ZAAWANSOWANE ZABIEGI REANIMACYJNE.

Każdy ratownik medyczny powinien umieć wykonać intubację dotchawiczą, jest to zabieg nieskomplikowany i podstawowy w służbie ratownictwa medycznego.

Trudności w trakcie intubacji:

• Krótka szyja,

• Pełne uzębienie,

• Cofnięta żuchwa,

• Wystające górne siekacza,

• Mała ruchomość żuchwy,

• Wysokie podniebienie

Sprzęt do intubacji:

• Laryngoskop,

• Rurki dotchawicze,

• Rurki ustno - gardłowe,

• Kleszczyki do intubacji,

• Strzykawka,

• Łączniki,

• Prowadnica,

• Żel,

• Lidokaina w rozpylaczu,

Laryngoskop:
Składa się z rękojeści która zawiera baterię i łopatki która zawiera żaróweczkę. Łopatka tek jest zbudowana aby projektowanie w ustach chorego było po stronie prawej. Istnieją 4 rozmiary łopatek. Przeznaczone odpowiednio dla mężczyzn, kobiet, dzieci i noworodków. Wyróżniamy w zależności od łopatki laryngoskopy proste - Foreggera i Macintoscha z zakrzywiona łopatką.
Laryngoskopy proste są najczęściej wykorzystywane u dzieci, zakrzywione zaś u dorosłych.

Rurki dotchawicze:
Obecnie jest duży wybór rurek dotchawiczych. Obecnie najczęściej stosowane są rurki Magilla zaopatrzone w mankiet uszczelniający i balonik kontrolny. W zależności od stosowanych materiałów mankietów uszczelniających etc. Na każdej rurce dotchawiczej jest zaznaczony rozmiar podany w milimetrach, który odnosi się do wewnętrznej średnicy rurki. Obecnie stosowane są wyłącznie rurki jednorazowego użytku.

RURKI ZBROJONE - pokryte nylonem lub lateksem chronią przez zaginaniem, skręcaniem i zagryzaniem rurki.
Rurki męskie - Nr 36 do 40 (8,5 - 9,5 mm),
Rurki żeńskie - Nr 30 do 34 (7,0 - 8,0 mm),

Rurki ustno - gardłowe,

Pomagają przywrócić i utrzymać drożność górnych dróg oddechowych, ponieważ zapobiegają zapadaniu się języka. Znajdują zastosowanie znajdują zastosowanie w znieczuleniu ogólnym i u chorych nieprzytomnych.

Rurek ustno - gardłowych używa się w czasie wprowadzenie do znieczulenia i w czasie anestezji wziewnej bez intubacji chorego. Bywały również stosowane obok rurek intubacyjnych aby chory nie przegryzł rurki intubacyjnej.

Rurki nosowo - gardłowe spełniają podobne zadanie jak rurki ustno gardłowe, zapobiegają zapadaniu się języka. Zakładane jednostronnie lub obustronnie do otworów nosowych, zachowują drożność górnych dróg oddechowych. Są stosowane głównie u chorych upośledzonych umysłowo.

Kleszczyki Magilla - pomocne przy zakładaniu rurki dotchawiczej, a zwłaszcza rurki nosowo - tchawicznej ponieważ zapobiega uszkodzeniu strun głosowych przez rurkę.

Prowadnica - służy w warunkach trudnych do (wysokie podniebienie, krótka szyja) do ułatwienia założenia rurki intubacyjnej.

Ssak - wykorzystanie ssaka w udrażnianiu dróg oddechowych ogranicza się do odsysania wydzieliny z drzewa oskrzelowego u chorych nieprzytomnych lub zamroczonych, a także u ludzi z założoną rurka dotchawiczą lub tracheostomijną. Chorzy ci nie mają odruchu odksztuszania stąd istnieje duże ryzyko aspiracji treści do drzewa oskrzelowego. Do odsysania konieczne jest urządzenie wytwarzające próżnię lub ujemne ciśnienie. Wydzielinę odsysa się cewnikiem plastikowym z jednym lub kilkoma otworami na jej końcu. Obecnie jedynie w użytku są cewniki jednorazowe.

Technika - cewnik musi być giętki, miękki. Często zmieniana powinna być pozycja cewnika, by zapobiec jego przyssaniu się do tkanek i ew ich uszkodzeniu.

• Odsysanie z nosa - co najmniej co 1 godzinę,

• Nie powinno trwać jednorazowo powyżej 15 sekund.

• Przed ssaniem zwiększyć dawkę tlenu lub poprosić przytomnego o kilka dodatkowych i głębszych wdechów.

Cewnik powinien być połączony z drenem ssaka łącznikiem w kształcie litery Y (wolny jeden koniec ramienia Y zapobiega przyssaniu się ssaka do błony śluzowej i jej uszkodzeniu.
CEWNIK MUSI BYĆ JAŁOWY

Konikotomia:
To zabieg polegający na nacięciu więzadła pierścienno - tarczowego pomiędzy chrząstką pierścieniowatą a tarczowatą. To jeden z nielicznych zabiegów ratujący człowiekowi życie w przypadku duszenia się.

Wskazania - mechaniczna przeszkoda w obrębie krtani

Czas na podjęcie decyzji i wykonanie konikotomii lub konikopunkcji nie może przekraczać 2 - 3 minut. Ponieważ najczęściej jest wykonywany już u chorych którzy z powodu duszenia się stracili przytomność. Niestety bywa czasem trudny bowiem w sytuacjach guza tarczycy, raka krtani etc. Trudna bywa lokalizacja anatomiczna tej części szyi.

Technika - wymagania minimalne:

• Nóż,

• Rurka (wszystko jedno z czego zrobiona),

Technika - wymagania:

• Ostry nóż,

• Rurka tracheotomijna,

• Pean,

• Rozwieracz Rousseau,

• Jałowy opatrunek

Powikłania:

• Krwawienia,

• Zakażenie

Tracheotomia:
To operacja rozleglejsza niż konikotomia, polegająca na rozleglejszym (fachowym = chirurgicznym) dojściu do tchawicy po przez wypreparowanie tkanek okolicznych i dotarcie do okolicy poniżej chrząstki pierścieniowatej. Zabieg ten wymaga podwiązania i przecięcia cieśni tarczycy, a więc istnieje możliwość uszkodzenia narządu bardzo dobrze ukrwionego.Po dotarciu do tchawicy otwiera się ją na wysokości między pierścieniem II a III, poszerza otwór i zakłada rurkę tracheostomijną. Warstwowo zszywa naruszone tkanki i mocuje rurkę taśmami.

ZABIEG MUSI BYĆ WYKONANY JAŁOWO I POWINIEN NA SALI OPERACYJNEJ
Wskazania - najczęściej anestezjologiczne lub laryngologiczne

1

---