61. Prezes Urzedu Ochrony Konkurencji i Konsumentow jako centralny organ administracji i jego podstawowe funkcje.

Prezes UOKiK jest centralnym organem administracji rzadowej wlasciwym w sprawach ochrony konkurencji i konsumentow. Jego dzialalnosc podlega nadzorowi Prezesa Rady Ministrow. Prezes UOKiK jest jednoczesnie organem wykonującym zadania nałożone na władzę państw członkowskich UE. Prezes UOKiK właściwym organem ochrony konkurencji w rozumieniu art. 35 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/2004w sprawie współpracy miedzy organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konkurencji. Prezesa UOKiK powołuje premier na 5 lat, w drodze konkursu spośród osób posiadających wykształcenie wyższe, w szczególności z zakresu prawa, ekonomii lub zarządzania, wyróżniających sie wiedza teoretyczna i doświadczeniem z zakresu gospodarki rynkowej oraz ochrony konkurencji i konsumentów.

Do zakresu działania Prezesa UOKiK należy:

• sprawowanie kontroli przestrzegania przez przedsiębiorców przepisów ustawy

• wydawanie, w przypadkach określonych ustawa, decyzji w sprawach przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencje, w sprawach koncentracji lub podziału przedsiębiorców oraz przeciwdziałania praktykom naruszającym zbiorowe interesy konsumentów, a także decyzji w sprawach kar pieniężnych

• prowadzenie badan stanu koncentracji gospodarki oraz zachowań rynkowych przedsiębiorców

• przygotowywanie projektów rządowych programów rozwoju konkurencji oraz projektów rządowej polityki konsumenckiej

• współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organizacjami i organami, do których zakresu działania należy ochrona konkurencji i konsumentów

• wykonywanie zadań i kompetencji organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego UE, określonych w rozporządzeniu nr 1/2003/WE oraz nr 139/2004/WE

• wykonywanie zadań i kompetencji właściwego organu oraz jednolitego urzędu łącznikowego państwa członkowskiego UE, określonych w rozporządzeniu nr 2006/2004 WE

• opracowywanie i przedkładanie RM projektów aktów prawnych dotyczących ochrony konkurencji i konsumentów

• przedkładanie RM okresowych sprawozdań z realizacji rządowych programów rozwoju konkurencji i polityki konsumenckiej

• współpraca z organami samorządu terytorialnego w zakresie wynikającym z rządowej polityki konsumenckiej

• inicjowanie badan towarów i usług, wykonywanych przez organizacje konsumenckie

• opracowywanie i wydawanie publikacji oraz programów edukacyjnych popularyzujących wiedze o prawach konsumentów

• występowanie do przedsiębiorców i związków przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów

• realizacja zobowiązań międzynarodowych RP w zakresie współpracy i wymiany informacji w sprawach ochrony konkurencji i pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom

• gromadzenie i upowszechnianie orzecznictwa w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów

• współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych

• wykonywanie innych zadań określonych w ustawie lub ustawach odrębnych.

62. Rodzaje decyzji i sankcji w sprawach naruszania zakazów zachowań antymonopolowych.

Decyzja o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencje i nakazującą zaniechanie jej stosowania

• decyzja o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencje i stwierdzająca zaniechanie jej stosowania

• decyzja o zastosowaniu środków tymczasowych

• decyzja zobowiązujaca do zapobieżenia naruszeniom zakazu praktyk antykonkurencyjnych

63. Najbardziej szkodliwe spolecznie czyny nieuczciwej konkurencji.

Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności:

• stosowanie niedozwolonych wzorców umowy

• naruszenie obowiązku informacyjnego

• nieuczciwa reklama i reklama wprowadzająca w błąd

• wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa,

• fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług,

• wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług,

• naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa,

• nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy,

• naśladownictwo produktów,

• pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie,

• utrudnianie dostępu do rynku,

• przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną,

• także nieuczciwa lub zakazana reklama,

• organizowanie systemu sprzedaży lawinowej

• oraz prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym

Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama. Czynem nieuczciwej konkurencji jest takie oznaczenie przedsiębiorstwa, które może wprowadzić klientów w błąd co do jego tożsamości, przez używanie firmy, nazwy, godła, skrótu literowego lub innego charakterystycznego symbolu wcześniej używanego, zgodnie z prawem, do oznaczenia innego przedsiębiorstwa. Czynem nieuczciwej konkurencji jest opatrywanie towarów lub usług fałszywym lub oszukańczym oznaczeniem geograficznym wskazującym bezpośrednio albo pośrednio na kraj, region lub miejscowość ich pochodzenia albo używanie takiego oznaczenia w działalności handlowej, reklamie, listach handlowych, rachunkach lub innych dokumentach. Czynem nieuczciwej konkurencji jest takie oznaczenie towarów lub usług albo jego brak, które może wprowadzić klientów w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania, przydatności, możliwości zastosowania, naprawy, konserwacji lub innych istotnych cech towarów albo usług, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich.  Czynem nieuczciwej konkurencji jest przekazanie, ujawnienie lub wykorzystanie cudzych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa albo ich nabycie od osoby nieuprawnionej, jeżeli zagraża istotnym interesom przedsiębiorcy. Czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku,

