Schemat AGIL i Cybernetyczna (informacyjna) hierarchia zależności Parsonsa

Cybernetyczna (informacyjna) hierarchia zależności, czyli stosunki między 4 systemami: kulturą, strukturą społeczną, osobowością i organizmem. Parsonsa interakcje informacyjne są to powiązania pomiędzy tymi 4 systemami działania.

Mówi, że jest systemem całościowego działania, który składa się z 4 podsystemów i każdy z tych 4 podsystemów spełnia jeden z 4 wymogów tego ogólnego systemu działania (A, G, I, L)

A - adaptacja, G - osiąganie celów, I - integracja, L - kultywowanie wzorów.

Organizm (A) - jest jako system mający największe znaczenie, ponieważ dzięki nim rozwiązywane są problemy adaptacyjne, zasoby środowiska stają się dostępne dla pozostałych 3 podsystemów działania.

Osobowość (G) jako system dążący do celu i podejmowania decyzji jest najważniejszy przy rozwiązywaniu problemów, które stają na drodze do celu.

Integracja (I) - (za nią jest odpowiedzialne społeczeństwo) jest jako system społeczny - układ statusów i norm integrujący wzory pochodzące z systemu kultury (L) oraz potrzeby systemu osobowościowego (G). Ten system jest głównym systemem integracyjnym tego ogólnego (całościowego) systemu działania.

System kulturowy (L) - ma ogromne znaczenie przy eliminacji napięć i pilnuje czy właściwe zasoby symboliczne zostaną udostępniane do podtrzymania wzorów instytucjonalnych, jest takim magazynem symbolicznej treści interakcji.

Parsons analizując twierdzi, że mamy do czynienia z informacyjną (cybernetyczną) hierarchią kontroli.

Mówi - kultura (L) określa w sensie informacyjnym system społeczny (I) ten z kolei informacyjnie system osobowości (G) a ten - system organizmu (A).

Kulturowa (L) orientacja na wartości można traktować jako czynnik określający płaszczyznę na której dochodzi do zmian norm w systemie społecznym (I). Natomiast normy w systemie społecznym (I) mogą być czynnikami określającymi typy motywacji i procesów podejmowania decyzji w systemie osobowości (G) a te (motywacja procesy) uznać można za procesy określające procesy biochemiczne (A) w organizmie.

Ta zależność jest pewną hierarchią, w drugą stronę mamy też pewną zależność każdy system dostarcza „warunków energetycznych” następnie więc: system organizmu (A) dostarcza energii systemowi osobowości (G), system osobowości (G) warunków energetycznych systemowi społecznemu (I), a zorganizowanie się systemu osobowości (G) i systemu społecznego (I) daje warunki systemowi kultury (A).

Czyli systemy działania w sposób zwrotny wymieniają się informacją i energią. Systemy stojące wysoko ze względu na posiadane informacje określają sposób użytkowania energii przez systemy niższego szczebla podczas gdy każdy system niższego poziomu dostarcza warunków niezbędnych do działania kolejnego systemu wyższego szczebla.

SCHEMAT CYBERNETYCZNEJ HIERARCHI ZALEZNOŚCI

SCHEMAT AGIL

S. KULTURY (L)

L I INFORMACYJNIE

S. SPOŁECZNY (I)

A G

S. OSOBOWOŚCI (G)

ENERGIA, WARUNKI ENERGETYCZNE

S. ORGANIZMU (A)

GIDDENS

Rutyna (rutynizacja) powoduje działanie od zrutynizowanych interakcji zależy bezpieczeństwo ontologiczne podmiotów działania jak i instytucjonalizacja struktur w czasie i reprodukcja przez to strukturę (reguły i zasoby). To bezpieczeństwo wynika z przewidywalności świata i interakcji decyduje o większości podstawowych aspektów struktury. Rutynizacja jest takim sposobem na czynności, jest to pewien nieświadomy proces (wiemy mniej więcej co mamy robić, wiemy jak zrobić zakupy, umówić się na randkę , etc.) Są to zasoby, które się przyczyniają do odtwarzania, ustalania instytucji społecznych. Rutyna stanowi kluczowe powiązania między epizodycznymi interakcjami a zaufaniem i bezpieczeństwem i również rutynizacja ma znaczenia dla społecznej reprodukcji i trwałości instytucji.

Giddens w ramach rutynizacji spotkań wyróżnił kilka procedur (rytuałów) podtrzymywania rutyn:

1. reguły otwarcia i zamknięcia - maja ogromne znaczenie dla trwania rutyn, mówią kiedy interakcja się zaczyna i ma kończyć odbywa się to za pomocą oznaczeń interpersonalnych - słowa, mimika, gesty, ale też fizyczne przedmioty, pokoje, budynki (zamknięte drzwi w Sali wykładowej oznaką rozpoczęcia wykładu).

2. kolejkowanie - tez podtrzymuje rutynę, kolejność przebiegu konwersacji, aktorzy wiedzą ze swoich zasobów wiedzy jaka ma być sekwencja i jak ma przebiegać interakcja. Taka wiedza daje poczucie bezpieczeństwa.

