Źródła prawa wspólnotowego:

• prawo traktatowe

• ogólne zasady prawa

• umowy międzynarodowe

• prawo pochodne (rozporządzenia, dyrektywy)

• umowy między krajami członkowskimi

Rada Europejska:

• najważniejszy organ wspólnoty, organ pozastatutowy

• określa zasady i ogólne kierunki wspólnej polityki zagranicznej i wspólnej polityki bezpieczeństwa

• zbiera się co najmniej dwa razy do roku

• skład rady: szefowie państw/rządów krajów członkowskich, przewodniczący i wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej, ministrowie spraw zagranicznych państw Unii

Rada Unii Europejskiej (dawniej Rada Ministrów)

• zapewnia koordynacje ogólnej polityki gospodarczej Państw Członkowskich

• posiada prawo podejmowania decyzji, uchwał

• przekazuje komisji, w przyjętych przez nią aktach prawnych, uprawnienia do realizacji przepisów, które rada wydaje. Rada może nałożyć określone wymagania odnośnie do wykonywania tych uprawnień. Rada może również w szczególnych przypadkach zastrzec sobie prawo do samodzielnego wykonywania tych uprawnień. Powyższa procedura musi być zgodna z zasadami i przepisami ustanowionymi wcześniej przez Radę działającą jednomyślnie na wniosek Komisji i po uzyskaniu opinii Parlamentu Europejskiego.

• Upoważniona do zawierania umów międzynarodowych z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi

• funkcje rady można podzielić na:

1. legislacyjne (dotyczące formułowania polityki), Rada ma harmonizować działania komisji i rządów narodowych, dotyczące szczególnej polityki gospodarczej państwa członkowskich; Rada współpracuje ściśle z komisją, która przedstawia jej regularne raporty i inne dokumenty, przyjmując określoną politykę; Rada przekazuje komisji, poprzez przyjmowane przez siebie akty prawne, kompetencje wykonywania ustanowionych przez siebie przepisów prawnych; Rada może zażądać od komisji podjęcia wszelkich działań uważanych przez nią za niezbędne do osiągnięcia wspólnych celów i przekazać jej wszystkie propozycje, Rada określa status prawny wszystkich przewidzianych Traktatami Komitetów.

2. decyzyjne (dotyczące wprowadzania jej w życie)

Komisja Europejska

W celu zapewnienia sprawnego działania i rozwoju wspólnego rynku, Komisja spełnia następujące zdania:

• czuwa nad stosowaniem postanowień traktatu, jak również postanowień powziętych przez instytucję na jego podstawie

• udziela zaleceń lub opinii w sprawach stanowiących przedmiot niniejszego traktatu, jeśli traktat wyraźnie to przewiduje lub jeżeli komisja uzna to za niezbędne

• ma kompetencje w zakresie podejmowania decyzji i uczestniczy w kształtowaniu środków podejmowanych przez Radę i Parlament Europejski w sposób przewidziany w niniejszym Traktacie

• wykonuje kompetencje przyznane jej przez Radę w celu wykonania przepisów przez nią ustanowionych

• Komisja ma prawo inicjatywy, opracowuje nowe polityki, proponuje nowe regulacje prawne, dyrektywy, decyzje

• Komisja ma prawo wykonywania polityk.

• Komisja ma prawo zaciągania pożyczek na inwestycje w energetyce, na realizację projektów w przemyśle i infrastrukturze, niezbędnych przy urzeczywistnianiu ważnych celów gospodarczych

• Komisja nadzoruje właściwe wprowadzanie w życie traktatów i decyzji. W przypadku, gdy Komisja stwierdzi, ze jakaś firma lub kraj członkowski naruszyły reguły Wspólnoty, wtedy zaprasza winnego by wyjaśnił swoje postępowanie. Jeżeli nie otrzyma wystarczających wyjaśnień, Komisja występuje o wstrzymanie naruszania prawa. W niektórych przypadkach nakłada grzywnę. Gdy to nie skutkuje, Komisja wszczyna postępowanie przed Trybunałem Wspólnoty.