64. Rodzaje sankcji za naruszenie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Ustawa z 1993r. Przewiduje wiele środków odpowiedzialności cywilnej. W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony może żądać:

• zaniechania niedozwolonych działań

• usunięcia skutków niedozwolonych działań

• złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie

• naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych

• wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści na zasadach ogólnych

• zasadzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej lub ochrona dziedzictwa narodowego - jeżeli czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony.

Ponadto na wniosek uprawnionego sad może orzec o zniszczeniu lub zaliczeniu na poczet odszkodowania wyrobów, ich opakowań, materiałów reklamowych i innych przedmiotów bezpośrednio związanych z popełnieniem czynu nieuczciwej konkurencji. Oprócz pokrzywdzonego przedsiębiorcy z roszczeniami mogą występować organizacje konsumentów i przedsiębiorców. Roszczenia te są jednak ograniczone. Ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat.

Sankcje:

grzywna, areszt, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do max 8 lat.

Za czyny nieuczciwej konkurencji popełnione przez podmioty zbiorowe można wymierzyć karę pieniężną w max wysokości do 10% rocznego przychodu tego podmiotu, przy czym nie mniej niż 1000zl. Ponadto orzeka się przepadek przedmiotów pochodzących z czynu zabronionego oraz osiągniętej korzyści majątkowej lub jej równowartości. Poza tym w stosunku do podmiotu zbiorowego można orzec:

• zakaz promocji lub reklamy prowadzonej działalności, wytwarzanych wyrobów, świadczonych usług i udzielanych świadczeń

• zakaz korzystania z dotacji, subwencji i innych form wsparcia środkami publicznymi

• zakaz korzystania z pomocy organizacji międzynarodowych, których Polska jest członkiem

• zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne

• zakaz prowadzenia określonej działalności

• podanie wyroku do publicznej wiadomości.

65. Pojecie i podstawy prawne pomocy publicznej.

W ustawie została przedstawiona definicja pomocy publicznej jako „przysporzenie bezpośrednio lub pośrednio przez organy udzielające pomocy korzyści finansowych określonym przedsiębiorcom, w następstwie którego uprzywilejowuje się ich w stosunku do konkurentów, przede wszystkim w drodze dokonywania na rzecz lub za tych przedsiębiorców wydatków ze środków publicznych lub pomniejszania świadczeń należnych od nich na rzecz sektora finansów publicznych na podstawie odrębnych ustaw lub innego tytułu prawnego (art. 5 ustawy). Pomoc publiczna może polegać na przekazaniu przedsiębiorstwu środków rzeczowych lub pieniężnych (wydatek publiczny) bądź tez na pozostawieniu do dyspozycji przedsiębiorstwa środków, które powinny stać się dochodem budżetowym lub dochodem funduszu celowego. Pomocą publiczna jest także każde inne wsparcie finansowe przedsiębiorstwa państwowego prowadzące do redukcji jego długów lub przejęcia i konwersji zobowiązań o charakterze publicznym i prywatnym. Dla kwalifikacji danego środka jako „pomocy” nie maja znaczenia ani powody, dla których został zastosowany, ani cele, które ma realizować, ani forma, w jakiej został użyty, lecz jedynie skutki, jakie wywołuje on dla konkurencji na rynku. Pomoc publiczna jest zarówno pomocą państwa, jak i pomocą udzielana przez jednostki samorządu terytorialnego.

Formy pomocy publicznej:

• operacje na podatkach i innych należnościach (zwolnienia, ulgi podatkowe, odroczenie terminu płatności podatku lub rozłożenie jego płatności, zaniechanie poboru podatku, zaniechanie egzekucji zobowiązań podatkowych, umorzenie zadłużenia wobec budżetu.)

