Postmodernistyczne koncepcje społeczeństwa
Post modernisty - ponowoczesność
Post modernizm - postmodernizm
Post modern - ponowoczesny
I aspekt
Opozycja nowoczesności, modernizmu.
Reakcja na to co się dzieje w świecie zachodu.
II aspekt
Zakres użycia pojęcia
Teatr
Kino
Film
Sztuka
Literatura
POST - negacja nowoczesności, porzucenie, odejście od określonych cech nowoczesności.
Nacisk położony na przejściowość.
Nowoczesność
Epoka kształtowana w pełni po renesansie. Była kontrolowana z ładem tradycyjnym. Implikowała postęp gospodarczy.
Nowe formy technologii i informacji. Przez to coraz częściej symulujemy rzeczywistość. Przechodzimy od tego co rzeczywiste do świata symulacji. Oznacza zatarcie granic między tym co realne a tym co udawana.
Komputeryzacja społeczeństwa
Mamy do czynienia z pojawieniem się wielu gier językowych.
Traktują oni ponowoczesność jako kolejną fazę rozwojową.
Ponowoczesny stan umysłu - inny sposób postrzegania, interpretowania świata.
Bycie nowoczesnym - bycie człowiekiem, który cały czas próbuje wymyślać samego siebie.
Przechodzimy do aktywności w grupach.
Mamy do czynienia z tym, aby być otwartym, aby żyć chwilą.
Rzeczywistość obrazu - nie mamy jednej całości.
Teorie modernizacji
Baudvillard
Mówi o nowym świecie złożonym z symulacji.
Powstanie nowych rynków pracy.
Rozpowszechnienie się telefonii komunikacyjnej.
Modernizm
Styl kojarzony z pewnymi ruchami artystycznymi. Podstawową cechą była estetyczna samoświadomość.
Postmodernizm
Pojawia się po raz pierwszy w latach trzydziestych - Frederico de Onis.
Stał się popularny w Nowym Jorku, używany przez artystów. Służył oznaczeniu pewnego ruchu, który wykroczył poza high modernizm.
Rozróżnienie:
Zatarcie między sztuką a życiem codziennym.
Zatarcie między kultura wysoką a popularną.
Mamy do czynienia z podróbką, pastiżem, kolażem, bo nic nowego nie można wymyślić.
Sztuka - jest powtórką tego co już było.
Postmodernizm
Określenie „postmodernistyczny” zawiera w sobie dwa nurty:
krytyka socjologii jako nauki.
zerwanie z nowoczesnością
Postmodernizm stawia trzy wzajemnie powiązane problemy dotyczące poznania ludzkiego.
Postmodernistyczna krytyka nauki
problem reprezentacji
Istnieje jeden najlepszy sposób wyrażania „prawdy” o świecie - teoria naukowa i odkrycia badawcze.
Postmoderniści na ogół kwestionują tę zakładaną odpowiedniość pomiędzy znakami języka naukowego a twardą rzeczywistością.
Język jest społecznie tworzony.
problem władzy i usankcjonowanych interesów
postmoderniści przyznają, że świat fizyczny może działać dzięki prawom, natomiast sam proces odkrywania tych praw tworzy kulturę, która prowadzi do powstania interesów, polityki i innych form dominacji.
„Prawda” w nauce (społecznej) nie oznacza odpowiedniości pomiędzy stwierdzeniami teoretycznymi a rzeczywistym uniwersum społecznym. Jest raczej tworem kulturowym.
problem ciągłości
Postmoderniści kwestionują pogląd, że wiedza podlega kumulacji w sposób prowadzący do rosnącej ciągłości rozumiejących względów na temat świata oraz że może być stosowana w celu umożliwienia postępu społecznego.
Postmodernizm podleśna, że wiedza, jako kreacja ludzka, jest odniesiona do okoliczności, w których została wytworzona oraz przez nie uwarunkowana.
W ostatecznym rachunku wiedza jest systemem znaków, dotyczy samej siebie w takim samym stopniu, w jakim dotyczy świata na zewnątrz.
Postmodernizm opiera się na krytyce nauki, która nie zapewnia samemu postmodernizmowi trwałej podwaliny.
Cała kultura i język są odległe od świata fizycznego.
Abstrakcja taka jest niezbędnym warunkiem kultury i języka, ponieważ bez pewnego stopnia oddalenia od świata fizycznego istniałaby tylko rzecz sama w sobie, bez żadnych ludzkich znaczeń umożliwiających nam jej rozumienie.
Język i znaczenie są związane ze światem fizycznym, lecz są reprezentacjami tego świata. Są one z natury rzeczy przygodne i chwiejne, musza więc być w pewien sposób reifiltrowane i stabilizowane.
Nauka, podobnie jak każdy system wiedzy, oparta jest na niesprawdzalnych założeniach, jest wyabstrahowana z rzeczywistości fizycznej, potrzebuje reifikacji i stabilizacji zachodzących dzięki instytucjanalizowaniu i inwestycjom emocjonalnym oraz zasadza się na systematycznym kwestionowaniu innych systemów wiedzy w celu zapewnienia sobie własnej realności.
Moment w którym ludzie używają języka, sprawia, że język staje się czymś oceniającym.