Źródła prawa

Źródłami prawa nazywamy inaczej wszystkie akty prawne, zawierajace konkretne przepisy.
Źródła prawa są to zatem akty stanowione przez organy państwowe,które w treści swej zawierają normy prawne albo stanowią element niezbędny do odczytania obowiązujacej normy prawnej. Dlatego też mówiąc o źródłach prawa w tym znaczeniu , określamy je najczęściej mianem aktów prawodawczych (normatywnych) tj. aktów , które w treści swj zawierają normy prawne lub ich części skaładowe.
Mówiąc o aktach prawodawczych takich jak np. ustawy, rozporządzenia lub uchwały, mamy na myśli dokumenty, w których te normy zostały zapisane. Źródła prawa są u nas w poważnym stopniu zrużnicowane. Nie jest to rzeczą przypadku. Różnego rodzaju akty normatywne stanowią pewień logicznie uporządkowany i wzajemnie powiązany system. Jest on uporzątkowany według dwóch uzupełniających się kryteriów podziału.
Pierwsze kryterium to kryterium podmiotowe, a więc podział doskonały w zależności od tego. Kto wydał dany akt normatywny.
Drugie kryterium - nazywamy je przedmiotowym - decyduje o ustytuowaniu danego aktu normatywnego w systemie źródeł prawa według tego, co aktem tym może być regulowane. Dokonany na podstawie tych dwóch kryteriów podział systemu źródeł prawa polskiego pozwala nam określić pewną hierarchię aktów normatywnych.

HIERARCHIA ŹRÓDEŁ PRAWA

KONSTYTUCJA

USTAWY Umowy międzynarodowe

Dekrety
Rozporządzenia Rady
Ministrów

Uchwały Rady
Ministrów

Uchwały i zarządzenia Zarządzenia
porządkowe rad narodowych ministrów

Zarządzenia i zarządzenia
porządkowe wojewodów.
gmin oraz prezydentów
miast

Akty stanowione przez organy Akty stanowione przez Akty z upoważnienia
władzy państwowej organy administracji państ. ustawy stanowione przez
organizacje społeczne

