D. Davidson „Interpretacja radykalna”
Kurt powiedział „Es regnet” -> „Pada deszcz”
Kiedy już wiemy, że w/w wypowiedź jest językowa i intencjonalna możemy ją zinterpretować (co słowa znaczyły).
Problem interpretacji jest wewnętrzny i zewnętrzny. Jeżeli mówimy tym samym językiem, to jak rozstrzygamy, że jest to ten sam język?
Rozumienie mowy drugiego człowieka zawsze pociąga za sobą radykalną interpretację.
Aby móc coś zinterpretować potrzebujemy wiedzę o tym, co znaczy każde znaczące wyrażenie.
Prawdopodobnie każdemu znaczącemu wyrażeniu odpowiada pewien byt, jako jego znaczenie.
Niektórzy filozofowie próbowali radzić sobie bez znaczeń, ponieważ one rozczarowywały.
Odwołanie się do znaczeń jest kłopotliwe. Można interpretować używając nieskończonej liczby zdań, na które składają się w skończonej liczbie słowa.
Interpretator musi być w stanie zrozumieć każde z nieskończonej liczby zdań, jakie może wypowiedzieć użytkownik danego języka. Nie można oczekiwać, że jakaś teoria dostarczy precyzyjnej interpretacji każdej wypowiedzi w jakimkolwiek języku.
Chcemy, aby teorię interpretacji można było potwierdzić lub zinterpretować za pomocą wiarygodnych świadectw dostępnych interpretatorowi. Tymi świadectwami mogą być przypadki poszczególnych interpretacji, które uważamy za poprawne.
Ktoś, kto mówi danym językiem nie umie stworzyć precyzyjnej skończonej teorii swego języka.
W przypadku radykalnej interpretacji oczekujemy od teorii, że dzięki niej zrozumiemy poszczególne wypowiedzi.
Ważne jest, że metoda przekładu z języka, który ma być interpretowany na język interpretatora, to ważna teoria!
Ta teoria polegałaby na przechodzeniu ze zdania w języku obcym do zdania w znanym języku.
Teoria przekładu angażuje 3 języki:
przedmiotowy - język z którego tłumaczymy
podmiotowy - język na który tłumaczymy
metajęzyk - język teorii, mówi nam które wyrażenia z języka przedmiotowego są przekładane na język podmiotowy
Jeżeli język podmiotowy jest identyczny z językiem teorii, to ktoś to rozumie może interpretować.
Teoria interpretacji języka przedmiotowego jest rezultatem połączenia teorii interpretacji znanego języka, która odsłania jego strukturę oraz systemu przekładu z nieznanego języka na znany.
Wg konwencji „T” Tarskiego, testem adekwatności teorii jest to, że pociąga ona wszystkie T-zdania. Cechą T-zdań jest to, że jakkolwiek zostały wytworzone i jakiekolwiek ontologie uruchomimy, T-zdanie nie wyznaczy w końcu warunku prawdziwości danego zdania, używając tych samych środków co to zdane.
Frege znalazł struktury, dla których można podać tezę prawdy.
Dwa etapy szczegółowego zastosowania teorii prawdy do języka naturalnego:
prawda zostanie określona nie dla całego języka, ale dla jego części,
połączenie każdego z pozostałych zdań z jednym lub więcej zdaniem, dla których prawda została określona.
T-zdania powinny być prawdziwe.
Użytkownik języka uznaje dane zdanie za prawdziwe ze względu na to, co to zdanie znaczy i ze względu na to, jakie ma przekonania.
Skoro zdanie jest uznane za „P”, to możemy wywnioskować, jakie jest jego przekonanie, następnie możemy wywnioskować znaczenie zdania.
Radykalna interpretacja powinna opierać się na świadectwie, które nie zakłada wiedzy o przekonaniach i znajomości znaczeń.
Trzeba zacząć od uznania prawidłowości zdania.
Użytkownicy języka należą do tej samej wspólnoty językowej, jeżeli dadzą się do nich zastosować te same teorie interpretacji.
T-zdanie wiąże wartość logiczną zdania z pewnymi warunkami, lecz nie mówi, że zdanie języka przedmiotowego jest prawdziwe, ponieważ warunki te są spełnione.
Ogół T-zdań powinien być optymalnie dostosowany do świadectw dot. zdań, które są uznawane za prawdziwe przez rodzimych użytkowników języka.
Dysponując wszelkimi świadectwami, zawsze możemy dokonywać wymiany przekonań, jakie przypisujemy użytkownikowi języka i interpretacji, jaką nadamy jego słowom.