• Operacje na należnościach pozabudżetowych, głownie obowiązkowych wpłatach na rzecz wyodrębnionych z budżetu funduszy celowych (odroczenie lub rozłożenie płatności na raty, zaniechanie egzekucji należności, umorzenie należności)

• operacje na kredytach bankowych ( udzielanie kredytów preferencyjnych przez banki państwowe, udzielanie kredytów z klauzula warunkowego umorzenia, udzielania poręczeń lub gwarancji kredytowych, przejecie spłaty kredytów lub ich oprocentowania)

• operacje na kapitale (wniesienie kapitału do spółki czasowe nabycie udziałów spółki w celu ich zbycia, konwersja zadłużenia przedsiębiorstwa na kapitał, zaniechanie poboru lub zwolnienie z oprocentowania kapitału bądź dywidendy)

• dotacje (podmiotowe lub przedmiotowe, refundacje wydatków, dopłaty do należności z tytułu zakupów państwowych po cenach niższych lub wyższych od cen rynkowych)

Przyjęcie rozwiązań z zakresu pomocy publicznej wynika ze zobowiązań Polski zawartych w Układzie Europejskim, który podpisany między Rządem RP i Wspólnotami Europejskimi oraz ich państwami członkowskimi dnia 16 grudnia 1991r. Zakres pomocy publicznej regulowany jest również w umowach z krajami EFTA i CEFTA oraz w przypadku pomocy dla przedsiębiorców - w porozumieniach Światowej Organizacji Handlu (WTO).

Z punktu widzenia przedsiębiorców najważniejsze są trzy akty prawne:

• ustawa z 27 lipca 2002r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców

• ustawa z 20 marca 2002r. o finansowym wspieraniu inwestycji

• ustawa z 30 sierpnia 2002r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców

66. Zakazy pomocy publicznej i warunki uznania pomocy za zakazana.

Zasadniczo udzielanie pomocy przez państwa członkowskie jest zakazane. Zakaz ten nie jest jednak sformułowany wprost i bezpośrednio. Traktat nie stanowi, że pomoc państwa jest zabroniona (posługuje się pojęciem „pomoc niezgodna ze wspólnym rynkiem”). Jeśli spełnią określone przesłanki zastosowania zakazu pomocy dla przedsiębiorstw. W interpretacji ETS zakazane jest udzielanie pomocy, interpretacja taka usprawiedliwia odwołanie się do ogólnego obowiązku państw członkowskich powstrzymania się od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrozić realizacji traktatu. Jeżeli stosowany przez państwo członkowskie środek jest uznany za niezgodny ze wspólnym rynkiem, oznacza to, iż jest zakazany.

Artykuł 87 ust . 1 TWE ustanawia zakaz udzielania pomocy przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji przez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów w zakresie w jakim wpływa ona na wymianę handlowa miedzy państwami członkowskimi. Wsparcie takie uznaje się za pomoc państwa, jeżeli ma cechy korzyści materialnej (gospodarczej), pochodzącej od państwa lub z funduszy państwowych, jest stosowane selektywnie, z punktu widzenia przyjętych wskaźników zgodności ze wspólnym rynkiem: zakłócenie konkurencji lub jego groźba oraz wpływ na wymianę handlowa miedzy państwami członkowskimi. Tym samym katalog przesłanek kwalifikujących działanie wspierające państwa nie jest tożsamy z katalogiem przesłanek warunkujących zastosowanie zakazu z art. 87 ust. 1 TWE. W świetle orzecznictwa ETS i poglądów doktryny nie znajduje podstaw łączne traktowanie przesłanek identyfikacji pomocy państwa i przesłanek uznania pomocy za zgodna lub niezgodna ze wspólnym rynkiem. Pomoc państwa członkowskiego jest zakazana jako niezgodna ze wspólnym, jeżeli spełnia następujące przesłanki:

• środek wspierający ma charakter korzyści

• powinien być przyznany przez państwo lub pochodzić ze źródeł państwowych

• jest stosowany wobec niektórych przedsiębiorstw

• produkcji wybranych towarów

• zakłóca konkurencje w zakresie, w jakim wpływa na handel miedzy państwami członkowskimi.

