autorzy: Jerzy Wyględowski, Beata Osuch, Agnieszka Maździarz, Andrzej Szawłowski,

Mięśniaki macicy są najczęstszą przyczyną operacji ginekologicznych u kobiet. Metody operacyjne oszczędzające macicę, polegające na usuwaniu samych mięśniaków w ostatnich latach są coraz częściej stosowane. W pracy przeanalizowano wystąpienie powikłań pooperacyjnych u 197 pacjentek poddanych miomektomii. Wiek pacjentek wahał od 20 do 49 lat, średnio 35,8. Nie stwierdzono powikłań śródoperacyjnych ani poważnych powikłań w przebiegu pooperacyjnym. Wzrost ciepłoty ciała w przebiegu pooperacyjnym stwierdzono u 55 (27,9 proc.) pacjentek. Konieczność przetoczenia krwi dotyczyła 10 (5,07 proc.) pacjentek.

ZDROWIE MĘŻCZYZN  ZDROWIE KOBIET  ZDROWIE DZIECI  ZDROWIE SENIORÓW

ZASOBY

CHOROBY  OBJAWY  BADANIA MEDYCZNE  MEDYCYNA ALTERNATYWNA  PIERWSZA POMOC  LEKI  MEDYCYNA I PRAWO  UZALEŻNIENIA

STYL ŻYCIA

ŻYWIENIE  SPORT  PODRÓŻE  CIAŁO I UMYSŁ  SEX  ZDROWIE I URODA

INTERMEDIA

ZAPYTAJ LEKARZA  NARZĘDZIA INTERAKTYWNE  BAZA DANYCH  BIULETYN  GRUPY DYSKUSYJNE  KAWIARENKA

: Choroby : Znieczulenie

Piątek 05.01.2007

 Postępowanie pooperacyjne

akończenie operacji czy zabiegu nie jest niestety zakończeniem problemów pacjenta i anestezjologa. Wielokrotnie problemy okresu pooperacyjnego przewyższają powikłania i trudności, które miały miejsce podczas znieczulenia.

Ze względu na możliwość wystąpienia potencjalnie groźnych dla życia powikłań, chory w bezpośrednim okresie pooperacyjnym przebywa pod wzmożonym nadzorem pielęgniarsko - lekarskim w sali pooperacyjnej, sali wybudzeń czy też sali intensywnego nazdoru. Pacjenci, którzy mieli wykonane bardzo obciążające i skomplikowane operacje (np. kardiochirurgiczne) lub u których wystąpiły ciężkie powikłania podczas znieczulenia, są przewożeni do oddziału intensywnej terapii.

Najistotniejszym problemem bezpośrednio po operacji jest możliwość przedłużonego działania leków nasennych i -co z tym się wiąże - zaburzeń oddechu, pracy serca i ciśnienia tętniczego. Aby zminimalizować ryzyko i wcześnie wykryć wszelkie zaburzenia, chory jest podłączony do monitorów (EKG, ciśnienie krwi, tętno, ilość tlenu we krwi). Zakres monitorowania zależny jest od wieku, rodzaju operacji i znieczulenia, chorób współistniejących. Mierzona jest również temperatura ciała i ilość wydalanego moczu. Pacjentom po znieczuleniu ogólnym zwykle podawany jest tlen przez maseczkę lub wąsy donosowe. Podawane wszystkim kroplówki mają za zadanie dostarczenie wody i elektrolitów.

Wraz z pełnym wybudzaniem się pacjenta po znieczuleniu ogólnym i ustępowaniu blokady po znieczuleniu przewodowym, wraca również ból w ranie pooperacyjnej. Ważne jest, aby chory zgłosił to pielęgniarkom lub lekarzowi natychmiast po pojawieniu się bólu. Skuteczność działania leków przeciwbólowych jest zależna od tego, czy są podane na początku wystąpienia bólu, czy też przy bólu pełnoobjawowym. Podanie leków bezpośrednio po pojawieniu się bólu zapobiega jego narastaniu i pozwala zmniejszyć dawkę. Środki przeciwbólowe mogą być podawane różnymi drogami: doustnie, domięśniowo, podskórnie, dożylnie i doodbytniczo, a także przez cewnik założony w okolicę splotu nerwowego lub do kręgosłupa. Pierwsza dawka leku podawana jest po zgłoszeniu wystąpienia bólu przez pacjenta, następne - w dokładnych odstępach czasowych, zależnych od stosowanego leku.