Prawo zobowiązań

Prawo zobowiązań Zobowiązania są częścią prawa cywilnego, które regulują społeczne formy wymiany dóbr i usług, czyli wszelkiego rodzaju usługi czy dobra, które potrafią przedstawić pewną wartość majątkową. Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 KC). Przez "świadczenie" należy rozumieć zachowanie się dłużnika zgodnie z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu zgodnemu z ochroną interesów wierzyciela. Polega ono na zachowaniu się "czynnym" to znaczy działaniu, lub zachowaniu się "biernym" to znaczy zaniechaniu działania. Jednakże regułą przyjmowaną w prawie jest zachowanie czynne Podmiotem uprawnionym w zobowiązaniu jest "wierzyciel", podmiotem zobowiązanym -"dłużnik". Przedmiotem zobowiązania jest świadczenie, to znaczy określone zachowanie się dłużnika, którego spełnienia może się domagać wierzyciel. Zatem istota zobowiązań jest swoistą relacją między dłużnikiem a wierzycielem na zasadach uprawnienia wierzyciela a obowiązku dłużnika. Zobowiązanie wierzyciela w terminologii prawniczej nazywane jest - "wierzytelnością", natomiast stanowisko dłużnika nazywane jest - "długiem". Reasumując, w ramach zobowiązania, jako stosunku cywilnoprawnego można wyodrębnić trzy elementy: • Podmioty zobowiązania- dwie osoby fizyczne lub prawne; wierzyciel i dłużnik • Przedmiot zobowiązania- świadczenie • Oraz treść zobowiązania, którą stanowią uprawnienia wierzyciela oraz odpowiadające tym uprawnieniom obowiązki dłużnika. Treść i rodzaje zobowiązań Przedmiotem stosunku zobowiązanego jest świadczenie, które powinno charakteryzować się tym, że zachowanie dłużnika jest zgodne z treścią zobowiązania, a zachowanie to polega na zadośćuczynieniu interesom wierzyciela. Świadczenie powinno zostać oznaczone w momencie powstania zobowiązania, a jeżeli tego nie uczyniono, wówczas należy wskazać kryteria na podstawie których można by umożliwić oznaczenie świadczenia najpóźniej przy wykonaniu zobowiązania. Jak tak dlatego, że wierzyciel musi wiedzieć czego nie wymagać od dłużnika i żeby dłużycie wiedział, jak się zachować aby zaspokoić interes wierzyciela. Rodzaje świadczeń 1) Ze względu na czas: • świadczenia jednorazowe- jednorazowe zachowanie się dłużnika, choćby czynności faktycznych miałoby być kilka (dlatego świadczeniem jednorazowym jest również to, które jest podzielne i spełniane częściami, np. świadczenie związane ze sprzedażą na raty) • świadczenia ciągłego- wymaga jakiegoś zachowania się dłużnika przez pewien czas, ze względu na rodzaj czynnośc8i, wskazanych w treści stosunku prawnego, świadczenie nie może być wykonane jednorazowo (np. świadczenia najmu) 2) Ze względu na właściwości przedmiotu świadczenia • Świadczenia podzielnego- które charakteryzuje się tym, że może być spełnione częściowo bez istotnej zmiany przedmiotu lub wartości (np. zapłata określonej sumy pieniężnej albo dostarczenie określonej ilości rzeczy oznaczonych tylko rodzajowo) • Świadczenia niepodzielnego- które charakteryzuje się tym, iż musi być ono spełnione w całości (np. przeniesienie własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości przy sprzedaży 3) Ze względu na przedmiot, którego dotyczy świadczenie: • Świadczenia, którego przedmiotem jest rzecz oznaczona indywidualnie, co do tożsamości- dotyczy ono rzeczy, która jest określona według przymiotów jej tylko właściwych, dlatego nie ma możliwości zastąpienia jej inną rzeczą. • Świadczenia, którego przedmiotem jest rzecz oznaczona rodzajowo- co do gatunku poprzez wskazanie przymiotów rodzajowych, cech właściwych większej grupie rzeczy, wydzielonej za pomocą liczby, miary, wagi itp. kryteriom. To kryterium jest ważne ze względu na to, że decyduje o nakazanym albo dopuszczalnym sposobie spełnienia świadczenia przez dłużnika. Szczególnym rodzajem świadczenia jest świadczenie pieniężne. W obrocie cywilnoprawnym występuje ono najczęściej i dlatego uznawane jest za świadczenie podstawowe. Świadczenie to polega na przekazaniu z majątku dłużnika do majątku wierzyciela określonej wartości majątkowej wyrażonej w jednostkach pieniężnych. Rodzajem świadczenia jest również świadczenie naprawienia szkody. Szkoda to uszczerbek, który dotyka poszkodowanego, zarówno w charakterze majątkowym, jak i o charakterze niematerialnym (uszczerbek niematerialny- zwany jest krzywdą, a osobę, która jej doznała- poszkodowanym) Wielość wierzycieli albo dłużników Reguła podstawowa tego zagadnienia (art. 379 § 1 KC), w myśl której, jeżeli w ramach stosunku zobowiązanego występuje kilku wierzycieli lub dłużników, wówczas zobowiązanie powinno podzielić się na tyle niezależnych od siebie części, ilu jest wierzycieli i dłużników. Wtedy zamiast jednego, powstaje kilka zobowiązań. Odstępstwo od tego następuje, gdy świadczenie jest niepodzielne. Rodzaje zobowiązań solidarnych: 1) solidarność dłużników (solidarność bierna)- polega na tym, że wierzyciel może zażądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek, zwalnia pozostałych 2) solidarność wierzycieli (solidarność czynna)- polega na tym, że każdy z wierzycieli osobno albo kilku z nich, albo wszyscy razem mogą żądać od dłużnika spełnienia świadczenia w całości lub w części, dłużnik może spełnić świadczenie do rąk jednego z wierzycieli, a przez zaspokojenie któregokolwiek z wierzycieli dług wygasa względem wszystkich, ponieważ dłużnik jest zobowiązany do spełnienia tylko jednego świadczenia. Zobowiązanie solidarne: - jest tylko wtedy gdy wynika to z ustawy lub czynności prawnej. - źródłem jest sfinansowania nie może być orzeczenie sądowe - istotne tutaj są roszczenia regresowe, czyli jeśli których z solidarnych dłużników, sam spłacił zobowiązanie, wówczas treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu (czy po równo, czy nie po równo). W przypadku roszczenia regresowego między wierzycielami jest podobnie, tylko to on jest winny współwierzycielom ich części (albo po równo albo nie). Istota i rodzaje umów Umowa w rozumieniu prawa cywilnego, jest czynnością prawną dwustronną, w której udział biorą dwie strony. Składając zgodne oświadczenie woli, czynią one to w celu wywołania skutków prawnych. Szczególnie istotnymi umowami są umowy zobowiązaniowe (obligacyjne) stanowiące główny instrument prawny organizujący obrót pieniędzy, dóbr i usług w gospodarce rynkowej, ponieważ ich treścią jest zobowiązanie jednej ze stron do świadczenia. Rodzaje umów: • Umowy jednostronne- jedna ze stron jest tylko dłużnikiem, druga zaś wierzycielem (np darowizna) • Umowy dwustronne- każda ze stron jest wierzycielem i dłużnikiem (umowa sprzedaży, o dzieło, najmu) • Umowy odpłatne- obie strony odnoszą korzyści i ponoszą ciężary (umowa sprzedaży, zlecenia za wynagrodzenie, o dzieło, dzierżawy) • Umowy nieodpłatne- tylko jedna strona umowy odnosi korzyści (umowa darowizny, użyczenia) • Umowy konsensualne- istotą jest samo porozumienie się stron, wywołują ona skutek poprzez samo złożenie odpowiednich oświadczeń woli (umowa sprzedaży, najmu, spółki cywilnej) • Umowy realne- dochodzą do skutku poprzez porozumienie i wydanie rzeczy (użyczenie, przechowanie) • Umowy nazwane- takie, które są unormowane w sposób szczegółowy przepisami obowiązującego prawa, możemy się w razie czego odwołać do konkretnych