Żywienie pozajelitowe
Dostarczanie substancji odżywczych dożylnie.
Przez cewnik do żyły centralnej, w miejscu połączenia żyły głównej górnej i prawego przedsionka, żywienie centralne
Przez kaniule wprowadzona do żyły obwodowej, przedramienia, żywienie obwodowe
Przez przetokę tętniczo-żylna używaną do hemodializy lub wytworzoną w celu żywienia pozajelitowego
Żywienie powyżej 7 dni powinno być prowadzono dożyły centralnej
Żywienie pozajelitowe do żyły obwodowej - żyły obwodowe kończyn górnych osmolarność, pH, rodzaj i średnica cewnika
Nie są wskazane roztwory hipertoniczne: ból, zapalenie zakrzepica
Emulsje tłuszczowe zmniejszenie osmolarności, działanie ochronne na śród błonek naczyń , działanie korzystne, wskazane
Wskazania do ŻPO:
Któtkotrwałe żywienia pozajelitowe
Przeciwskazania do cewnikowania żyły centralnej lub niemożność jego wykonania
Posocznica odcewnikowa lub bakteriemia
Zalety:
Łatwy dostęp żylny
Zmniejszenie ryzyka powikłań septycznych, uniknięcie wczesnej i późnej chorobowości związanej z cewnikowaniem
Łatwe rozpoznanie pierwszych objawów zapalenia żyły w miejscu wkłucia
Żywienie pozajelitowe
Roztwory i preparaty stosowane do ŻPO
Zasada wszystko w jednym, all in one (AIO) lub worki dwu i trzy komorowe
Emulsje tłuszczowe do ok. 50% niebiałkowego ładunku energetycznego
Osmolarność 1130 mOsm/l, pH 5,2, 14 g azotu, 1600 kcal, 2000 ml objętości, cienki cewnik
Standardowa mieszania:
500 ml 12,5% aminokwasów
1000 ml 24% glukozy
500 ml wody
500 ml 10% emulsji tłuszczowej (250 ml 20% emulsji tłuszczowej+250 ml roztworu NaCl
Elektrolity, pierwiastki śladowe, witaminy
9,75 g azotu, 1460 kcal energii niebiałkowej w 2500 ml
Powikłania ŻPO
Zapalenie żył 3-31%
Dodatek heparyny lub hydrokortisonu zmniejsza częstość zakrzepicy do 8%
Zastosowanie metody AIO ( spadek ryzyka o dalsze 24%)
Czyste emulsje LCT
Codzienna wymiana kaniuli
Prowadzenie ŻPO 2-3 tygodni bez powikłań
Dostarczenie mniejszej ilości energii i białka
Możliwość wystąpienia poważnych powikłań
Działanie krótkoterminowe
Centralne cewniki żylne
Podział w zależności od:
- Miejsca założenia
Sposobu założenia
Czasu leczenia
Bez tunelizacji i z tunelizacją
Liczby kanałów
- Umiejscowienia poza żylnego końca cewnika
Średnica cewnika do wkłucia centralnego 12-18 G ( 5-1- French) do wkłucia obwodowego 18-20G
Cewniki do ŻP wprowadzamy w trybie planowym nigdy doraźnie, w warunkach sali operacyjnej. Ocena anatomii układu żylnego, objętości wewnątrznaczyniowej, układu krzepnięcia, obecności zakażania, tolerancji pacjenta. Zakrzepica dużych żył u 50% pacjentów jest bezobjawowa. Wcześniejsza ocena układu żylnego ultrasonograficznie metodą Dopplera. Prawa żyła szyjna lub prawa żyła podobojczykowa do żyły głównej górnej nad prawym przedsionkiem, kontrola radiologiczna. Żyła udowa droga alternatywna
Powikłania:
Nieudana próba założenia
Miejscowy krwiak lub ropień
Krwawienie
Nieprawidłowe umiejscowienie lub przemieszczenie
Nakłucie lub uszkodzenie tętnicy
Zator (cewnikiem, powietrzny)
Uszkodzenie dróg oddechowych
Zaburzenia rytmu serca
Krwiak, odma opłucnowa
Płyn lub krew w osierdziu
Zakrzepica żył centralnych, zatorowość
