BEZROBOCIE W POLSCE :PRZYCZYNY I METODY
ZWALCZANIA.
Bezrobocie - to zjawisko społeczne które polega na tym iż część osób zdolna do pracy i gotowa do jej podjęcia nie znajduje zatrudnienia. Pod pojęciem bezrobotnego można rozumieć osobę niezatrudnioną, nie prowadzącą działalności gospodarczej i nie wykonującą innej pracy zarobkowej, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia (w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy). Współcześnie w Polsce ustawą która reguluje rynek pracy jest ustawa z 2004r „O promocji zatrudnienia i Instytucjach Rynku Pracy”
Przyczyny bezrobocia
1) Przyczyn wysokiego bezrobocia jest bardzo dużo. Przede wszystkim ludzie młodzi, którzy dopiero zakończyli edukację, nie posiadają prawie żadnego doświadczenia zawodowego, przez co wymagają różnych szkoleń. Dlatego też absolwenci wyższych uczelni często nie mają szans na uzyskanie zaufania pracodawców oraz na znalezienie pracy nawet, jeżeli istnieje na rynku pracy popyt na pracowników z danej branży. Ponadto stale wzrastają wymagania pracodawców wobec kwalifikacji zawodowych przyszłych pracowników ich firmy. Aby kwalifikacje podnosić potrzeba dodatkowych funduszy oraz dużo czasu, podczas którego ludzie ci stają się jednak mało produktywni.
2) zmiany technologiczne, przekształcenia gospodarcze a także upadek całych gałęzi przemysłowych. Wprowadzenie nowoczesnych technologii, które oszczędzają pracę ludzką zasadniczo wpłynęło na ograniczenie oraz redukcję wielu miejsc pracy. Współcześnie w procesie produkcji większość miejsc pracy, którą kiedyś wykonywali ludzie zastąpiona zostaje pracą komputerów oraz maszyn.
3) zmiana strukturalna, która polega na tym, że te dziedziny gospodarki, które zatrudniają dużą liczbę ludzi przenoszą swoje hale produkcyjne do tych krajów gdzie jest tańsza siła robocza, natomiast w Polsce pozostają te firmy, gdzie wykorzystywana jest wysoka technika, kreatywność oraz wykwalifikowani pracownicy. Dodatkowo zmiany w polityce celnej wpłynęły na bardzo silne zalanie Polski tańszymi produktami z zagranicy co stanowi poważną konkurencję dla polskich produktów. Krajowe wyroby i produkty ze względu na zdecydowanie wyższe ceny stają się coraz mniej pożądane. Konsekwencje takiego działania doprowadzają do upadku licznych miejsc pracy oraz przyczyniają się do wzrostu bezrobocia.
4) brak mobilności. Przyczyna ta głównie wynika z niechęci oraz licznych problemów dla potencjalnych pracowników, które wynikają z konieczności dojeżdżania do pracy, a czasami nawet z konieczności przeprowadzenia się do innego miasta lub nawet innego województwa. Związane jest to najczęściej z kosztami, na jakie skazany jest bezrobotny, jeszcze przed podjęciem pracy.
5) niedostosowanie systemu edukacji do potrzeb rynku pracy, na co z jednej strony składa się brak perspektywicznego rozeznania tych potrzeb, z drugiej zaś tempo zmian w systemie kształcenia zawodowego jest wolniejsze (niższe) niż postęp techniczny, organizacyjny,
6) załamanie się popytu konsumpcyjnego na skutek znacznego obniżenia się realnych dochodów ludności,
7) Dzisiejsza sytuacja , gdy zasiłki dla bezrobotnych są tylko trochę mniejsze od pensji, jest absolutnie nienormalna. Ludziom nie opłaca się pracować , gdy np. mają dojeżdżać do pracy, gdyż po odjęciu z pensji , będą mieli mniej niż biorący zasiłek dla bezrobotnych. Przyczyną bezrobocia w naszym kraju jest również słaby rozwój pośrednictwa pracy oraz niewystarczająca motywacja spowodowana niskimi zarobkami , a na dodatek potęgowana możliwością tzw. dorabiania na czarno przy równoczesnym pobieraniu zasiłku
8) Innym powodem bezrobocia strukturalnego jest niezgodność, jaka zachodzi pomiędzy lokalizacją miejsca pracy a miejscem zamieszkania bezrobotnych. Bezrobotni z wielu powodów nie opuszczają swych domów i rodzin i nie udają się tam, gdzie mogliby podjąć pracę. Jedną z najpoważniejszych przeszkód jest to, iż w ich rodzinach pracują dwie osoby, a to zdecydowanie utrudnia zmianę miejsca zamieszkania, niełatwo jest, bowiem znaleźć pracę dla tej drugiej, tj. obecnie pracującej osoby. Co więcej nie każdą rodzinę stać na taką przeprowadzkę i wynajęcie nowego, często kosztownego mieszkania.