stosunków zobowiązaniowych • Umowy nienazwane- ich treść jest ukształtowana jedynie poprzez strony, nie są one normatywnie opisane w przepisach obowiązującego prawa, a ponieważ dana umowa występuje tylko w stosunkach cywilnoprawnych między tymi stronami, dlatego one z własnej woli określiły treść stosunku prawnego w sposób im odpowiadający. • Umowy mieszane- takie, które zawierają elementy różnych umów nazwanych i jednocześnie występuje element dodatkowy połączenia treści w całość (np. umowa hotelowa) Treść i forma umów Szczególnie ważną rolę w treści umów odgrywa zasada swobody umów, jako uprawnienia stron do ułożenia stosunku prawnego według swojego uznania. Jednakże KC wprowadza pewne ograniczenia, wskazując, że cel i treść każdej umowy powinna odpowiadać właściwościom stosunku prawnego (np. powinna uwzględniać prawidłowość, iż umowa może wiązać tylko strony umowy, co oznacza poszanowanie interesów osób trzecich), powinna pozostawać w zgodności z przepisami ustaw i zasadami współżycia społecznego, nie powinna przewidywać świadczenia niemożliwego do wykonania. W odniesieniu do formy umowy obowiązują reguły: 1) jeżeli z mocy ustawy nie wynika nic innego, to umowa może być zawarta w dowolnej formie 2) jeżeli umowa zastrzega dla umowy formę szczególną, wtedy należy jej dochować, ponieważ nakazana forma umowy może mieć wpływka ważność czynności prawnej 3) uzupełnienie lub zmiana umowy wymaga zachowania takiej formy, jaka ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia. 4) jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron wymaga formy pisemnej. 5) jeżeli umowa została zawarta w innej formie szczególnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia, odstąpienie od umowy lub wypowiedzenie powinno być pisemne. 6) oświadczenie woli złożone w postaci elektronicznej opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, jest równoznaczne z oświadczeniem woli złożonym w formie pisemnej. Zawarcie umowy Na podstawie całego zespołu przepisów KC, dotyczących czynności prawych i umów, można wyprowadzić twierdzenie, iż zawarcie umowy to zgodne oświadczenia woli stron, dotyczące składników przedmiotowo i podmiotowo istotnych, które jednocześnie dowodzą o uzyskaniu przez strony konsensusu i o zamiarze stron wywołania świadomie zakładanego skutku prawnego. Tryby zawarcia umów tryb ofertowy Podstawowym sposobem zawierania umów jest tryb ofertowy. Zawarcie umowy następuje przez złożenie oferty przez oferenta i przyjęcie jej przez oblata (adresata oferty). Oferta może być skierowana do konkretnej osoby, do kilku osób albo skierowana publicznie (nieoznaczony krąg adresatów). Ofertą jest złożenie drugiej stronie oświadczenia woli zawarcia umowy, które to oświadczenie określa istotne postanowienia umowy. Istotnymi postanowieniami umowy są takie postanowienia bez określenia których umowa nie może dojść do skutku (np. cena, ilość towaru itp.) Oferta może być złożona w dowolnej formie ( np. ustnej, pisemnej, elektronicznej). Oferent jest związany złożoną przez siebie ofertą. Stan związania ofertą oznacza, że adresat oferty ma prawo tak długo skorzystać z niej (przyjąć jej warunki) jak wiąże ona oferenta. Z chwilą przyjęcia oferty następuje zawarcie umowy (o treści określonej w ofercie). Oferta wiąże oferenta przez czas w niej oznaczony. Nie zawsze oferta określa ten termin, wówczas mają zastosowanie następujące reguły. Oferta złożona w obecności drugiej strony, złożona za pomocą telefonu lub innego środka bezpośredniego porozumiewania się, przestaje wiązać jeśli nie zostanie przyjęta niezwłocznie. Oferta złożona w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu w którym składający mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia. Oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego, jeżeli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie. Szczególne obowiązki ciążą na przedsiębiorcach składających oferty w drodze elektronicznej. Są oni zobowiązani poinformować adresata oferty w sposób jednoznaczny i zrozumiały o: 1) czynnościach technicznych składających się na procedurę zawarcia umowy; 2) skutkach prawnych potwierdzenia przez drugą stronę otrzymania oferty; 3) zasadach i sposobach utrwalania, zabezpieczania i udostępniania przez przedsiębiorcę drugiej stronie treści zawieranej umowy; 4) metodach i środkach technicznych służących wykrywaniu i korygowaniu błędów we wprowadzanych danych, które jest obowiązany udostępnić drugiej stronie; 5) językach, w których umowa może być zawarta; 6) kodeksach etycznych, które stosuje, oraz o ich dostępności w postaci elektronicznej. Wymóg określenia wskazanych wyżej informacji stosuje się odpowiednio, jeżeli przedsiębiorca zaprasza drugą stronę do rozpoczęcia negocjacji, składania ofert albo do zawarcia umowy w inny sposób. Obowiązek informacyjny nie ma zastosowania do zawierania umów za pomocą poczty elektronicznej albo podobnych środków indywidualnego porozumiewania się na odległość. Nie stosuje się także w stosunkach między przedsiębiorcami, jeżeli strony tak postanowiły. W stosunkach między przedsiębiorcami oferta może być odwołana przed zawarciem umowy, jeżeli oświadczenie o odwołaniu zostało złożone drugiej stronie przed wysłaniem przez nią oświadczenia o przyjęciu oferty. Jednakże oferty nie można odwołać, jeżeli określono w niej termin przyjęcia lub wynika to z jej treści. Wówczas oferta wiąże do chwili upływu wskazanego w niej terminu lub zaistnienia wskazanych okoliczności. Tryb przetargowy oraz aukcja Polegają na tym, że organizator przetargu, inicjując postępowanie, kieruje do okręgu adresatów zaproszenie do składania ofert. W ogłoszeniu aukcji albo przetargu organizator powinien określić czas, miejsce, przedmiot oraz warunki aukcji albo przetargu, a nadto- powinien wskazać sposób udostępnienia tych warunków. Warunki przetargu albo aukcji mogą być zmienione wyjątkowo- tylko wtedy, gdy organizator zastrzegł sobie taką możliwość w ogłoszeniu. Organizator przetargu albo akcji w warunkach postępowania może zastrzec, że przystępujący do aukcji albo przetargu powinien, do rygorem niedopuszczenia do nich, wpłacić wadium. Organizator od chwili udostępnienia warunków, a oferent od chwili złożenia oferty zgodnie ze zgłoszeniem są zobowiązani postępować zgodnie z postanowieniami ogłoszenia oraz warunkami aukcji albo przetargu. Tryb negocjacyjny Polega na tym, że zawarcie umowy jest poprzedzone negocjacjami, a następnie dopiero wówczas, gdy strony dojdą do porozumienia co do wszystkich istotnych postanowień umowy. Negocjacje charakteryzują się stopniowym dochodzeniem do porozumienia. Strony w trakcie rokowań wymieniają informacje o okolicznościach mogących mieć wpływa decyzje co do zawarcia umowy, formułują swe oceny co do gospodarczej wartości proponowanych świadczeń oraz stopniowo uzgadniają treść zawieranej umowy. Jeżeli w toku negocjacji jedna strona udostępnia informacje z zastrzeżeniem ich poufności, wówczas druga strona jest Obowiązana do nieujawniania i nieprzekazywania tych informacji innym osobom, a także jest obowiązaną do niewykorzystywania tych informacji dla własnych celów. Zakaz ten może być uchylony w następstwie porozumienia stron uczestniczących w negocjacjach. Polecamy podobne teksty