Parlament Europejski:

• Uprawnienia w procesie legislacyjnym

• Uprawnienia budżetowe

• Uprawnienia kontrolne

• Największą liczbę delegatów w Parlamencie Europejskim mają Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Włochy i Hiszpania (prawie 70%)

Trybunał Sprawiedliwości:

Zapewnia poszanowanie prawa w interpretacji stosowaniu niniejszego traktatu. Skład: 15 sędziów + 1 adwokat generalny. Rada Unii Europejskiej może zwiększyć na wniosek Trybunału Sprawiedliwości liczbę sędziów i rzeczników generalnych. Co trzy lata następuje częściowa zmiana składu. Sędziowie powołują spośród siebie na trzy lata Przewodniczącego trybunału.

Sąd pierwszej instancji rozpatruje spory:

• pomiędzy Wspólnotami a ich pracownikami

• miedzy komisją a przedsiębiorcami

• między komisją a organizacjami

Trybunał pełni funkcję sądu konstytucyjnego, jest sądem międzynarodowym o wyłącznych kompetencjach w zakresie rozstrzygania sporów pomiędzy państwami członkowskimi. Trybunał pełni funkcje sądu administracyjnego, orzeka o sprawach dotyczących wynagrodzenia szkód wyrządzonych przez funkcjonariuszy i instytucje Wspólnot w związku z ich działalnością. Jest także sądem apelacyjnym w stosunku do Sadu Pierwszej Instancji.

Orzeczenie Trybunału jest ostateczne i podlega obowiązkowemu wykonaniu na terytorium państw członkowskich. Organem techniczno-administracyjnym trybunału jest Sekretariat. Trybunał i Sekretariat mają swoją siedzibę w Luksemburgu.

Trybunał Rewidentów Księgowych:

W skład wchodzi piętnastu członków mianowanych na szcześcioletnią kadencję przez Radę podejmująca decyzje jednomyślnie, po porozumieniu z Parlamentem Europejskim. Trybunał Rewidentów kontroluje rachunki dotyczące dochodów i wydatków Wspólnot oraz ich instytucji. Potwierdza wobec Parlamentu Europejskiego i Rady wiarygodność, zgodność z prawem i prawidłowość podstawowych transakcji. Bada czy dochody uzyskano w sposób prawidłowy i czy środkami finansowymi zarządzano rozsądnie. Po zamknięciu roku sporządza sprawozdanie roczne, które przedkłada instytucjom Wspólnot. Pomaga w zakresie kontroli nad realizacją budżetu

Komitet Ekonomiczno-Społeczny

Składa się z przedstawicieli różnych dziedzin życia gospodarczego i społecznego, w szczególności z przedstawicieli producentów, rolników, przewoźników, kupców, pracowników, rzemieślników, wolnych zawodów oraz osób reprezentujących inne grupy społeczne. Komitet mianuje Rada, na okres czterech lat. Członkowie Komitetu są niezależni w wykonywaniu swoich obowiązków, działają w ogólnym interesie Wspólnoty. Posiedzenia komitetu zwołuje Przewodniczący na wniosek Rady lub Komisji. Może on się także zbierać z własnej inicjatywy.

Komitet Regionów

Jest organem o charakterze doradczym. Składa się z reprezentantów organów regionalnych i lokalnych państwa członkowskich. Kadencja trwa 4 lata, członkowie są niezależni i działają w interesie Wspólnot. Komitet udziela konsultacji Radzie i Komisji, a także formułuje opinie na ich wniosek.

Co może być przedmiotem preferencji wspólnoty?

• preferencje celne w zakresie artykułów przemysłowych (na zasadzie wzajemności lub jednostronnie)

• ulgi celne w zakresie artykułów rolnych

• preferencje w zakresie reguły pochodzenia

• zniesienie niektórych barier pozataryfowych

• pomoc finansowa

• współpraca gospodarcza

• współpraca polityczna

• współpraca naukowo-badawcza

Deklaracja Barcelońska 1995 rok

Podpisana między wspólnotą a 12 krajami nie członkowskimi Basenu Morza Śródziemnego MED. (Algieria, Maroko, Tunezja, Egipt, Jordan, Liban, Syria, Izrael, Autonomia palestyńska, Cypr, Malta i Turcja). Cele nowego wymiaru współpracy:

• utworzenie do 2010 roku Europejsko-Śródziemnomorskiej strefy wolnego handlu

• wielostronny polityczny, ekonomiczny i społeczny dialog

• zawarcie porozumień stowarzyszeniowych

• partnerstwo polityczne, kulturalne i społeczne

• współpraca w dziedzinie polityki gospodarczej i socjalnej

• pomoc finansowa w ramach programu MEDA

Główne postanowienia Układu Europejskiego:

1. handel towarami

• ustanowienie stref wolnego handlu artykułami przemysłowymi w ciągu dziesięciu lat od daty wejścia w życie części handlowych poszczególnych układów (poprzez stopniowe wyeliminowanie ceł i innych ograniczeń handlowych)

• selektywna (wybrane towary) i częściowa (a nie pełna) liberalizacja handlu artykułami rolnymi

• reguła asymetrii w procesie liberalizacji handlu wyrobami przemysłowymi, tj. wcześniejsze rozpoczęcie i zakończenie znoszenia barier przez Wspólnotę

• zasada standstill w handlu wyrobami przemysłowymi, tj. nie wprowadzanie nowych i nie podwyższanie istniejących barier handlowych,

• klauzule ochronne, tj. możliwość powrotu do wyższego poziomu protekcji (np. w razie trudności płatniczych, nadmiernego wzrostu importu, który powoduje szkodę krajowym producentom, dla ochrony przed negatywnymi skutkami dumpingu lub subsydiów itd.), ale zawsze w ściśle określonych sytuacjach i na określony z góry czas.

2. przepływ pracowników

• niedyskryminacyjne traktowanie osób już legalnie zatrudnionych

• możliwość negocjowania liczby pracowników w dwustronnych umowach z państwami UE

3. przepływ kapitału

• swoboda płatności rejestrowanych na rachunku bieżącym bilansu płatniczego w odniesieniu do transakcji liberalizowanych na mocy układu

• swoboda przepływu kapitału związanego z inwestycjami bezpośrednimi, ich likwidacją i transferem zysku

• kraje stowarzyszone rozważą możliwość wprowadzenia pełnej swobody przepływu kapitału w drugim etapie stowarzyszenia (w przypadku trudności płatniczych kraje stowarzyszone mają prawo wprowadzić ograniczenia dewizowe)

4. zakładanie przedsiębiorstw i świadczenie usług

• prawo do prowadzenia stałej działalności gospodarczej za granicą ma zasadnicze dla rozwoju usług, zwłaszcza tych, których nie można świadczyć na odległość

• instrumentem usuwania barier działalności gospodarczej prowadzonej przez firmy zagraniczne jest traktowanie narodowe

• swobodzie zakładania przedsiębiorstw towarzyszy swoboda przepływu pracowników w charakterze tzw. personelu kluczowego oraz formie samo zatrudnienia

5. zbliżania przepisów prawa

• jest warunkiem wstępnym do integracji krajów stowarzyszonych ze Wspólnotami; w niektórych dziedzinach Układy przewidują harmonogram pełnego dostosowania przepisów państw stowarzyszonych do wymogów WE (np. prawo celne, ochrona własności intelektualnej), a w innych - tempo i zakres dostosowań zależy od woli tych krajów

6. współpraca gospodarcza

• deklaracje stron co do celowości wspierania współpracy w wielu wymienionych dziedzinach, czego efektem będzie zbliżanie krajów stowarzyszonych do Wspólnot

7. wspólne instytucje

• każdy Układ przewidywał utworzenie Rady Stowarzyszenia, która nadzoruje realizację Układu. Rada ma prawo podejmowania decyzji w sprawach przewidzianych w Układzie. Rada jest wspomagana przez Komitet Stowarzyszenia. Na mocy każdego z Układów utworzono też Parlamenty Komitetu Stowarzyszenia.

POLITYKA HANDLOWA

Wspólna polityka handlowa obejmuje zespół działań, których celem jest oddziaływanie na rozmiary, kierunki oraz strukturę obrotów handlowych z zagranicą. Głównym celem polityki handlowej jest zapewnienie ochrony krajowej produkcji i zatrudnienia oraz bilansu płatniczego. Opiera się na jednolitych zasadach, zwłaszcza w zakresie:

• stawek celnych

• zawierania układów celnych i handlowych

• działań ułatwiających dostęp do rynku

• działań chroniących przed dumpingiem i subwencjami

• polityki eksportowej

Wymiana handlowa z krajami trzecimi jest kształtowana w UE w ramach wspólnej polityki handlowej. Przekazanie narodowych kompetencji, w tej dziedzinie, na szczebel wspólnotowy sprawia, ż e poszczególne państwa członkowskie nie mogą m. in. Zawierać umów handlowych z partnerami czy różnicować zakresu protekcji. Równoległe, jednostronne działanie ze strony pojedynczego kraju, w kwestii zewnętrznej polityki handlowej, jest niedopuszczalne. Gdyby nie było takiego rozwiązania, importerzy mogliby wykorzystywać bardziej otwarte kraje Wspólnoty do penetracji najbardziej chronionych rynków. Wspólna polityka handlowa jest realizowana przez Komisję Europejską , która działa z upoważnienia Rady Europejskiej.

