Meksyk
Lata 40. XX wieku
Edad dorada - złoty okres kinematografii meksykańskiej: 1935-1959.
Początek: ¡Vámonos con Pancho Villa! Fernando de Fuentesa [1935].
Międzynarodowy sukces filmów Emilio Fernándeza - uznaje się go za pierwszego wielkiego reżysera latynoamerykańskiego.
Najważniejsze filmy: María Candelaria [1943] - nagroda za zdjęcia na MFF w Cannes. To społecznie zaangażowana tragedia opowiadająca o losach indiańskiej dziewczyny napiętnowanej za grzechy matki, która była prostytutką.
Główne tematy:
Komedie miejskie, głównie umiejscowione w slumsach.
Musicale z meksykańską wsią w tle.
Główne gwiazdy:
Cantinflas, komik, Złoty Glob za rolę Passepartouta w 1957 r.
Dolores del Río, gwiazda kina niemego porównywana z Rudolfem Valentino. Najsłynniejsza meksykańska aktorka lat 20. i 30. XX w. Odtwórczyni głównej roli w filmie María Candelaria.
Jorge Negrete, najsłynniejszy piosenkarz i aktor meksykański wszechczasów. Interpretator México Lindo y Querido [Piękny i ukochany Meksyku] - nieoficjalnego hymnu Meksyku.
María Félix, wielka diva meksykańskiego kina zwana La Doña.
Reżyserzy:
Paul Leoluc, aktor filmów historycznych i dokumentalnych;
Felipe Cazals, reżyser uprawiający zaangażowaną krytykę społeczną;
„Canoa”: Opowieść stanowi rekonstrukcję wydarzeń rzeczywistych. Kilkanaście kilometrów od dużego miasta Puebla, zostaje zlinczowanych kilku studentów. A wszystko to dzieje się podczas rewolucji meksykańskiej. Film ma konstrukcję retrospektywną, czyli już na początki filmu informuje o śmierci pięciu ludzi. Reszta to rekonstrukcja: młodzi studenci wybierają się na szczyt, ale do wspinaczki nie dochodzi wszyscy giną.
Arutro Ripstein, asystent Bunuela. Pracę przy filmie rozpoczął bardzo wcześnie. W wieku lat 15 był świadkiem kręcenia filmu Nazarin, (1958) na którego planie poznał Luisa Bunuela. Był jego asystentem podczas zdjęć do Anioła zagłady. Z aragońskim geniuszem łączyła go aż do jego śmierci w 1983 roku bliska więź o charakterze mistrz-uczeń. Ripstein jest najbardziej znaczącym sukcesorem meksykańskiego dziedzictwa Bunuela i jednym z najlepszych reżyserów naszych czasów. Arturo Ripstein nakręcił swój debiut reżyserski w wieku 21 lat. Był to Czas umierania (Tiempo de morir, 1965), do którego scenariusz napisał Gabriel García Márquez. Warunkiem powstania filmu była konieczność utrzymania go w konwencji westernu, czyli gatunku bardzo popularnego w tamtej epoce. Powszechnie uważany jest za mistrza adaptacji literatury latynoamerykańskiej. Jego filmy zawsze są wydarzeniami na międzynarodowych festiwalach, takich, jak Cannes, Wenecja czy Berlin.
Brazylia
Pierwsze filmy zaczęto kręcić w Brazylii w 1896 roku, zaledwie sześć miesięcy po pierwszym pokazie braci Lumière w Paryżu. W 1898, Brazylijczyk włoskiego pochodzenia, Affonso Segreto, zaczął kręcić filmy i od 1900 roku, lokalnie tworzone produkcje zdominowały brazylijskie ekrany. Okres między 1908 a 1912 rokiem został nazwany bela época, “złotym wiekiem” brazylijskiego kina, gdy produkcja wynosiła około 100 krótkometrażowych filmów rocznie. Po tym, jak w 1911 roku zaproszono biznesmenów z USA do eksploatowania rynku filmowego w Brazylii, zagraniczne filmy zaczęły dominować.