Odpowiedzialność cywilna, jest to rodzaj odpowiedzialności
prawnej, który określa majątkowy charakter sankcji Ogólne zasady odpowiedzialności cywilnej (kto, od kogo, pod jakimi warunkami i w jaki sposób może domagać się określonego zachowania) określa kodeks cywilny
Odpowiedzialność cywilna może mieć charakter odszkodowawczy (kiedy szkoda już została wyrządzona, a od sprawcy żądamy jej naprawienia przez przywrócenie stanu zgodnego z prawem bądź przez zapłatę odszkodowania) albo charakter prewencyjny (kiedy istnieje dopiero zagrożenie wystąpienia szkody, a od sprawcy tego zagrożenia żądamy zachowania, które ma je usunąć).
Odpowiedzialność cywilna może być oparta na zasadzie winy (kiedy wystąpienie szkody lub zagrożenia spowodowane jest zawinionym działaniem sprawcy; winę tę należy mu wówczas udowodnić) albo na zasadzie ryzyka (kiedy dany podmiot odpowiada za szkodę lub zagrożenie nie dlatego, że wywołał je swoim zawinionym działaniem, ale dlatego, że znajduje się w określonej przez przepisy sytuacji - np. prowadzi zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody - art. 435 k.c.).
Przez szkodę należy rozumieć uszczerbek w obecnym i przyszłym majątku, jakiego poszkodowany doznaje wbrew swojej woli. Szkodę stanowi, więc różnica między dwoma stanami majątkowymi: tym po wyrządzeniu szkody, i tym, który by istniał, gdyby szkody nie wyrządzono.
Szkoda majątkowa obejmuje 2 elementy:
1) Strata - efektywny uszczerbek pomniejszający majątek poszkodowanego,
2) Utracony zysk, czyli korzyści, jakie poszkodowany byłby osiągną, gdyby mu szkody nie wyrządzono
Istnieją dwa typy szkód majątkowych:
1) Na mieniu (te wyrządzone na majątku, bez związku z osobą poszkodowanego np. zniszczenie rzeczy)
2) Na osobie (te, które są następstwem uszkodzenia ciała, lub wywołania rozstroju zdrowia, a więc mają związek z osobą np. utracone w skutek choroby zarobki, zniszczona w skutek wypadku odzież).
Wysokość szkody - może być ustalona przez zainteresowanych lub sprecyzowana przez sąd w trakcie procesu.
: podstawą odpowiedzialności za szkodę może być umowa, w której jedna ze stron przyjmuje na siebie obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej drugiej stronie (np. umowa ubezpieczenia). Najczęściej jednak podstawę odpowiedzialności za szkodę stanowi ustawa, która łączy w sobie obowiązek naprawienia szkody z rozmaitymi zdarzeniami, a przede wszystkim z czynami niedozwolonymi (odpowiedzialność deliktowa) i z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umów (odpowiedzialność kontraktowa -art. 471 k.c.-
Naprawienie szkody może nastąpić:
a) przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (restytucja naturalna)
b) przez zapłatę odszkodowania (restytucja pieniężna). W sprawie wysokości odszkodowania k.c. przyjmuje generalną zasadę, że ma ona odpowiadać wysokości szkody.

