Politechnika Lubelska Zakład Obróbki Plastycznej
Instytut Technologii i Eksploatacji Maszyn	Laboratorium Obróbki Plastycznej
Nazwisko i Imię: Dziedzic Michał, Antonik Michał, Brzostowski Grzegorz, Bartecki Piotr, Bukała Paweł, Aftyka Karol		Ćwiczenie Nr. 5	Grupa MD.104.6a	Semestr: 4
								Rok Akad. 2005/2006
Temat ćwiczenia: Wykrawanie			Data wykonania: 08.05.2006	Ocena:

1.Wiadomości teoretyczne.

Cięcie jest metodą kształtowania wyrobów polegającą na oddzieleniu jednej części materiału od drugiej wzdłuż linii zamkniętej albo nie zamkniętej. Procesy cięcia można podzielić na 2 podstawowe grupy:

1. Realizowane za pomocą dwóch krawędzi tnących

2. realizowane za pomocą jednej krawędzi tnącej

Powierzchnie powstałe w wyniku cięcia mają charakterystyczny wygląd, można na nich wyodrębnić kilka stref , które odpowiadają kolejnym fazom cięcia.

Cięcie na wykrojnikach

Wykrojnik jest przyrządem stosowanym do pracy za pomocą prasy mechanicznej albo hydraulicznej. Służy do wykrawania płaskich wyrobów z lub bez otworów. Rozróżnia się 8 podstawowych operacji cięcia za pomocą wykrojników: Wycinanie, dziurkowanie, odcinanie, przycinanie, nadcinanie, okrawanie, rozcinanie, wygładzanie.

Łączenie zabiegów cięcia można realizować stosując ciecie jednoczesne lub wielotaktowe. Ogólnie procesy cięcia możemy podzielić na cięcie jedno i wielozabiegowe, zaś wielozabiegowe na wielotaktowe i jednoczesne.

W praktyce najczęściej stosuje się operacje wycinania. Gdyż jest ona niezbędna do produkcji różnego rodzaju półwyrobów i wyrobów płaskich. W przypadku małych przedmiotów są one wycinane z pasów wstępnie ciętych na nożycach z arkusza blachy lub taśmy. Pomiędzy wykrojami oraz między wykrojem a brzegiem taśmy powinny istnieć pewne odstępy, których wielkość zależy od grubości blachy.

Zasadnicze rodzaje układów wykrojów to prosty, pochyły, naprzemian legły, złożony, wielorzędowy oraz z wycinaniem odstępów.

2.Przebieg ćwiczenia.

Ćwiczenie rozpoczęliśmy od zapoznania się z budowa wykrojnika i określeniem ilu taktowy on był. Później dokonaliśmy pomiarów grubości blachy oraz szerokości paska. Przed przystąpieniem do badania ustaliliśmy luz dla odpowiedniego stempla. Następnie wykonaliśmy wykrawanie, które ma na celu ustalić wartość siły potrzebnej do wycięcia otworu przez odpowiedni stempel. Kolejną czynnością było obliczenie pracy potrzebnej do wykrawania poprzedzone dokładnymi pomiarami otrzymanego przedmiotu.

3. Obliczenia.

Wartość teoretyczną siły obliczamy ze wzoru:

P_max=l*g*R_t*k

1. P=86*1*100*1,2= 10320 N

4. Wnioski.

W naszym badaniu mieliśmy do czynienia z wykrojnikiem czterotaktowym, który służył do wykonywania niezbyt skomplikowanego przedmiotu. Był on wykrawany z paska blachy aluminiowej o grubości 1mm. Wpłynęło to na wartość luzu optymalnego, który zależy od rodzaju materiału (materiał twardszy to odkształcenie plastyczne mniejsze, pękniecie wcześniej więc i luz odpowiednio większy) i grubości blachy(grubsza blacha, luz większy gdyż kąt pochylenia powierzchni pęknięcia dla danego materiału jest w przybliżeniu stały).

Po wyczerpaniu zdolności materiału do odkształceń plastycznych następuje pęknięcie w miejscach, gdzie materiał jest najbardziej odkształcony tj. w pobliżu krawędzi tnących można to zaobserwować, ponieważ występuje charakterystyczny huk. Z przeprowadzonych badań wynika, że siła potrzebna do wykrawania wynosi 10320 N, co jest wartością trochę zbyt małą. Może to być spowodowane długotrwałą eksploatacją maszyny (powstają luzy), wyeksploatowaniem narzędzia i wieloma podobnymi zjawiskami.

---