Cele Wspólnej polityki handlowej:

1. cel wewnętrzny - integracyjny

• zabezpieczanie rynku wewnętrznego

• zapewnienie niezbędnej ochrony producentom Unii przy zachowaniu zasady otwartości gospodarek z wolną konkurencją

• ochrona interesu wspólnoty

• wyrównanie pola gry

• jednolite reguły, jednolity obszar

• wzmacnianie konkurencyjności przemysłu Wspólnoty

• zabezpieczenie realizacji Wspólnej Polityki Rolnej

• zabezpieczanie realizacji polityki konkurencji

2. cel zewnętrzny

• integracja krajów nie członkowskich przez strefy wolnego handlu, unie celne lub stowarzyszenie

• wspomaganie rozwoju krajów słabiej rozwiniętych przez system preferencji szczególnych i zgeneralizowanych GSP

• wspomaganie celów polityki zagranicznej przez embargo, bojkot, kontrolę, dyskryminację

• działanie na rzecz wielostronnej liberalizacji handlu dobrami i usługami

Preferencje handlowe wspólnoty:

1. w ramach bilateralnych umów/porozumień, które przewidują z reguły zasadę wzajemności, ale nie koniecznie symetrycznej

2. jako element autonomicznej polityki handlowej, są udzielane jednostronnie bez obowiązku wzajemności

Zabezpieczenia w polityce handlowej

• procedury antydumpingowe

• procedury antysubwencyjne

• samoograniczenia eksportu krajów trzecich

• przepisy sanitarne i techniczne, normy i standardy

Instrumenty handlowe

• cła

• kontyngenty

• opłaty wyrównawcze

POLITYKA ROLNA

Polityka rolna wspólna jest najtrudniejszą i najstarszą dziedziną wspólnej polityki unijnej. Zagwarantowana była już traktatem rzymskim (1957 r.). jej ważna rola wynika z niedopasowania popytu i podaży na produkty rolne (niedobór podaży). Początkowo poziom rolnictwa (rozwoju i udziału) był zbliżony do polskiego - około 25%. Po wprowadzeniu wspólnej polityki rolnej zaczęły występować nadwyżki podaży a w rolnictwie zostało około 5%. Obecnie rolnictwo pochłania około 50% całego budżetu unijnego.

Polityka rolna została wprowadzona w celu:

• ustalania celów produkcji i obrotu artykułami rolnymi

• kształtowania (oddziaływania) struktury agralnej

• likwidowania problemów socjalnych unii

Główne cele:

• wzrost dochodów indywidualnych z gospodarstw przynajmniej do poziomu porównywalnego z poziomem w innych dziedzinach - parytet dochodów - dochody z rolnictwa rosną wolniej niż dochody z innych dziedzin

• stabilizacja rynku rolnego - wielkość produkcji uzależniona jest od warunków klimatycznych - nieurodzaj lub wysoka nadprodukcja

• utrzymanie odpowiedniego poziomu podaży produktów rolnych - klęska głodu po II wojnie światowej (ciągłość zaopatrzenia)

• utrzymanie cen na niskim poziomie - większość środków własnych wydawana jest na artykuły żywnościowe

• zmiana struktury agralnej,

• zwiększenie wydajności, racjonalny rozwój i wykorzystanie mocy produkcyjnych

Te cele zamierzano osiągnąć dzięki:

• zmniejszenie protekcjonizmu

• uwzględnienie specyfiki funkcjonowania w dziedzinie rolnictwa

Główne zasady polityki rolnej:

1. zasada jednolitego rynku

• znoszenie barier w handlu towarami wewnętrznymi

• swobody przepływu wyników

• wspólna organizacja rynków rolnych (wspólne wymogi co do jakości)

2. zasada preferencji wewnętrznej (rynku wspólnoty):

• ma na celu utrzymanie poziomu cen w dotychczasowej wysokości, czyli wyższych niż rynkowe ceny światowe

