RENESANS (od XIV w. do XVI w. w Europie Zach. Od XV w. do XVII w. w Polsce)
Model człowieka i obywatela w twórczoœci M. Reja, A.F. Modrzewskiego i J. Kochanowskiego
Koncepcje naprawy kraju według A.F. Modrzewskiego i Piotra Skargi.
Renesansowoœć fraszek
Pieœni - filozofia życia
Treny - dramat ojca, poety, filozofa
Shakespeare - cechy dramatu
Nurty
Model człowieka i obywatela w twórczoœci M. Reja, A.F. Modrzewskiego i J. Kochanowskiego
M. Rej w dialogu „Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem" krytykuje stosunki międzyludzkie. Wstęp zachęca czytelnika do refleksji. Autor zarzuca du-chowieństwu pychę, lenistwo, chciwoœć, zaniedbywanie obowišzków, nie odprawianie poran-nych mszy i czynienie jarmarków z odpustów. Ukazuje szlachcica rozrzutnego, dšżšcego do władzy, głupiego. Szlachta nie interesuje się sprawami chłopa. Rej godzi w ciemnotę, zacofa-nie stanu chłopskiego. Jest jednak przeciwny pańszczyŸnie. Społeczeństwo okreœla - „Ksišdz pana wini, pan księdza, a nam prostym zewszšd nędza".
„Żywot człowieka poczciwego" ma charakter parenetyczny, składa się z 3 ksišg poœwięco-nych życiu szlachcica od dzieciństwa do staroœci. Egzemplum ziemianina stanowi ten, który nie tylko przynależy do swego stanu, lecz stara się wypełniać codzienne obowišzki z rozsšd-kiem, cnotš i uczciwoœciš. Rej za obowišzek uważa służbę obywatelskš. Bogactwo rodzi py-chę i pochlebców - szlachcic powinien być sprawiedliwy, unikać materialnych pożšdań i gniewu. Autor ukazuje umiłowanie do życia zgodnego z cyklami natury (epikureizm). Ziemia-nin odczuwa radoœć, gdy wraz z rodzinš przechadza się w ogrodzie czy sadzie. Gospodarz korzysta z bogactw przyrody - uprawy roli, łowiectwa. U kresu życia odczuwa zadowolenie z dzieci, wnuków, oczekuje œmierci bez dramatycznych rozterek, gdyż „pokój czynił na ziemi".
A.F. Modrzewski odwoływał się do Biblii i filozofii starożytnych (Platona, Cycerona). Gło-sił, iż obywatele (również władca) powinni być równi wobec prawa. Wykazywał koniecznoœć kształcenia młodzieży. Edukacja miała być podporzšdkowana instytucji œwieckiej. Zniesione winny być powinnoœci feudalne. Modrzewski był zwolennikiem pacyfizmu - tylko udział w walce obronnej był szczytnym obowišzkiem.
J. Kochanowski w „Pieœni XIX" („Pieœń o dobrej sławie") zaznacza, iż Bóg odróżnił ludzi od zwierzšt, dajšc im rozum i mowę, Dlatego też, każdy winien służyć krajowi poprzez swe talenty (stoicyzm). Kto ma dar wypowiadania się, powinien pouczać innych. Kto jest mężny - walczyć w obronie wiary i ojczyzny. Większš wartoœć ma oddanie życia za sławę, niż œmierć w zapomnieniu. „Pieœń XII" ujmuje cnotę jako dobro najwyższe obywatela. Apel walki, wy-zbycia się egoizmu, Kochanowski skierował w „Pieœni o spustoszeniu Podola", po klęsce Pol-ski z Turcjš. Okreœla postawę Polaka - „przed szkodš, i po szkodzie głupi". We fraszce „O kaznodziei" krytykuje obłudę duchowieństwa, które głosi ideały, tylko z powodu wynagrodze-nia. Księża nie chcš żyć według przykazań. Pijaństwo, skłonnoœć do biesiad, atakuje utwór „O doktorze Hiszpanie". Model życia renesansowego humanisty prezentuje fraszka „Do gór i la-sów". Podmiot wspomina podróże (Francja, Niemcy, Włochy) oraz życie żaka, rycerza, dwo-rzanina i księdza. Człowiek powinien korzystać z chwili. „O żywocie ludzkim" stwierdza, iż dobra ziemskie sš przemijajšce, ponieważ œwiatem i człowiekiem włada Fortuna.