3. takt - najbardziej daje poczucie zaufania i bezpieczeństwa (w długich odcinkach czasu i przestrzeni) wg Giddensa jest to zgoda obu aktorów interakcji na to jak każdy z nich ma się zachować w danych okolicznościach i jak mają reagować na to co stosowne i niegrzeczne, aktorzy wnoszą ze sobą pewne ukryte zasoby wiedzy jak się zachowywać i to daje poczucie zaufania i porządek społeczny.

4. pozycja - aktorzy wnoszą do interakcji swe pozycje i tożsamość. W interakcji ustalają swe pozycje przez gest, mowę ciała (nie chodzi o pozycję ciała) ta tożsamość społeczna wnoszona zawiera też jakiś zbiór uprawnień, zobowiązań (np. student - profesor), tego typu interakcje mogą zostać zrutynizowane.

5. ramy interakcji - dostarczają formuł interpretacji danego kontekstu. Te ramy są podtrzymywane w sposób ukryty nieświadomy - automatyczny (poczucie jak mamy się zachować na pogrzebie, imprezie, etc., to są te ramy kontekstu).

Dzięki tym mechanizmom ludzie zaspokajają swe potrzeby zaufania i bezpieczeństwa.

Regionalizacja - tak jak kutynizacja i od regionalizacji interakcji zależy bezpieczeństwo ontologiczne i zaufanie uczestników interakcji porządkuje ją w przestrzeni i w czasie, umiejscawia aktorów w miejsca zależnych od siebie, mówi jak mają się przedstawiać, jak działać i to porządkowanie jest ważne dla wzorów strukturalnych i reprodukuje strukturę.

Giddens zwraca uwagę, że interakcja nie tylko w czasie ma miejsce ale i w przestrzeni. Aktorzy posługują się zasobami wiedzy by interpretować kontekst, scenerię i to daje aktorom odpowiednie ramy, odpowiednie schematy taktu i sekwencje działania.

Giddens wyróżnia scenerie, które różnią się granicami fizycznie i symbolicznie, trwałością w czasie, rozciągłością w przestrzeni fizycznej oraz takie, które są łączące się z innymi przestrzeniami. Różni je także stopniem oddziaływania „ja” (uczucia, postawy, emocje) jedne scenerie umożliwiają ukrycie „ja” a inne nie.

REPRODUKCJA SPOŁECZEŃSTWA

Najistotniejsza w tym wszystkim jest reprodukcja praktyk społecznych. Jest to reprodukcja w postaci wzajemnej wiedzy, autonomii, zaufania. I Giddens kładzie nacisk na zasoby wiedzy, gdyż tym samy kładzie nacisk na wiedzę która jest obecna w interakcjach. A ta wiedza często jest wiedzą taką automatyczną, nieuswiadamialną. A więc każdy uczestnik interakcji zakłada że pozostali uczestnicy rozumieją mniej więcej to samo. Czyli wiedza i rozumienie. W ten sposób na poziomie interakcji konkretyzuje się porządek instytucjonalny, i ten porządek dla nas jest zrozumiały i spójny, a my przyczyniamy się do reprodukcji społecznej.

Regionalizacja interakcji prowadzi do utrwalania rutyny przez tworzenie scenerii. Natomiast tworzenie rutyny podtrzymuje struktury instytucjonalne w czasie i przestrzeni. W wyniku rutynizacji regionalizacji podmioty interakcji przez zdolność oddawania się refleksji reprodukują, odtwarzają wzorce instytucjonalne.

Reprodukcja odkrywa się przez tę wiedzę automatyczną (też tą który ma uczestnik interakcji o drugim).

Porządek społeczny - w nim jest najważniejsza reprodukcja praktyk społecznych. Każdy uczestnik interakcji przyjmuje jakiś poziom wiedzy drugiego. Na poziomie interakcji realizuje się porządek społeczny przyczyniając się do reprodukcji społecznej.

Zasoby - mogą nimi wg Giddensa być wszystko - rzeczy i czynności. Są to udogodnienia stosowane do osiągnięcia czegoś. Spełnienie jakiegoś działania wymaga zasobów i zdolności organizacyjnych, bo zasoby generują władzę. Władza nie jest zasobem tylko potencjałem mobilizowania zasobów.

Transformacja zasobów:

- przez autorytet - zdolność kierowania akcjami

- przez alokacje - decyzje dotyczące użycia zasobów.

Zasoby wiedzy się ucieleśniają w interakcjach i jest to wiedza automatyczna.

Reguły - to metoda, technika, która zawiera formułę działania, najważniejsze są reguły używane do reprodukcji stosunków w dłuższym czasie i przestrzeni, są one reprodukowane w konwersacjach, interakcjach, rutynowych działaniach.

Reguły są częścią zasobów wiedzy, są często nieformalne, są oczywiste, nie zastanawiamy się nad nimi, ich analiza nic nie da, bo nie da się ich jasno określić, są one odczuwane (np. patrzymy na kogoś i go uznajemy lub nie). Służą one przekształceniom i mediują gdyż wiążą relacje społeczne, spajają strukturę.

Transformacja reguł zachodzi przez 2 procesy:

- normatywny - tworzenie prawa

- interpretacja - wyjaśnienie prawa

---