Zajęcia nr 11

I. Przypisy harvardzkie (nawiasowe)

- publikacja zbiorowa:

Problemy literatury romantyzmu, 2009, red. J. Marek, H. Kowalska, wyd. tertium, Poznań.

lub

Marek J., Kowalska H. [red.], 2009, Problemy literatury romantyzmu, wyd. tertium, Poznań.

d. encyklopedie, słowniki:

- gdy podane jest autorstwo hasła:

Griner P., 2007, Samogłoski nosowe, [w:] Fonetyka polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. D. Stanisz, Wydawnictwo Naukowe, Kielce, s. 43 - 45.

- gdy brak jest podanego autorstwa hasła:

Samogłoski pochylone, 2007, [w:] Fonetyka polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. D. Stanisz, Wydawnictwo Naukowe, Kielce, s. 56.

e. wybory źródeł:

Liryka oświeceniowa, 2000, red. T. Witczak, Wydawnictwo Piękna, Warszawa.

II. Przypisy tradycyjne (dolne)

Opierają się na przypisaniu do jakiegoś rodzaju źródła na tej samej stronie co tekst główny, pod poziomą linią, mniejszą czcionką niż tekst właściwy (10 pkt.). Przypisy powinny mieć ustawione 1,5 wiersza odstępu i być wyjustowane.

Celem stosowania specjalistycznych skrótów w przypisach dolnych jest unikanie powtórzeń. Skróty mają odsyłać do wzmiankowanej już wcześniej literatury. Mogą one występować w wersji polskiej (pełnej lub skrótami) lub polsko - łacińskiej mieszanej (pełnej lub skrótami). Skróty stosowane w przypisach zapisujemy kursywą.

Ibidem (ibid.) - tamże - gdy przywołujemy ostatnio cytowaną pozycję.

J. Kącik, Internet XXI wieku, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2000, s. 12 - 14.

Ibid., s. 34.

Opus citatum (op. cit.) - dzieło cytowane - jeżeli przywołujemy książkę cytowaną wcześniej, ale nie w ostatnim przypisie, np.:

J. Kącik, Internet XXI wieku, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2000, s. 12 - 14.

B. Kreja, Informatyzacja w dobie globalizacji, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 1998.

J. Kącik, op. cit., s. 90.

Passim - w różnych miejscach - jeżeli jakaś informacja wzmiankowana jest w kilku miejscach przywoływanej publikacji, np.:

D. Walczak, Homonimia polska, Wydawnictwo UJ, Kraków, 2007, passim.

Idem - tenże - w odniesieniu do autora:

J. Kreja, Internet dziś, Katowice 2003.

Idem, Internet XXI wieku, Warszawa 2000.

B. Wig, Poezja Mickiewicza dzisiaj, [w:] Romantyzm u progu XXI wieku, red. idem, Warszawa 1997.

Eadem - taż, ta sama - w odniesieniu do autorki:

B. Wigowa, Poezja Mickiewicza dzisiaj, [w:] Romantyzm u progu XXI wieku, red. eadem, Warszawa 1997.

Dodatkowe oznaczenia (tylko w języku polskim): w:/ [w:] , red./ [red.] zobacz (zob.), porównaj (por.). Nie tłumaczymy ich na język łaciński.

Dodatkowe informacje, które mogą znaleźć się w przypisie:

• Tłumaczenie: po sekcji z autorem i tytułem;

• Numer wydania, bezpośrednio przed sekcją z miejscem i datą wydania, po sekcji autor - tytuł - redakcja.

Podstawową zasadą, jaką powinno się kierować przy sporządzaniu przypisów, jest konsekwencja. Jeżeli wybraliśmy przypisy dolne, musimy je zastosować w całym tekście pracy. Jeżeli zaś wybraliśmy przypisy dolne po łacinie, należy się ich konsekwentnie trzymać.

Sposoby przywoływania cudzych poglądów:

- zdawanie sprawy: a. zintegrowane [Jak twierdzi M. Biesaga (2007: 34)]b. niezintegrowane[Akwizycja języka jest jednym z ważniejszych procesów rozwojowych (Dąbrowska 2003: 45).

- bezpośrednie cytowanie: stosujemy tylko wtedy, gdy fragment cudzej pracy jest kluczowy dla naszych rozważań, wybieramy jak najkrótszy i jak najcelniejszy fragment tekstu. Nie powinno się cytować informacji świetnie znanej w danej dziedzinie wiedzy. Należy odrzucić cytowanie fragmentów, których nie rozumiemy i nie umiemy ich wyjaśnić lub sparafrazować. Cytaty mają wspierać punkt widzenia autora tekstu, a nie pokazywać go za niego.

Użyteczne sformułowania: praca x wskazuje/ udowadnia/ pokazuje/ nie: prezentuje.

Jak X wskazuje/ pokazuje/ udowadnia/ przekonuje/ wyjaśnia/ twierdzi/ zaznacza/ podkreśla/ obserwuje/ dowodzi/ mówi/ pisze etc.

---