec świata. Jego tryb życia, jest prawie zupełnie podporządkowany chorobie i śmierci, które są tutaj kultywowane w jakiś niezdrowy sposób. Z czasem tajemnica śmierci coraz bardziej go fascynuje. Castorp pomału przyzwyczaja się do trybu życia "na górze", panujący tam rodzaj zatrzymania czasu zaczyna przyjmować jako normalny stan rzeczy. On i inni pacjenci mogą ten do pewnego stopnia zawieszony czas kontemplować, Hans, kiedy rozmyśla o czasie, to czuje niemal jego fizyczny dotyk. Jego życie jest identyczne jak innych pensjonariuszy z "Berghofu": w połowie próżniacze, a w połowie pracowite. Poddając się leczeniu, dobrowolnie wyklucza się na ten czas ze świata "na dole". Z tego powodu zaczyna rozwijać przeróżne pasje zastępcze: kolekcjonowanie, wybujały seks, zagorzałe spory, amatorskie fotografowanie oraz inne zamiłowania. Stopniowo Hans poznaje tajniki życia w sanatorium zapoznaje się z jego mieszkańcami. Właśnie tutaj pierwszy raz w życiu naprawdę się zakochuje. Jego wybranką jest przepiękna Rosjanka, pani Kławdia Chauchat. Chłopak jest jeszcze bardzo młody, więc jego poglądy społeczne nie są jeszcze do końca sprecyzowane. Hans zadaje się dojrzewać duchowo, kiedy przysłuchuje się nie mającym końca rozprawom dwóch naprawiaczy świata. Spierają się oni ze sobą o duszę młodego bohatera. Jednym z nich jest pisarz, humanista i radykalny racjonalista Lodowic Settembrini, a drugi to Leon Naphta który jest nihilistą, wychowankiem jezuitów i rzecznikiem dyktatury. Pierwszy z oponentów reprezentuje idee oświecenia, a drugi romantyzmu, pierwszego można uznać za przedstawiciela kultury Zachodu, drugiego Wschodu. W ich rozmowach ścierają się stare jak świat motywy działania idealistów i materialistów. Uczucie Hansa do Rosjanki jest nieodwzajemnione. Kobieta ciągle go unika. Dopiero w czasie kostiumowego balu mężczyzna wyznaje jej swoje uczucia, a w zamian dowiaduje się, że nazajutrz Rosjanka wraca do ojczyzny. Jego kuzyn również czuje się już lepiej i decyduje się na samowolne opuszczenie sanatorium. Jednakże poprawa jego zdrowia jest krótkotrwała. Niebawem powraca i kilka miesięcy później umiera. Wraca także pani Chauchat. Jej towarzyszem jest pan Peeperkorn. Castorp zaprzyjaźnia się ze starszym od siebie kuracjuszem. Peeperkon, sam będąc człowiekiem lubującym się w przyjemnościach i zbytku, próbuje przekonać go do swoich poglądów. Długie wspólne dyskusje i rozmowy o życiu i świecie wypełniają ich cały wolny czas. Pomimo miłości względem życia Peeperkorn zabija się, a ukochana Hansa wyjeżdża. W zakładzie nastrój staje się coraz trudniejszy do zniesienia. Settembrini i Naphta przez cały czas się sprzeczają. Ich spór ma tragiczny finał, w czasie pojedynku, który prowokuje Naphta nie widząc już innego sposobu na rozstrzygnięcie ich konfliktu.: Settembrini z premedytacją wystrzeliwuje w niebo, a w odpowiedzi na to Naphta sam odbiera sobie życie. Ten bardzo nieszczęśliwy finał ideowej polemiki tylko przyspiesza decyzję głównego bohatera o opuszczeniu nieprzymuszonego miejsca izolacji. Na wiadomość o wybuchu pierwszej wojny światowej Hans Castorp, po tym jak otrzymuje bardzo dobrze rokującą diagnozę lekarską, jako ochotnik zgłasza się na wezwanie, chce bronić ojczyzny. Bohater trafia na front. Będąc dawnym przedstawicielem konserwatywnego mieszczaństwa, teraz, jako już dojrzały człowiek, który posiada bogaty dorobek poszukiwań, opowiada się po stronie potencjalnych zmian.
W „Czarodziejskiej górze” nie ma tradycyjnej akcji. Książkę wypełniają długotrwałe dyskusje, wnikliwe obserwacje oraz szczegółowe opisy doznawania czasu. Bohater przeżywa życie w zwolnionym tempie, ma szansę degustować jego treść, ma czas na zadumę, medytacje i kontemplacje.