3. zasada solidarności finansowania

• wszyscy członkowie wpłacają do wspólnej puli (budżetu) proporcjonalnie do PKB, ale te środki mogą być wydatkowane na inne kraje w ramach wspólnoty w zależności od potrzeb. Np. najwięcej wpłacają Niemcy a najwięcej korzysta Francja

4. system protekcji przed importem z krajów trzecich

Instrumenty:

• redukcja ceł w handlu wewnętrznym UE

• ceny gwarantowane - ceny powyżej ceny światowej, jest to minimalny poziom ceny przy skupie interwencyjnym

• dopłaty, opłaty wyrównawcze i subsydia do eksportu

• redukcja barier

Niekorzystne cechy polityki rolnej:

• duże obciążenie budżetu (dopłaty itp., około 50%)

• zagospodarowanie nadwyżek podaży wymaga dużych nakładów

• wysokie ceny w stosunku do reszty świata i niska konkurencyjność

Kierunki reform:

• zmniejszenie dopłat bezpośrednich nawet o 12,5% do 2012 roku

• zwiększenie efektywności

• pomoc tylko tym, którzy naprawdę tego potrzebują

• obniżenie regulowanych cen

Środki są głównie przekazywane z Fundacji Gwarancji i Orientacji Rolnej:

• sekcja gwarancji - wyrównywanie strat rolników unijnych spowodowanych różnymi cenami (ponad 90%)

• sekcja orientacji - zmiana struktury agralnej (niecałe 10%)

Instrument ds. orientacji rybołówstwa

RYNEK WEWNĘTRZNY

Partnerzy uczestniczący w tym etapie integracji zapewniają swobodę nie tylko przepływu towarów ale również kapitału, osób i usług (tzw. cztery wolności)

Eliminacja barier technicznych:

• proces harmonizacji i standaryzacji norm technicznych wyrobów ułatwiający uzyskanie dostępu towarów do rynku

• harmonizacja wymogów związanych z uznawaniem kwalifikacji i dyplomów

• powstanie instytucji standaryzacyjnych: CEN, CENELEC i ETSI

Eliminacja barier fiskalnych:

• zasada niedyskryminacji podatkowej

• zasada harmonizacji systemów podatkowych, głównie podatków pośrednich

• wspólnotowy system pobory akcyzy

• harmonizacja podatków bezpośrednich

Eliminacja barier fizycznych:

• uproszczenie procedur granicznych (eliminacja formularzy granicznych SAD, kontroli weterynaryjnej i fito-sanitarnej, wspólna procedura tranzytowa)

• utworzenie jednolitego obszaru, bez kontroli celnych i paszportowych pomiędzy 7 krajami członkowskimi

Zasada swobodnego przepływu towarów:

• zniesienie ceł i opłat mających podobny skutek

• zakaz dyskryminacyjnego opodatkowania

• zakaz wprowadzania ograniczeń ilościowych i środków mających podobny skutek

• zasada wzajemnego uznawania (to jest dopuszczone w jednym kraju, jest dopuszczone w całej wspólnocie)

• świadectwa pochodzenia towarów

• Wspólny Kodeks Celny

Zasada swobodnego przepływu usług

• zniesienie wszelkich ograniczeń wobec dostawców i odbiorców usług, czyli wobec osób fizycznych będących obywatelami krajów członkowskich, jak i wobec firm założonych zgodnie z prawem wspólnotowym i mających siedzibę na terenie UE

• wspólne wymogi regulujące powstanie instytucji finansowych i prowadzenie usług finansowych (jednolita licencja bankowa)

• harmonizacja w sektorze usług ubezpieczeniowych

• harmonizacja w sektorze usług transportowych

• liberalizacja i demonopolizacja usług telekomunikacyjnych i informacyjnych

Zasada swobody przepływu kapitału i płatności

• stopień liberalizacji obrotów i rynku kapitałowego może być zmienny zależnie od okoliczności

Zasada wolności przedsiębiorczości

• prawo spółek - zakładanie, funkcjonowanie oraz likwidacja spółek akcyjnych i z o.o.