9) niedostatek środków finansowych oraz niedorozwój instytucji powołanych do przeciwdziałania bezrobociu przez stosowanie aktywnych form ograniczania tego zjawiska.
Metody zwalczania bezrobocia.
tworzenie miejsc pracy poprzez:
- pośrednictwo pracy: polega na udzielaniu pomocy bezrobotnym i poszukującym pracy w uzyskaniu odpowiedniego zatrudnienia oraz pracodawcom w pozyskaniu pracowników o poszukiwanych kwalifikacjach zawodowych, pozyskiwaniu ofert pracy;
- doradztwo zawodowe: udzielanie porad z wykorzystaniem standaryzowanych metod ułatwiających wybór zawodu, zmianę kwalifikacji, podjęcie lub zmianę zatrudnienia, w tym badanie zainteresowań i uzdolnień zawodowych;
- przekwalifikowania bezrobotnych
- szkolenia : dzięki nim ludzie bezrobotni mogliby przekwalifikować się, nabyć albo podnieść swoje dotychczasowe kwalifikacje zawodowe. Forma szkoleń może być różna, zarówno szkolenia grupowe jak i indywidualne.
- roboty publiczne: to zatrudnienie bezrobotnego w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy przy wykonywaniu prac organizowanych przez gminy, organizacje pozarządowe ,
- prace interwencyjne: to zatrudnienie bezrobotnego przez pracodawcę, które nastąpiło w wyniku umowy zawartej ze starostą ( a w jego imieniu działają Urzędy Pracy) i ma na celu wsparcie osób będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy np. bezrobotni do 25 roku życia; osoby długotrwale bezrobotne, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka; bezrobotni powyżej 50 roku życia; bezrobotni bez kwalifikacji zawodowych, bez doświadczenia zawodowego
- staże: oznacza nabywanie umiejętności praktycznych do wykonywania pracy przez wykonywanie zadań w miejscu pracy bez nawiązania stosunku pracy z pracodawcą.
2) dotacje udzielane przez urzędy pracy na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej. Przyczyniłoby się to do automatycznego zwiększenia liczby przedsiębiorstw, a z tym związane jest także powstawanie nowych miejsc pracy
27. POLITYCZNA REKLAMA NEGATYWNA - POJĘCIE
I RODZAJE
Polityczna reklama negatywna - atakuje przeciwnika politycznego bądź jego dokonania.
Stara się przedstawić konkurenta w możliwie niekorzystnym świetle. To rodzaj komunikatu dąży do stworzenia nieatrakcyjnego i niepożądanego wizerunku przeciwnika, określając tym samym podstawy sądów politycznych w przekazie, który dotyczy określonego kandydata, nawet jeśli został wyprodukowany lub wykupiony przez kogoś innego (np. organizacje wyborców lub grupy interesów).
Rodzaje Politycznej reklamy negatywnej:
1) Reklama atakująca - jest tym, co potocznie nazywamy „obrzucaniem się błotem”. Najprościej mówiąc, jest to silny, bardzo sugestywny atak na przeciwnika politycznego, w którym wykorzystuje się takie metody jak plotka, insynuacje, czasem wręcz kłamstwa
- problemowe - ukierunkowane są na krytykę poglądów, dokonań czy programu politycznego przeciwnika. nieprzychylnie odnosi się do stanowiska, które przeciwnik zajmuje w stosunku do specyficznych problemów politycznych. Tego typu reklama może zawierać informacje dotyczące dokonań politycznych konkurenta, jego poparcia dla określonych ustaw czy programu ekonomicznego
- wizerunkowe - nieprzychylnie odnosi się do cech charakteru przeciwnika politycznego, bez podnoszenia kwestii jego programu politycznego. Tego typu reklama może zawierać informacje dotyczące stanu zdrowia kontrkandydata, jego życia osobistego, przeszłości kryminalnej, stosunku do religii i praktyk religijnych, życia seksualnego, a także informacje na temat członków jego rodziny lub powiązań z różnymi grupami społecznymi.
