2. Wyroby kaflarskie
Kołnierze kafli piecowych toczone były na kole garncarskim, pojawiają się na nich szwy wzmacniające oraz rowkowania, które ułatwiały montaż kafla. Zdun łączył kafle za pomocą gliny montażowej, która ulegała wypałowi w trakcie użytkowania pieca.
Powierzchnia czerepu i kołnierza są porowate. Zewnętrzną powierzchnię czerepu pokrywano szkliwem - głównie ze względów praktycznych - łatwiej jest czyścić powierzchnię szkliwioną, niż porowatą.
Na czerep nakładano cienką warstwę angoby - pobiałki o kremowym, różowym zabarwieniu. Stanowiła ona zarówno podkład tonalny pod dekorację malarską, jak i warstwę buforową pomiędzy czerepem a szkliwem - wnikała w pory czerepu, zmniejszając napięcia między obydwiema warstwami. Angoba to bardzo dobrze wyszlamowana glinka, nakładana była pędzelkiem, bądź też przez zanurzanie czy polewanie naczynia. Im warstwa angoby jest cieńsza, tym lepszą ma przyczepność. Zazwyczaj była ona wypalana razem z czerepem.
Najwcześniej w dekoracji kafli stosowano farby podszkliwne. Stanowią one dekorację bardzo trwałą, a w czasie wypału stapiają się ze szkliwem (zlewanie się konturów). Temperatura wypału jest wysoka (tzw. Farby wysokich temperatur).
Nanoszenie: na wypalony czerep nanoszono szkliwo, podsuszano, na to nanoszony rysunek (np. na przepróchę), następnie farby ceramiczne. Należało dodawać do nich różne ilości topników, by nie zlewały się ze sobą w trakcie wypału.
Farby naszkliwne nanoszone były na wypalony czerep ze szkliwem. Temperatura wypału jest niższa 600-850st.C (farby małego ognia) Nazywane także farbami muflowymi od pieca muflowego (mufla- osłona w piecu oddzielająca wyrób od ognia). Paleta barw, ze względu na niższą temperaturę wypału, jest bogatsza. Kontury są ostre, gdyż farba nie zlewa się ze szkliwem.
Szczególnym rodzajem farb są lustry - są to farby ze związków metali o charakterystycznym metalicznym połysku. Nanoszone są na wypalone szkliwo, a następnie wypalane w atmosferze redukcyjnej (tlen się ulatnia, zostaje metaliczna powłoka). Popularne od IX wieku w fajansach hiszpańsko-mauretańskich, potem w XVI wieku także we Włoszech, w XVIII w Miśni, a w XX w Korcu.
Szkliwa solne wykorzystywane były głównie w produkcji kamionek - głównie Nadrenia, popularyzują się w XVI i XVII wieku, w Anglii w XVIII. Szkliwo to powstawało poprzez dodanie do pieca w ostatniej fazie wypału soli kuchennej - sód łączył się chemicznie z solą, powstawały glinokrzemiany sodu o dużej wytrzymałości i jednocześnie transparentnej barwie (białej, szarej, zielonkawej) o połyskliwej powierzchni.
Szkliwa ziemne - głównie w kamionce polskiej XVIII wieku, ale też angielskiej i nadreńskiej. Naczynia zanurzano w zawiesinie wyszlamowanej gliny bogatej w topniki. Wypalano to następnie w niskiej temperaturze, powstawała perłowo lśniąca powierzchnia szlachetna w wyglądzie.