Wyjaśnienia pojęć (trzech składników fabuły) stanowią cytaty zaczerpnięte z rozdziału XI Poetyki:
perypetia - zmiana biegu zdarzeń (zgodnych z zasadą przyczynowo-skutkową) w kierunku przeciwnym intencjom działania postaci, która odbywa się (...) zgodnie z prawdopodobieństwem lub koniecznością; przykłady: Król Edyp - poseł chce pocieszyć Edypa, a ujawniona przez niego prawda pogrąża Edypa jeszcze bardziej; Linkeus - Danaos odprowadza Linkeusa, który ma zginąć z jego ręki, z przebiegu wydarzeń wynika jednak śmierć Danaosa i ocalenie Linkeusa;
rozpoznanie - zwrot od nieświadomości ku poznaniu, który prowadzi do przyjaźni lub wrogości między postaciami, których stan szczęścia lub nieszczęścia został uprzednio [przez poetę] określony. Najpiękniejsze jest takie rozpoznanie, które łączy się z perypetią, co ma np. miejsce w Edypie. Istnieją również inne formy rozpoznania. Może ono mianowicie nastąpić dzięki jakimś przedmiotom i to nawet zupełnie przypadkowym, istnieje też możliwość rozpoznania, czy ktoś dokonał jakiegoś czynu, czy go nie dokonał. (...) czasem dotyczy ono tylko jednej z dwu postaci (...), innym razem zachodzi potrzeba rozpoznania obydwu.
patos - bolesne lub zgubne zdarzenie, takiej jak: przedstawione naocznie* zabójstwa, męki, zranienia i inne tego rodzaju rzeczy. *Niekoniecznie ma tu na myśli Arystoteles ścisłe wyrażenie sceniczne podanych zdarzeń, a sam fakt ich obecności. Mówi przecież wcześniej, iż tragedia posiada przecież swą moc oddziaływania nawet bez wystawienia na scenie i bez udziału aktorów.
Kompozycyjne składniki tragedii wymienione przez Arystotelesa w rozdziale VI:
Każda tragedia zawiera sześć składników, które stanowią o jej istocie: fabułę [mythos], charakter [ethe], wysłowienie [leksis], sposób myślenia [dianoia], widowisko [opsis] i śpiew [melopoiia].
Z czego wyodrębnia się:
środki naśladowania - język wysłowienia (mowa, dialog, leksis) i śpiew (kompozycja muzyczna, melopoiia),
sposób naśladowania - widowisko (przedstawienie, kosmos opseos),
przedmioty naśladowczego przedstawienia - fabuła (mythos, która jest naśladowczym przedstawieniem akcji - praksis), naturalne źródła działania postaci: charaktery (objawione w działaniu, ethos) i myślenie (objawione w słowach, sądach, dianoia).
Z wymienionych i opisywanych dalej elementów za najważniejszy Arystoteles uznaje fabułę, czego dowodzi tłumacząc, iż początkujący poeci wcześniej osiągają doskonałość w kształtowaniu charakterów postaci i ich języka, najpóźniej zaś w konstruowaniu fabuły, a także tym, że tragedia może istnieć bez kilku wymienionych elementów, lecz nie bez fabuły, która jest jej istotą i której wyrażenie jest jej celem.
Co ma litość i trwoga do tragedii? W jaki sposób wiąże się z tragedią?
Według Arystotelesa tragedia jest naśladowczym przedstawieniem zdarzeń mającym na celu wzbudzenie tych właśnie uczuć. -> Co mówi teleologiczna koncepcja fabuły tragicznej?
Fabuła jest najważniejszym elementem tragedii, która ma pełnić funkcję katartyczną - przez wzbudzenie litości i trwogi doprowadza do „oczyszczenia” [katharsis] tych uczuć.