Uszkodzenie nerwów
Krwotok podpajęczynówkowy
Zapalenie obojczyka lub żebra
Uszkodzenie układu chłonnego
Ropne zapalenie śródpiersia
Zakrzepica:
Do 50% przypadków
Proksymalnie lub dystalnie
Właściwa lokalizacja cewnika, przestrzeganie zasad wykonywania wlewów, płukanie, stosowanie heparyny
W dużym ryzyku zakrzepicy profilaktyczne dawki leków zmniejszających krzepnięcie krwi
Skuteczne leczenie tromboliczne pozwala zachować cewnik
Powikłania septyczne
Od-cewnikowe zakażenie krwi
Kolonizacja cewnika
Zakażenie miejsca wprowadzenia
Zapobieganie:
Pełne zabezpieczenia barierowe
Jałowa obsługa połączeń
Nie zaleca się profilaktycznego stosowania antybiotyków
Tunelizacja
Cewniki impregnowane substancjami antybakteryjnymi
Wymiana cewnika po zaplanowanym czasie przy braku zakażenia nie znajduje uzasadnienia
Żywienie pozajelitowe
Bakteriemia spowodowana gronkowcami koagulazo ujemnymi może spowodować ostre zapalenie wsierdzia
Przerzuty septyczne w płucach, stawach, wątrobie i śledzionie
Septyczne zakrzepowe zapalenie żył
Antybiotykoterapia od 10 dni do 6 tygodni
Żywienie pozajelitowe
Systemy żywienia pozajelitowego
1. System wielu butelek. Poszczególne składniki pokarmowe podawane równolegle lub kolejno. Różne ustawienia wlewu, doskrzykiwania dodatków
- Pomyłki, powikłania metaboliczne (zaburzenia glikemii, zaburzenia elektrolitowe)
- Elastyczność i łatwość dostosowania składu do zmieniających się potrzeb chorego
2. System wszystko w jednym - all in one
Wszystkie składniki odżywcze wymieszane w jednym pojemniku
Podawanie wszystkiego jednocześnie
Oszczędność kosztów
Lepsze wykorzystanie i przyswajanie składników pokarmowych
Łatwe podanie
Zmniejszenie częstości powikłań metabolicznych
Całkowite żywienie pozajelitowe. Wszystkie potrzebne składniki odżywcze dostarczane są dożylnie bez istotnej podaży dojelitowej
Częściowe żywienie pozajelitowe. Część pożywienia jest dostarczana przez przewód pokarmowy
Program żywienia pozajelitowego
Inny sposób przyswajania i wykorzystywania pokarmu
Wszystkie składniki pokarmowe muszą być z metabolizowane, przyswojone i wydalone (nerki)
Przekarmienie
Zaburzony metabolizm związany z chorobą
Żywienie kompletne-wszystkie składniki odżywcze muszą być podawane w wymaganych ilościach
Program żywieniowy dla danego pacjenta zależy od: zaburzeń metabolicznych zależnych od choroby, funkcji narządów, niedoborów lub nadmiarów, wskazań do podaży zwiększonych ilości konkretnych substancji
Ocena kliniczna, wyniki badan laboratoryjnych
Zapotrzebowanie energetyczne zależne od stanu pacjenta, zapobieganie przekarmieniu lub niedożywieniu. Kalorymetria, wzór Harrisa- Benedicta, BEE, współczynnik urazu i aktywności
Aminokwasy: zależne od masy ciała i stanu pacjenta. Ciężki katabolizm, duża utrata, niedożywienie. Choroby wątroby i nerek wymagają szczególnej modyfikacji podaży białka
Glukoza: podstawowy substrat węglowodanowy stosowany w ŻP
Tłuszcze: 25-40% energii, w chorobach płuc do 50%. Korzystniejsze tłuszcze LCT od mieszaniny MCT/LCT
Insulinooporność i upośledzona tolerancja tłuszczy. Insulina
Mikroelementy: wyższe dobowe zapotrzebowanie u osób chorych .