Reklama porównawcza - . Ma ukazać kontrast między rywalami, wykazać niższość oponenta. Może mieć charakter bezpośredni, na przykład poprzez ukazanie efektów reformy danego kandydata (pozytywnych) w kontekście skutków reform jego przeciwnika (zgubnych, oczywiście). Może mieć także charakter jedynie sugerujący, gdy negatywne cechy wskazuje się tylko pośrednio, nie ukazując, do kogo tak naprawdę należą, nie pokazując przeciwnika palcem. . . Przekaz porównawczy wykorzystuje dokonania konkurenta, jego doświadczenia lub stanowiska wobec problemów, aby zakomunikować wyborcom negatywne informacje o przeciwniku.
- Bezpośrednia reklama porównawcza - posługuje się przekazem dwustronnym, aby określić przeciwnika oraz skontrastować poszczególne aspekty jego dokonań, doświadczeń lub stanowisk wobec problemów z analogicznym porównaniem z naszym kandydatem
- Sugerująca - reklama porównawcza jest przekazem jednostronnym, który nie wskazuje wprost konkretnego przeciwnika politycznego. Reklama ta skłania wyborce do przeanalizowania programów wyborczych obu kandydatów, a zarazem pokazuje że nasz kandydat jest najlepszy.
Twórcy wszelkiego typu negatywnych kampanii politycznych muszą pamiętać o tym, by adresować je nie tylko do swych własnych wyborców, ale przede wszystkim - do wyborców niezdecydowanych. Gdy ujrzą jakiegoś kandydata w czarnym świetle, zapewne postawią na tego, który w porównaniu z nim wypada lepiej. Istotne jest także to, że każde tego typu działanie może spowodować kontratak, z czym twórcy negatywnych reklam politycznych muszą się liczyć.
.
Najbardziej spektakularnym „wykorzystaniem” materiałów kompromitujących przeciwnika politycznego w historii polskich kampanii wyborczych pozostaje ciągle „czarna teczka” Stanisława Tymińskiego. Stała się ona, od momentu publicznego okazania 1 grudnia 1990 roku, najbardziej tajemniczym rekwizytem pierwszych w powojennej Polsce powszechnych wyborów prezydenckich. Według Tymińskiego zawierała ona materiały kompromitujące Lecha Wałęsę. Poruszał się on z nią od początku kampanii wyborczej, a nawet trzymał ją na swoim plakacie wyborczym. Mimo iż do dzisiaj nie wiadomo, co Tymiński miał w „czarnej teczce”, stała się ona dla wielu wyborców argumentem dyskredytującym Wałęsę.
10. Parlamentarno-gabinetowa forma systemu politycznego na przykładzie Wielkiej Brytanii.
System parlamentarno - gabinetowy w Wielkiej Brytanii oparty jest na dualiźmie egzekutywnym co oznacza że rozdzielona jest funkcja szefa rządu i głowy państwa. Parlament odgrywa w nim dominującą rolę, rozstrzygając o budżecie , tworząc prawo i kontrolując rząd. Ten aby móc sprawnie i legalnie funkcjonować, musi współpracować z głową państwa, ale i posiadać poparcie (votum) parlamentu. Odpowiedzialność konstytucyjną (z tytułu naruszenia prawa) ponoszą zarówno głowa państwa jak i członkowie rządu choć tego pierwszego nie dotyczy odpowiedzialność polityczna ( odpowiedzialność za kierunek polityk). Głowa państwa może w tym systemie rozwiązać parlament, co zachowuje równowagę narzuconą przez podział władz.
Wielka Brytania jest dziedziczną monarchią konstytucyjną o parlamentarno-gabinetowym systemie rządów. Charakterystycznym dla tego państwa jest brak spisanej konstytucji. O ustroju stanowi ogół norm i zasad dotyczących wykonywania władzy ukształtowanych przez stulecia. Kwestie te regulują normy pisanego prawa stanowionego (ustawy) i prawa precedensowego, a także tzw. konwenansów konstytucyjnych( niepisane zwyczaje).