67. Notyfikacja pomocy publicznej i zakres obowiązków notyfikacyjnych.

Udzielanie pomocy publicznej dla przedsiębiorców wymaga odrębnego nadzoru instytucjonalnego i indywidualnego. Udzielanie pomocy wymaga w szczególności przeprowadzenia postępowania notyfikacyjnego. Notyfikacji podlegają projekty programów pomocowych, projekty pomocy indywidualnej i projekty pomocy indywidualnej na restrukturyzacje, a także istotna zmiana programu zatwierdzonego przez KE lub zmiana pomocy indywidualnej lub pomocy na restrukturyzacje. Proces notyfikacji poprzedza przygotowanie notyfikacji. Odbywa się ono w ramach postępowania przed prezesem UOKiK. Organowi temu wyznaczono bowiem zadanie koordynacji prac poprzedzających zgłoszenie projektu pomocy do KE. Dlatego tez ustawa nakłada obowiązek uzyskania opinii prezesa UOKiK w odniesieniu do wszystkich projektów pomocy, które wymagają notyfikacji lub mogą być notyfikowane. W ten sposób planowana pomoc podlega merytorycznej ocenie pod względem jej zgodności z regułami wspólnego rynku i ma przez to większe szanse na notyfikacje przez KE. W przypadku projektów programów pomocowych z wnioskiem o wydanie opinii występują organy administracji publicznej opracowujące projekty tych programów. Są to najczęściej ministrowie bądź organy jednostek samorządu terytorialnego. W tym drugim wypadku notyfikacji podlega wyłącznie projekt aktu prawa powszechnie obowiązującego, określający szczegółowe warunki udzielenia pomocy. Natomiast w przypadku projektu pomocy indywidualnej - z wnioskiem o wydanie opinii występuje podmiot udzielający tej pomocy, a przy pomocy indywidualnej na restrukturyzacje - podmiot ubiegający się o te pomoc. Prezes UOKiK jest obowiązany wydać opinie w terminie 21 dni w sprawie programu pomocowego oraz 60 dni w pozostałych sprawach. Po wydaniu opinii jest ona przekazywana wnioskodawcy, a w przypadku programów pomocowych premierowi. Opinia nie ma charakteru wiążącego. Dlatego tez nawet gdy jest negatywna, tzn. stwierdza niezgodność projektu z regułami wspólnego rynku, istnieje możliwość notyfikacji projektu do komisji, jeśli w terminie 14 dni wnioskodawca zwróci się o to do prezesa UOKiK.

68. Podmioty uprawnione do składania wniosków o udzielenie pomocy publicznej.

69. Notyfikacja pomocy przed Komisja Europejska.

Notyfikacji do komisji dokonuje prezes UOKiK za pośrednictwem Stałego Przedstawiciela RP przy UE. W przypadku projektów programów pomocowych notyfikacja jest możliwa po podjęciu stosownej uchwały RM. Uchwała taka nie jest wymagana w przypadku projektów pomocy indywidualnej lub pomocy indywidualnej na restrukturyzacje. Notyfikowanie do komisji projektu programu pomocowego lub projektu pomocy indywidualnej skutkuje wszczęciem postępowania wstępnego. Ma ono na celu dokonanie oceny, czy notyfikowany projekt dotyczy pomocy państwa oraz czy jest to pomoc zgodna z regułami wspólnego rynku. Jeśli postępowanie wstępne zakończy się stwierdzeniem, ze koniczne jest przeprowadzenie formalnego postępowania rozpoznawczego, to uruchamia się także takie postępowanie. W jego ramach wszystkie zainteresowane strony maja możliwość przedkładania swoich stanowisk państwu, które dokonało notyfikacji. Państwo to jest zobowiązane przedłożyć komisji wszystkie zadane przez nią informacje, a także zgłosić własne stanowisko w sprawie. Komisja może żądać informacji i porozumiewać się tylko z prezesem UOKiK, który pośredniczy w ten sposób we wszystkich kontaktach komisji z wnioskodawcami. Ci ostatni mają zatem obowiązek dostarczania na życzenie prezesa UOKiK wszelkich informacji niezbędnych do opracowania odpowiedzi na zapytania komisji. Prezes UOKiK ma zaś obowiązek konsultowania z wnioskodawcami treści udzielanych odpowiedzi. Decyzje komisji mogą polegać na zatwierdzeniu pomocy państwa lub na odmowie jej udzielenia bądź na wstrzymaniu udzielenia pomocy oraz zarządzeniu tymczasowego zwrotu pomocy do czasu podjęcia przez komisje ostatecznej decyzji w sprawie zgodności udzielanej pomocy z regułami wspólnego rynku. Przed podjęciem decyzji przez komisje notyfikacja projektu pomocy może być wycofana.