W niedożywieniu niedobór tiaminy 25 mg/dobę. Uwzględnienie zmian w wydalaniu tych składników np. w żółtaczce mechanicznej, niewydolności nerek
Stała kontrola kliniczna i metaboliczna
Mała osmolarność mieszanin u chorych żywionych obwodowo. Większa objętość tłuszczów, ograniczenie podaży elektrolitów do wartości podstawowych
Program standardowy może być realizowany u większości chorych
Umiarkowany stres, nieco więcej białka i inne zapotrzebowanie na elektrolity
Ostry stres, podaż glutaminy, cynku i selenu
Indywidualne dawkowanie wody, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin u chorych z niewydolnością nerek
W encefalopatii wątrobowej ograniczenie dawki aminokwasów i podawanie specjalnych mieszanin. Wnikliwa analiza podaży mikroelementów (jedynie cynk i selen)
Żywienie pozajelitowe u niedożywionych grozi zespołem ponownego odżywienia. Zwiększone ilości potasu magnezu, witamin a zwłaszcza fosforanów. Stopniowe zwiększanie podaży energii
Chorzy na cukrzycę, leczeni insuliną mogą mieć zaburzenia metabolizmu tłuszczów i mieć zwiększone zapotrzebowanie na potas i fosforany
Chorzy z zespołem krótkiego jelita, długotrwale żywieni pozajelitowo. Zapotrzebowanie na poszczególne składniki pokarmowe zależy od aktywności fizycznej, stopnia wchłaniania pozostałej części jelita cienkiego, zwiększonych strat składników odżywczych droga przewodu pokarmowego. Częstsza osteoporoza, zwiększona podaż wapnia
Chorzy z przetokami: większe zapotrzebowanie na białko, wodę i elektrolity zależne od strat
Mieszaniny stosowane do ŻP
Jałowe płyny infuzyjne o dużej objętości
Przygotowane aseptycznie z potrzebnych składników odżywczych
Two in one , TIO - mieszanina roztworów wodnych
All in one , AIO - mieszanina zawierająca wszystkie potrzebne składniki, łącznie z emulsjami tłuszczowymi
Liczba składników wchodzących w skład mieszanin może wynosić do 50 a okres ich trwałości do 3 miesięcy
Mieszaniny są produkowane przemysłowo lub w warunkach szpitalnych wg ściśle ustalonych procedur i protokołów, interakcje fizyczne i chemiczne między składnikami , sprawdzone wytyczne dotyczące ilości i rodzaju makro i mikroelementów, kolejności i warunków dodawania składników, kontrola wzrokowa przed dodaniem emulsji tłuszczowej, przed podaniem i w czasie podawania wlewu. Tłuszcze należy dodawać na końcu
Stabilność mieszanin wyraża się: niezmienność wielkości cząstek tłuszczu i ich rozkładu, niewytrącanie się kompleksów nierozpuszczalnych ( reakcja między składnikami mieszaniny), biodostępność wszystkich składników, brak reakcji chemicznych pomiędzy poszczególnymi składnikami
Niestabilność chemiczna wyraża się obecnością reakcji wytrącania i rozkładu. Wytrącanie związku wapnia i fosforanów, maskowane przez tłuszcze może powodować zatykanie się cewników, niewydolność oddechową i śmierć, niestabilność chemiczna witamin: rozpad pod wpływem promieniowania UV, powietrza. Kliniczne zespoły niedoborowe
Żywienie kliniczne W2 3.03.2011 sem VI