Dorota Dziuba,
Piotr Duży,
Robert Fajger,
gr. L-2,
Analiza Instrumentalna.
Ćwiczenie nr 2.
OZNACZANIE WĘGLOWODORÓW I ICH POCHODNYCH Z WYKORZYSTANIEM WYSOKOCIŚNIENIOWEJ CHROMATOGRAFII CIECZOWEJ HPLC.
Chromatografia cieczowa obejmuje te metody, w których fazą ruchomą jest ciecz. W zależności od rodzaju fazy stacjonarnej wyróżniamy:
a) chromatografię ciecz-ciało stałe,
b) chromatografię ciecz-ciecz; ta technika jest rzadko stosowana , a to ze względu na wzajemną rozpuszczalność cieczy. Dlatego stosowana jest odmiana tej techniki, w której ciekła faza stacjonarna jest chemicznie związana z nośnikiem. Ten rodzaj chromatografii odgrywa dominującą rolę i ocenia się, że 75% wszystkich rozdziałów metodą HPLC wykonywanych jest na tych fazach.
chromatografię jonowymienną,
chromatografię żelową,
chromatografię powinowactwa.
Współczesna chromatografia cieczowa jest określana jako:
wysokosprawna chromatografia cieczowa,
wysokociśnieniowa chromatografia cieczowa,
szybka chromatografia cieczowa,
chromatografia cieczowa o dużej zdolności rozdzielczej.
Określenia te uwypuklają najistotniejsze cechy chromatografii cieczowej, którymi są:
wysoka sprawność,
dobra rozdzielczość,
duża szybkość procesu i stosowanie wysokich ciśnień.
Celem ćwiczenia jest ilościowe oznaczenie składników mieszaniny związków organicznych metodą wzorca wewnętrznego.
Odczynniki i aparatura:
chromatograf cieczowy w układzie pompa automatyczna, detektor, dozownik, rejestrator,
strzykawka,
planimetr biegunowy.
Wykonanie ćwiczenia:
nastawiamy podaną wartość objętości natężenia przepływu fazy ruchomej, zakres pracy detektora, zakres pracy i prędkość przesuwu taśmy rejestratora,
przygotowujemy roztwory do analizy i we wskazanej kolejności napełniamy dozownik wykonując rozdział na kolumnie,
mierzymy czas retencji węglowodorów aromatycznych i pochodnych,
wykonujemy analizę otrzymanej mieszaniny i mierzymy czas retencji poszczególnych składników,
po dodaniu wzorców wykonujemy kolejne analizy mieszaniny z wzorcem w celu uzyskania składu ilościowego.
Opracowanie wyników:
Sporządzono dwie mieszaniny o następujących składach:
a) b)
- 1 ml fenolu, - 1 ml fenolu,
1 ml toluenu, - 2 ml toluenu,
0,2 ml aniliny, - 0,2 ml aniliny,
12,8 ml heksanolu, - 11,8 ml heksanolu,
Zważono mieszaniny i otrzymano następujące wartości:
m a) = 9,98 g
m b) = 9,24 g
3. Zmierzono wysokości pików toluenu o nieznanym stężeniu Ht i po dodatku wzorca Ht' :
jako wzorzec do mieszaniny dodano 1 ml toluenu o stężeniu 1g/100ml zawierający 0,01 g składnika,
|
Ht' [mm] |
Ht [mm] |
|
109 |
68 |
|
111 |
75 |
|
- |
68 |
Wart. śred. |
110 |
70,3 |
Ht.' - Ht = 39,7 mm
Dyskusja wyników:
Wysokość i powierzchnia piku toluenu po dodaniu wzorca jest wprost proporcjonalna do ilości dodanego składnika. Pik toluenu w mieszaninie o nieznanym stężeniu jest mniejszy od piku w mieszaninie drugiej.
Chromatografia cieczowa jest dobrą metodą do oznaczania stężeń substancji, a niedokładność oznaczenia może wynikać z niedoskonałości aparatury.
Oznaczona zawartość toluenu w mieszaninie nieznacznie tylko odbiega od zawartości rzeczywistej, a spowodowane jest to niedokładnym odmierzeniem toluenu zastosowanego jako wzorca.