Rozróżniamy następujące odpowiedzialności cywilne :
1 Kontraktowa stosownie do treści art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej do wykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Roszczenie odszkodowawcze może powstać w razie naruszenia każdego zobowiązania, bez względu na to, z jakiego zdarzenia się ono wywodzi
Do odpowiedzialności odszkodowawczej dochodzi zarówno wtedy, gdy zobowiązanie wykonano w niewłaściwym miejscu lub nieterminowo, jak również gdy świadczenie było złej jakości albo spełniane częściami. Wadliwość wykonania może także dotyczyć osób uczestniczących w jego realizacji. Gdy istniała konieczność osobistego spełnienia świadczenia, działanie innej osoby niż dłużnik oznaczać będzie niewykonanie zobowiązania, gdy brakuje takiego zastrzeżenia, mówimy o nienależytym wykonaniu.
Tak wiec aby doszło do odpowiedzialności kontraktowej musi dojść do zjawiska przyczynowo - skutkowego, gdyż jak wynika z art. 471 k.c dłużnik ponosi odpowiedzialność nie w każdym przypadku. Nie ponosi jej gdy ,,
niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania będzie następstwem okoliczności, za które on odpowiada.,,
Zwolnienie takie z odpowiedzialności następuje w momencie :
a-niemożności świadczenia - nikt, nie tylko dłużnik, nie jest w stanie w danych okolicznościach spełnić świadczenia. Wyróżniamy 2 rodzaje niemożności
- pierwotna - niemożność istniejąca w chwili powstanie zobowiązania
zasada imposibilium nulla obligatio est
-następcza- niemożność powstaje po podpisaniu zobowiązania
b-opóźnienie dłużnika- termin zobowiązania jest nieokreślony

