SYNTEZA BARLETTA, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego


SYNTEZA BARLETTA

Opierając się na obserwacji, że O2 tworzy z PtF6 w temp. pokojowej związek O2PtF6, N.Bartlett doszedł do wniosku, że ze względu na zbliżone właściwości pierwszych energii jonizacji O2 (12,2 eV) i Xe (12,1 eV) powinno być możliwe powstanie związku helowca.

PtF6 + O2 → O2PtF6

Powstały związek jest analogiczny do poznanego wcześniej heksafluoroosmianu (V) nitrozylu [NO]+[OsF6]-. Przyjmując przez analogię budowę jonową także dla heksafluoroplatynianu ditlenu O2PtF6 oraz stopień utlenienia platyny jako równy V, dochodzi się do wniosku, że tlen tworzy kation O2+ i występuje na stopniu utlenienia +½. Wskazuje to na niezwykle silne działanie utleniające heksafluorku platyny.

O utworzeniu związku jonowego O2PtF6 z tlenu i PtF6 decyduje nie tylko zdolność cząsteczki PtF6 do odbierania elektronów, ale również cząsteczki O2 do ich oddawania. Miarą tej ostatniej zdolności jest energia jonizacji cząsteczki O2 wynosząca 1,177MJ∙mol-1. Energia ta tylko nieznacznie różni się od energii jonizacji ksenonu równej 1,170MJ∙mol-1. Właśnie ten fakt nasunął Barlettowi myśl, że działając heksafluorkiem platyny na ksenon można byłoby uzyskać związek analogiczny do heksafluoroplatynianu ditlenu. Przypuszczenie to zostało istotnie potwierdzone. Działając ksenonem na heksafluorek platyny w temperaturze pokojowej, Barlett stwierdził tworzenie się czerwonopomarańczowego stałego heksafluoroplatynianu ksenonu:

Xe + PtF6 → XePtF6

Związek ten ma budowę jonową, jest nietrwały w temperaturze pokojowej, w próżni daje się przesublimować. Ogrzewany w temperaturach powyżej 430K oddaje częściowo ksenon i przechodzi w związek o składzie Xe(PtF6)2, ciało stałe o barwie czerwonej. XePtF6 ulega gwałtownej reakcji hydrolizy:

2XePtF6 + 6H2O = 2Xe +O2 +12HF + 2PtO2

Odkrycie Barletta stało się bodźcem do podjęcia nowych prac nad syntezą połączeń helowców. W wyniku tych prac w końcu 1964r. znano już ok.40 połączeń ksenonu, a także kryptonu, głównie z fluorem i tlenem, oraz wiedziano, że można otrzymać pewne połączenia radonu (fluorki).

Wykonała: Magdalena Gryglicka



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
otrzymywanie tlenu i siarki, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
11) Fosfan, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
5.Związki węgla z fluorowcami1, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
Boraks, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
BORKI otrzymywanie i klasyfikacja wg Kiesslinga, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowe
7. Tlenowe kwasy azotu (H2N2O2, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
cyjanamid wapnia (azotniak), charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
5.Związki węgla z fluorowcami2, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
3. Hydroborany, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
Spinele, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
Węgliki i węglany berylowców, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
skalenie zeolity zw typu ultramaryny, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
Aluminotermia i termity, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
5. azydki, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
10. Fosfor -odmiany alotropowe, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
5. azydki, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
Metody oczyszczania boksytów, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
związki krzemu z fluorowcami, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego
glin, charakterystyka poszczególnych grup układu okresowego

więcej podobnych podstron