W zaleceniach pooperacyjnych anestezjolog wpisuje dawkę leku w przeliczeniu na wagę pacjenta. Różna jest jednak wrażliwość ludzi na ból i jeżeli stosowane leki nie łagodzą bólu, należy zgłosić to pielęgniarce lub lekarzowi.

Innym problemem okresu pooperacyjnego są nudności i wymioty. Ich występowanie zależne jest od płci (częściej kobiety), rodzaju operacji (częściej po operacjach w nadbrzuszu), rodzaju znieczulenia (sporadycznie po blokadach) i cech osobniczych. Wystąpienie wymiotów wiąże się nie tylko z nieprzyjemnym odczuciem pacjenta, ale również z możliwością zachłyśnięcia się treścią pokarmową do płuc (słabe odruchy obronne krtani przy niepełnym wybudzeniu i senności). Każdorazowe wystąpienie nudności należy więc zgłosić pielęgniarce, aby można było podać odpowiednie leki i zminimalizować ryzyko wymiotów.

Po pełnym wybudzeniu ze znieczulenia i podaniu środków przeciwbólowych każdy pacjent ma stosowaną "gimnastykę oddechową". Są to długie i powolne wydechy przez usta ułożone "w ryjek". Może być to również dmuchanie w rurkę, której końcówka umieszczona jest pod wodą, aż do momentu pojawienia się pęcherzyków powietrza. Zadaniem tych ćwiczeń jest głębokie upowietrznianie płuc. Zwykle wykonuje się je 4 - 5 razy co godzinę.

Pacjent nie może również zapominać o konieczności poruszania się. U ludzi leżących istnieje duże ryzyko do powstawania zakrzepów w żyłach. Jeżeli więc nie ma przeciwskazań ze strony chirurgicznej i zniesiony jest ból pooperacyjny, chory powinien siadać i wstawać już następnego dnia. Szczególne ważne jest to u osób z żylakami nóg - w rozszerzonych żyłach zakrzepy tworzą się bardzo łatwo, więc tacy chorzy powinni jak najszybciej, jeszcze przed próbami siadania czy wstawania, wykonywać jak najwięcej ruchów nogami w pozycji leżącej, aby przyspieszyć krążenie krwi.dczas operacji.

 

1. Zakrzepy w żyłach kończyn dolnych są najczęstszym powikłaniem po CWSB. Tak długo jak pozostają one w naczyniach krwionośnych kończyny nie stanowią większego problemu. Zdarza się, że zakrzepy zaczynają się przemieszczać w kierunku serca i płuc powodując zator płuc ***(pulmonary embolism). To może stanowić poważne zagrożenie - bardzo rzadko, ale zdarza się, że kończy się to śmiercią. Szansa na zator jest jedna na kilkaset. Po operacji podawane są przez ponad tydzień leki "rozrzedzające krew" pomimo to skrzepy mogą powstać. Zwykle, jeżeli są poprawnie leczone, nie są groźne mogą jednak opóźnić wyjście ze szpitala.

2. Zakażenie - ryzyko wystąpienia zakażenia po operacjach CWSB jest oceniane w chwili obecnej na 0.5%. Zakażenie bezpośrednio podczas operacji w chwili obecnej praktycznie nie występuje.
   Poziom ryzyka zwiększa się jeżeli chorujesz na reumatoidalne zapalenie stawów lub na cukrzycę lub gdy brałeś przez dłuższy czas kortyzon lub gdy twoje biodro było już wcześniej zakażone. Nie wykryte przed operacją źródło zakażenia wewnątrz organizmu (np. zęby) może przyczynić się do zakażenia.

3. Krwawienie wewnątrz rany

4. Powikłania anestezjologiczne

5. Powikłania po transfuzji krwi

6. Zator szpikowy

---