Głową państwa jest monarcha zgodnie z zasadami sukcesji tronu - król, królowa.
Od 1952r.jest nią królowa Elżbieta z dynastii Windsorskiej. Jest ona głową państwa, głową Kościoła anglikańskiego w Anglii i prezbiteriańskiego w Szkocji. Teoretycznie istnieje wiele uprawnień monarchy nieskrępowanych wymogiem zgody parlamentu na korzystanie z nich:
- dowództwo nad siłami zbrojnymi,
- zwoływanie i rozwiązywanie parlamentu,
- prawo veta wobec ustaw(jest to veto ostateczne, niestosowane od trzech wieków)
- prawo łaski,
- mianowanie ministrów, sędziów, lordów.
W praktyce jednak wszystkie akty woli panującego w zakresie spraw państwowych są wykonywane bezpośrednio przez ministrów w imieniu monarchy bądź przez monarchę, ale za radą oraz zgodą ministrów i wymagają każdorazowo kontrasygnaty. Politycznie monarcha jest dzisiaj instytucją integrującą państwo brytyjskie. Faktyczny udział monarchy w sprawowaniu władzy ogranicza się do 3 praw:
- prawa do udzielania rad,
- prawa do zachęcania ,
- prawa do ostrzegania.
Władza wykonawcza. Głównym organem wł. wykonawczej jest rząd pod przewodnictwem premiera. Rząd jest powoływany spośród przedstawicieli narodu mającej większość w parlamencie. Węższym organem wł. wykonawczej jest Gabinet. Jest on niejako trzonem rządu, a jego liczebność oscyluje wokół 20 osób, powoływanych spośród członków Izby Lordów i Izby Gmin. Gabinet określa podstawowe kierunki polityki państwa, sprawuje zwierzchnią kontrolę nad administracją. Głowa państwa nie ponosi odpowiedzialności politycznej przed parlamentem ponoszą ja natomiast członkowie rządu kontrasygnujący jej akty urzędowe. Premierem którego powołuje monarcha zostaje przywódca partii, która wygrała wybory do Izby Gmin. Premier jest najważniejszym doradcą królowej. Będąc liderem partii rządzącej, jest formalnie liderem Izby Gmin. W praktyce decyduje o rozwiązaniu parlamentu ( formalnie dokonuje tego monarcha, ale na wniosek premiera). Może swobodnie dokonywać zmiany w składzie rządu i gabinetu. Uprawnienia premiera sprawiają że jego pozycja w systemie organów i w łonie gabinetu jest niezwykle silna. Wymiar sprawiedliwości należy do niezawisłych sądów .
Władza ustawodawcza należy wspólnie do monarchy i 2-izbowego Parlamentu złożonego z Izby Lordów(izba wyższa), i Izby Gmin( izba niższa) .
Izba Lordów - skład jest zróżnicowany. Zasiadają w niej lordowie duchowni i lordowie świeccy. Izba Lordów pełni funkcje ustawodawcze i sądownicze.
Izba Gmin - wyłaniana jest w wyborach powszechnych. Jej skład liczbowy jest zmienny , uzależniony od liczby jednomandatowych okręgów wyborczych. Kadencja Izby nie dłuższa niż 5 lat. Otwarcia sesji Izby Gmin dokonuje monarcha wygłaszając mowę tronową. Organizacja i funkcjonowanie Izby są związane z istnieniem frakcji parlamentarnych. Spośród członków partii która zdobyła większość w wyborach wyłaniany jest rząd Jej Królewskiej Mości, a lider partii zostaje premierem. Lider drugiej dużej partii oficjalnie uznany za przywódcę opozycji Jej Królewskiej Mości, z grona swych bliskich współpracowników tworzy gabinet cieni, czyli odpowiednik gabinetu, oczekujący w cieniu aż wyborcy powołają go do władzy. Izba Gmin spełnia dwie podstawowe funkcje: ustawodawczą oraz kontrolną w stosunku do rządu ( możliwość pociągnięcia członka rządu do odpowiedzialności politycznej lub konstytucyjnej, zapytania poselskiej, kontrola finansowa). W praktyce jednakże w sytuacji, gdy rząd dysponuje większością w Izbie Gmin, funkcje te są dosyć ograniczone.