70. Monitorowanie pomocy publicznej i kontrola jej wykorzystywania u beneficjenta pomocy.

Monitorowanie pomocy publicznej obejmuje gromadzenie, przetwarzanie i przekazywanie informacji o udzielonej pomocy publicznej, w szczególności o jej rodzajach, formach i wielkości, oraz przestrzeganie krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie. Organem monitorującym pomoc publiczna jest prezes UOKiK, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub rybołóstwie - minister właściwy do spraw rolnictwa. Monitorowanie pomocy publicznej opiera się na systemie informacji i sprawozdań, które są przekazywane do prezesa UOKiK lub ministra właściwego do spraw rolnictwa. Obowiązki związane z przekazywaniem informacji i sprawozdań spoczywają na: podmiotach ubiegających się o pomoc de minimis beneficjentach pomocy publicznej, w tym przedsiębiorcach publicznych oraz innych podmiotach korzystających z praw wyłącznych lub specjalnych, wykonujących zadania publiczne podmiotach udzielających pomocy publicznej, w tym podmiotach opracowujących programy pomocowe organach właściwych do poboru należności publicznoprawnych. Przekazywanie informacji i sprawozdań odbywa się w terminach i formach ustalonych w aktach wykonawczych do ustaw. Na beneficjentów pomocy publicznej, którzy nie dopełnią swych obowiązków składania informacji i sprawozdań lub utrudniają przeprowadzenie kontroli, mogą być nałożone kary pieniężne do wysokości równowartości 10 tys. euro. Na podstawie zgromadzonych sprawozdań prezes UOKiK (minister) opracowuje w porozumieniu z ministrem finansów, sprawozdanie zawierający wyniki monitorowania pomocy publicznej w roku poprzednim, w szczególności dane dotyczące wielkości, form i przeznaczenia pomocy publicznej, a także ocenę skutków udzielonej pomocy w sferze konkurencji. Sprawozdanie to przedstawia się RM, która z kolei przedstawia je sejmowi. Prezes UOKiK (minister) ma obowiązek przedstawienia komisji, chociaż tylko na jej zadanie, informacji o pomocy de minimis. Natomiast minister finansów przedstawia RM zbiorcza, roczna informacje o zaległościach przedsiębiorców we wpłatach świadczeń należnych na rzecz sektora finansów publicznych. U beneficjenta pomocy publicznej może być przeprowadzona kontrola przez komisje. Jeśli beneficjent sprzeciwia się przeprowadzeniu kontroli, to prezes UOKiK (minister) może skorzystać z pomocy funkcjonariuszy organow administracji rządowej, które są uprawnione do dokonywania kontroli, lub funkcjonariuszy policji. Mogą także przedstawić komisji uwagi co do przeprowadzenia kontroli i zgłaszać zastrzeżenia co do wyboru biegłych. Nowa instytucje, która ma zapewnić kontrole udzielania pomocy publicznej, wprowadziła ustawa z 22 września 2006r. o przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy organami publicznymi a przedsiębiorcami publicznymi oraz o przejrzystości finansowej niektórych przedsiębiorców. Na jej podstawie przedsiębiorca jest obowiązany prowadzić księgi rachunkowe i dokumentacje dotycząca jego sytuacji prawnej oraz ekomoniczno-finansowej w sposób przedstawiający rzetelnie i jasno dokonane na jego rzecz przysporzenia ze środków publicznych. W tym celu ma tez obowiązek przekazania organowi nadzoru dokumentacji z tym związanej. Na tej podstawie organ nadzoru może zobowiązać przedsiębiorcę do podjęcia określonych działań, zapewniających wykonanie obowiązków przedsiębiorcy.

71. Konsekwencje uzyskania i wykorzystania pomocy publicznej nielegalnie.

W ramach kompetencji nadzorczych komisja wszczyna postępowanie. Robi się tak zawsze gdy pomoc zostanie przyznana a nie została notyfikowana przez komisje. Po przedstawieniu przez zainteresowane państwo członkowskie swojego stanowiska w sprawie komisja może podjąć decyzje nakazująca państwu członkowskiemu zawieszenie wszelkiej pomocy przyznanej bezprawnie do momentu podjęcia przez komisje decyzji w sprawie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem. Decyzja ta przekazywana jest podmiotowi który udzielił pomocy i ma obowiązek niezwłocznego wstrzymania udzielania pomocy. Po przedstawieniu uwag przez państwo członkowskie komisja może nakazać państwu tymczasowa windykacje jakiejkolwiek pomocy przyznanej bezprawnie do momentu podjęcia przez komisje decyzji o zgodności takiej pomocy ze wspólnym rynkiem (nakaz windykacji). Niezastosowanie się do nakazów zawieszenia i windykacji przez państwo powoduje przekazanie przez komisje sprawy bezpośrednio do ETS. W przypadku wydania decyzji stwierdzającej niezgodność pomocy przyznanej bezprawnie ze wspólnym, rynkiem komisja podejmuje decyzje nakazującą windykacje pomocy od beneficjenta.

---