• działanie Europejskiej Ekonomicznej Grupy Interesu

• działanie międzynarodowych i europejskich organizacji pracodawców

• harmonizacja ochrony praw autorskich i własności intelektualnej (ochrona znaku handlowego, umowy patentowe)

• zasady promocji a w szczególności zasady wprowadzania reklamy (wprowadzającej w błąd, telewizyjnej, sponsoringu)

Korzyści z wprowadzenia rynku wewnętrznego:

• wzrost konkurencji pomiędzy przedsiębiorstwami w sektorze produkcyjnym i usługowym

• zdecydowane przyspieszenie restrukturyzacji przemysłu, prowadzące do znacznego wzrostu jego konkurencyjności

• poszerzenie asortymentu produktów i usług dostępnych dla sektora publicznego, oraz zdecydowany spadek cen zwłaszcza w sektorach takich jak: transport, usługi finansowe, telekomunikacja

• szybsze i tańsze przemieszczanie towarów pomiędzy krajami członkowskimi w wyniku eliminacji kontroli granicznej

• większa mobilność w przemieszczaniu się pomiędzy krajami członkowskimi zarówno wśród pracujących zawodowo, jak i studentów, emerytów i rencistów

POLITYKA KONKURENCJI

Czyny niewłaściwej konkurencji:

• zawłaszczenie oznaczenia przedsiębiorstwa stosowanego przez konkurenta

• fałszywe lub oszukańcze oznaczenie geograficznego pochodzenia produktu

• oznaczenie cech towarów wprowadzających w błąd klienta

• ujawnienie informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa zagrażające interesom firmy

• nakłanianie pracowników firmy do niewykonywania lub nienależytego wykonywania obowiązków wynikających z umowy o pracę lub innego stosunku prawnego, w celu przysporzenia sobie lub osobom trzecim korzyści lub szkodzenia firmie

• nakłanianie klientów firmy do działania na jej szkodę

• naśladowanie gotowego produktu firmy konkurencyjnej

• rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji o firmie w celu przysporzenia sobie korzyści lub wyrządzenia szkody tej firmie

• nieuczciwa reklama

Zakres polityki konkurencji wspólnoty europejskiej

• zakaz porozumień między przedsiębiorstwami ograniczających konkurencję

• zakaz nadużywania pozycji dominującej przez przedsiębiorstwa

• prewencyjna kontrola koncentracji przedsiębiorstw

• zakaz antykonkurencji pomocy państwa

• zakaz nadużywania przedsiębiorstw państwowych

• nakaz przekształcania państwowych monopoli o charakterze handlowym

Przykładowe formy pomocy państwa:

• darowizny (dotacje) pieniężne lub rzeczowe

• subsydia kapitałowo-inwestycyjne

• miękkie kredytowanie (kredyty preferencyjne lub warunkowo umorzone, odroczenie lub rozłożenie na raty)

• poręczenia i gwarancje kredytowe

• preferencje podatkowe (zwolnienia i ulgi podatkowe, w tym przyspieszona amortyzacja i ulgi w obciążeniach socjalnych)

POLITYKA PRZEMYSŁOWA

Polityka przemysłowa jest ściśle powiązana z ogólną polityk społeczno-gospodarczą . Trudność jej zdefiniowania polega na tym, że na jej treść składają się również działania podejmowane w innych obszarach: w ramach polityki handlowej, finansowej, regionalnej, ochrony środowiska, zdrowia, obrony narodowej, zamówień publicznych a w szczególności w dziedzinie bada i rozwoju, systemu oświaty, kształcenia i szkolenia zawodowego.

Do głównych celów polityki przemysłowej UE można zaliczyć :

1 . wspieranie postępu naukowo-technicznego decydującego o konkurencyjno ci wyrobów

wspólnotowych

2. wspieranie rozwoju tzw. przemysłów strategicznych tj.:

- zapewniających utrzymanie lub rozszerzenie na światowych rynkach udziału w produkcji

nowych generacji wyrobów, opartych na nowoczesnych technologiach

- ważnych dla obronno ci i prestiżowych z punktu widzenia pozycji międzynarodowych

(informatyka, biotechnologie, elektronika i telekomunikacja, badania i technologie kosmiczne, przemysł lotniczy, materia y syntetyczne, energia atomowa)

3. restrukturyzacja przemysłów tradycyjnych (wydobywczego, energetycznego, hutniczego, tekstylnego)

4. pobudzanie i restrukturyzacja przemysłu w regionach opóźnionych w rozwoju o zanikającej produkcji przemysłów “schyłkowych”, o wzrastających tendencjach do strukturalnego bezrobocia, wymagających szybkiej poprawy stanu środowiska naturalnego.