W coraz większym stopniu u schyłku ery kina niemego, brazylijscy filmowcy byli relegowani do tworzenia wyłącznie filmów dokumentalnych i kronik filmowych. Udało się jednakże wydobyć z tego pola odrobinę filmów fikcji, jak np. krótkometrażowy.
Wraz z pojawieniem się dźwięku, portugalskojęzyczna widownia nie mogła dłużej oglądać hollywoodzkich produkcji, zatem wreszcie zindustrializowano kino brazylijskie. Adhemar Gonzaga ufundował Cinédia Studios w Rio i powstał nowy, bardzo brazylijski gatunek - chanchada, która wywodziła się z hollywoodzkich rewii i musicali a łączyła w sobie ponadto brazylijski teatr komiczny i karnawał. Carmen Miranda została gwiazdą Cinédii.
Trzy filmy powstałe w 1963 roku, w Brazylii są przełomowe:
„Susza” reż., Nelson dos Santos, tradycja neorealizmu, adaptacja powieści cyklicznej Graciliano Ramosa z 1983 roku.
Opowiada dzieje biednej chłopskiej rodziny Fabia, żyjącej w spustoszonej przez suszę północno-wschodniej Brazylii. Pewnego dnia bohaterowie rozpoczynają wędrówkę w na pół mitycznym kierunku, do odległego Sao Paolo...
Bohaterem filmu jest susza. Wszystko ci się dzieje potem jest tylko jej tragiczną konsekwencja. To susza wypędza Fabiano i jego rodzinę z wioski. Po wielu perypetiach znajdują oni pracę na hacjendzie, hacjendzie wypłatą będzie, co czwarte cielę, co się narodzi”. Pracują krwawo cały rok chcąc kupić sobie łóżko, które przykryte koronkową kapą „byłoby tak piękne jak ołtarzyk”. Ale Fabiano okradają łotrzykowie na fieście w pobliskim miasteczku, reszty dokonuje susza. Jego rodzina znowu wybiera się na wędrówkę za chlebem. Obraz jest oszczędny w środkach ekspresji, narrację ma powolną a tonację patetyczną. Kadry spokojne, proste w konturach. Żar lejący się z nieba, zmęczenie ludzi, mozół pracy, pragnienie, niosą w sobie klimat dramatu.
„Karabiny”, reż. Ruy Guerra, film polityczny i nowoczesny.
Film zaczyna się i kończy tłumnym pochodem pątników, podążającym za swoim przywódcą i prorokiem. Wątek ten łączy i spina wydarzenia, wiązane z przybyciem do wsi oddziału żołnierzy, który otrzymał zadanie eskortowania wywozu zboża z pełnych magazynów hacjendera. We wsi panuje głód i wystarczy jeden karabin właściciela ciężarówki, by wynędzniała ludność osady w Nordeście sprowokować do rewolty.
Wspaniale fotografowane pejzaże spalonej ziemi, wyniszczone głodem puste twarze jej mieszkańców, powolna narracja, powtarzający się wątek tłumu pątników, składają się na filmowy poemat o kraju w przededniu rewolucji.
Bóg i diabeł w krainie słońca, reż. Glauber Rocha; jeden z najbardziej radykalnych eksperymentów i najbardziej zaangażowany ideologicznie filmów kina latynoamerykańskiego.
Małżeństwo poganiaczy bydła szuka wybawienia z ubogiego życia. Szczęścia nie przynosi im nawet spotkanie z mitycznymi postaciami prorokiem Sebastiano, bojownikiem Corisco czy też bandytą Antonio das Mortes.
1964 r., władzę w Brazylii przejmuje nowy reżim, ale nawet w tak niesprzyjających warunkach okolicznościowych „cinema novo” rozwijało się nieustannie w kolejnych latach.
Argentyna
Leonardo Favio, piosenkarz, aktor, reżyser i producent filmowy;
Fernando E. Soalnes
Złoty okres kinematografii iberoamerykańskiej (Meksyk, Argentyna, Brazylia)