2- Deliktowa - podstawa odpowiedzialności deliktowej jest delikt czyli czyn niedozwolony . jest nim każde działanie albo zdarzenie powodujące szkodę wyrządzona osobie 3 lub w mieniu do niej należącym . Czyn niedozwolony według k.c. obejmuje naprawę szkody wynikłej z wynikłej z niezawinionego działania człowieka oraz odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez zwierzęta i rzeczy, jak również za szkody związane z użyciem i wykorzystywaniem elementarnych sił przyrody.
1) zdarzenie wyrządzające szkodę
2) szkoda,
3) związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.
Zasadnicza różnica miedzy odpowiedzialnością kontraktowa a deliktową jest to ze odpowiedzialnością O ile przy odpowiedzialności kontraktowej wyrządzenie szkody następuje w ramach istniejącego stosunku zobowiązaniowego, a zatem podmiot odpowiedzialny za szkodę jest od razu znany, o tyle w odpowiedzialności deliktowej trzeba dopiero ustalić podmiot odpowiedzialny za wyrządzenie szkody

W celu nałożenia obowiązku naprawienia szkody obowiązują 3 zasady :
1 zasada winy - zobowiązanym do naprawienia szkody jest ten, kto ponowi winę za jej wyrządzenie. Na zasadzie winy oparto odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez niepoczytalnych (art. 427 k.c.), za osoby którym powierzono wykonanie czynności (art. 429 k.c.) oraz za zwierzęta (art. 431 k.c.). Wina funkcjonariusza państwowego lub funkcjonariusza samorządu terytorialnego stanowi przesłankę odpowiedzialności Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego (art. 417 i art. 4201 k.c.);
2 zasada ryzyka - prowadzący przedsiębiorstwo ponosić ryzyko naprawienia związanych z tym szkód. Na zasadzie ryzyka opiera się także odpowiedzialność przełożonego za szkody zdziałane przez podwładnego;
3 zasada służebności - obowiązek naprawienia szkody jest usprawiedliwiony zasadami współżycia społecznego. Odpowiedzialność na zasadzie słuszności występuje wyjątkowo tylko w wypadkach wyraźnie przewidzianych w ustawie (art. 419, 4201 § 1 w związku z art. 419, w art. 428 i art. 431 § 2).
Ostatnim rodzajem Od tradycyjnej odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność
Absolutna, która ma charakter gwarancyjny, jej cecha jest niemożliwość odstąpienia od obowiązku odszkodowawczego. obciąża ona nie sprawcę, a inną osobę (np. zakład ubezpieczeń) i nie ma charakteru sankcji.

Początek formularza

---