Instrumenty realizacji polityki przemysłowej:

1 . Finansowanie/ współfinansowanie:

- bada i rozwoju,

- kształcenia kadr i szkolenia zawodowego,

- rozwoju regionalnego,

- infrastruktury,

- ochrony środowiska,

- subwencje dla podupadających przedsiębiorstw i gałęzi,

2. procedury antydumpingowe i antysubwencyjne

3. programy rozwoju przemysłu (krajowe, restrukturyzacji gałęziowej i regionalnej przemysłu, transferu technologii),

4. doradztwo,

5. standardy i normy techniczne,

6. promowanie przekształceń organizacyjnych przedsiębiorstw (prywatyzacja),

7. zamówienia publiczne,

8. systemy podatkowe poszczególnych krajów.

POLITYKA REGIONALNA

Polityka regionalna UE prowadzona jest według kilku zasad:

Zasada partnerstwa - polega na współpracy Komisji Europejskiej z odpowiednimi władzami

krajowymi, regionalnymi i lokalnymi; dzięki temu środki pomocowe kierowane są do obszarów, które potrzebuj największego wsparcia.

Zasada pomocniczości (subsydiarności) - podstawowa zasada funkcjonowania UE: polityka

strukturalna jest jedynie uzupełnieniem działań podejmowanych na poziomie lokalnym, regionalnym lub krajowym (wspierane s te przedsięwzięcia na które brakuje środków).

Zasada koncentracji - wynika z niej, że środki płynące z Unii Europejskiej s przeznaczone dla regionów, które znajdują się w najtrudniejszej sytuacji ekonomicznej; do tej grupy kwalifikują się regiony objęte pomocą w ramach celów polityki strukturalnej.

Zasada programowania - wynika z niej, że pomoc przeznaczona jest na program trwałego

rozwiązywania problemów danej gałęzi gospodarki lub danego regionu.

Zasada komplementarności - sprowadza się do tego, iż polityka regionalna Unii nie zastępuje polityk regionalnych krajów członkowskich, ale stanowi uzupełnienie ich poczynań w zakresie kierowania rozwojem regionalnym

Program polityki regionalnej

• odnowa regionów opóźnionych w rozwoju

• ożywienie gospodarcze regionów, w których nastąpił upadek jednej lub kilku gałęzi przemysłu

• ograniczenie długookresowego bezrobocia i bezrobocia wśród osób poniżej 25 roku życia, włączenie do czynnego życia zawodowego osób, które powinny zmienić profesję

• adaptacja pracowników do zmian w strukturze produkcyjnej i technologicznej danego regionu

• wprowadzenie nowych dziedzin produkcji, przetwórstwa i zbytu w sektorze rolnym

• ożywienie ekonomiczne regionów wiejskich

• rozwój słabo zaludnionych regionów północnych w krajach skandynawskich o trudnych warunkach klimatycznych

Cele polityki regionalnej po 2000 roku:

• oddziaływanie na obszarach zacofanych w rozwoju społeczno-ekonomicznym

• pomoc regionom głębokiej restrukturyzacji społeczno-ekonomicznej (gdzie występują np. duże zmiany w sferze przemysłu, rolnictwa itp.)

• kładzenie nacisku na modernizację systemów edukacyjnych, szkoleniowych i zatrudnienia

UNIA WALUTOWA

Cele Wspólnoty mają być osiągane m.in. przez działania państw członkowskich i

Wspólnoty obejmujące, na warunkach i w rytmie przewidzianym w tym Traktacie:

1 . ustanowienie polityki gospodarczej opartej na ścisłej koordynacji polityk gospodarczych

państw członkowskich, rynku wewnętrznym i określeniu wspólnych celów oraz prowadzonej w poszanowaniu zasady otwartej gospodarki rynkowej i wolnej konkurencji

oraz

2. nieodwołalne ustalenie kursów wymiany walut, prowadzące do ustanowienia

jednolitego pieniądza, euro, jak równie określenie i prowadzenie jednolitej polityki

pieniężnej i polityki wymiany walut, których głównym celem jest utrzymanie stabilności cen, oraz, bez uszczerbku dla tego celu, wspieranie ogólnych polityk gospodarczych we Wspólnocie, zgodnie z zasadą otwartej gospodarki rynkowej i wolnej konkurencji.

Działania państw członkowskich i Wspólnoty Europejskiej w zakresie Unii Gospodarczej i Walutowej zakładają poszanowanie następujących zasad;

1 . stabilnych cen,

2. zdrowych finansów publicznych i warunków pieniężnych oraz

3. stabilnej równowagi płatniczej

---