Wykład szósty

Podział pionowy kont

1. Dwa aspekty podzielności kont

2. Konta bilansowe korygujące

3. Umorzenie a amortyzacja środków trwałych

Podzielność pionowa polega na wyodrębnieniu z treści konta określonych zagadnień należących do zakresu tematycznego konta, lecz wymagających osobnych prezentacji. Podzielność pozioma konta może się też łączyć z wydzieleniem grupy określonych operacji w związku ze zmianą szczegółowości ewidencji.

Podzielność pionowa występuje w dwóch aspektach.

Pierwszy aspekt polega na liczbowym wyłączeniu z konta bilansowego jakiegoś procesu gospodarczego lub pewnych jego elementów. Wynika to z dążenia do lepszego poznania danego zjawiska, jego rozmiarów i przebiegu w pewnym okresie.

W rezultacie takiego podziału powstają konta niebilansowe zwane też śródokresowymi, których przeznaczeniem jest przedstawienie określonych zjawisk gospodarczych w danym okresie gospodarczym. W końcu okresu saldo tych kont jest przenoszone na konto, z którego one powstały.

Drugi aspekt łączy się z wyodrębnieniem zagadnień o określonej treści ekonomicznej w celu uzyskania pogłębionej charakterystyki danego składnika lub zjawiska objętego kontem podlegającym podziałowi.

W konsekwencji powstają konta korygujące (pomocnicze), które są powiązane z kontem podstawowym (dzielonym). Saldo konta korygującego oddziałuje in plus lub in minus na saldo konta podstawowego.

Konta korygujące zmniejszają wartość salda konta podstawowego, jeśli ich saldo ma inny charakter od salda konta podstawowego, tzn. jeśli konto główne posiada saldo debetowe, to konto korygujące saldo kredytowe i odwrotnie - salda kredytowe na koncie głównym, a na koncie korygującym saldo debetowe.

Konta korygujące powiększają wartość salda konta podstawowego, jeśli ich salda posiadają ten sam charakter, tzn. na koncie podstawowym i korygującym salda są jednocześnie debetowe albo kredytowe.

Księgowym odzwierciedleniem procesu zużywania się środków trwałych jest ich stopniowe umarzanie, czyli sukcesywne dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów działalności jednostki.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od zaktualizowanej wartości początkowej brutto. Amortyzacja jest zużyciem kosztowym , a to oznacza, że jej wartość uwzględniana jest w wyniku finansowym danego roku obrotowego.

Skumulowana suma odpisów amortyzacyjnych stanowi umorzenie środków trwałych.

Umorzenie jest zużyciem bilansowym, które jest uwzględniane przy wycenie bilansowej środków trwałych.

Metody amortyzacji:

1. Metody amortyzacji równomiernej (liniowej)

2. Metody amortyzacji nierównomiernej

1. metoda degresywna

2. metoda progresywna

3. metoda naturalna

Metoda liniowa polega na równomiernym rozłożeniu w czasie wartości zużycia środka trwałego. Opiera się na założeniu, że użyteczność środka trwałego w całym okresie jego amortyzowania jest niezmienna, stąd uzasadnione jest dokonywanie odpisów w takiej samej wartości przez ten okres.

Odpisy amortyzacyjne według metody liniowej:

Roczna stawka amortyzacyjna = wartość początkowa/liczba lat okresu amortyz.

Roczna stopa amortyzacyjna=100%/liczba lat okresu amortyzacyjnego

Miesięczna stawkę (stopę) amortyzacyjną otrzymuje się dzieląc roczną kwotę amortyzacji przez 12.

Zużycie naliczane i księgowane jest co miesiąc poczynając od miesiąca następnego po przyjęciu środka trwałego do ewidencji kończąc w momencie zrównania z wartością początkową.

Rachunkowość wykład szósty

Rok akademicki 2009/2010 System niestacjonarny

1

---