Koncepcje naprawy kraju według A.F. Modrzewskiego i Piotra Skargi.
Traktat „O poprawie Rzeczypospolitej" A.F. Modrzewskiego składa się z pięciu ksišg. W księdze „O obyczajach" mowa jest o senatorze, którego sšdy powinny opierać się na uczci-woœci, rozumie, prawie moralnym i boskim. Poruszony zostaje problem kary za zabójstwo. Modrzewski potępia sytuację, w której szlachcic za zabicie chłopa płaci grzywnš, a odwrotnie - chłop - karš œmierci. Podobny problem - odpowiedzialnoœci przed prawem, ze względu na przynależnoœć stanowš - porusza w częœci „O prawach". Bogaty szlachcic i plebejusz pobili mniej zamożnego szlachcica, doprowadzajšc do jego œmierci. Sšd nie miał prawa ukarać obu zabójców - stracono chłopa, a szlachcic pozostał wolny. Księga „O wojnie" wyraża dezapro-batę wobec zniszczeń wojennych. Twierdzi, że ofiarami wojny sš najubożsi, a ci którzy sš jej sprawcami (możnowładcy) nie ponoszš większych szkód. Żadne korzyœci nie usprawiedliwiajš szkód jakie przynosi wojna. Częœć „O koœciele" prezentuje poglšd, iż w soborze powinni uczestniczyć nie tylko duchowni, ale i œwieccy. Delegowani muszš mieć gruntowne wykształ-cenie i wyzbyć się stronniczoœci, gdyż podejmujš decyzje istotne dla całego społeczeństwa Koœcioła. W księdze „O szkole" apeluje o finansowanie oœwiaty. Wyraża poglšd, że nauczy-ciel winien być wynagradzany na równi z lekarzami, prawnikami.
Modrzewski, podobnie jak autor „Pochwały głupoty", Erazm z Rotterdamu, wierzy w pier-wotnš dobroć natury ludzkiej, którš udoskonala rozum, wiara i karnoœć wobec przykazań bo-skich. Frycz stworzył optymistycznš wizję państwa sprawnie funkcjonujšcego, dzięki silnej władzy. Miała by ona kontrolować zlaicyzowane szkolnictwo, pieczę nad chłopami, prawo-rzšdnoœć, tolerancję religijnš. Autor domagał się odłšczenia Koœcioła polskiego od papiestwa i ograniczenia jego roli w państwie. Traktat prezentuje tendencje demokratyczne.
Piotr Skarga w oœmiu „Kazaniach sejmowych" ukazuje szeœć chorób Rzeczypospolitej. Pierwsza - brak miłoœci do kraju, dbanie o własne sprawy; druga - niezgoda polityczna i spory sšsiedzkie; trzecia - lekceważenie religii i tolerowanie herezji; czwarta - osłabienie władzy królewskiej; pišta - nieprzestrzeganie prawa; szósta - „grzechy jawne" (mężobójstwo, pańsz-czyzna, grabież dóbr publicznych, marnotrawstwo majštku na biesiady, stroje). Autor nawiš-zał do pieœni Horacego, przyrównujšc Rzeczpospolitš do okrętu. Skarga był jezuitš; przeciw-nikiem reformacji. Poglšdy jego były radykalne. Domagał się pełni władzy dla Zygmunta III, odebrania sejmowi ustawodawstwa, usunięcia protestantów z życia politycznego, unieważnie-nia konfederacji warszawskiej, zwiększenia roli katolicyzmu jako podstawy moralnoœci.
Renesansowoœć fraszek
Fraszka - (wł. Frascio) - gałšzka, figlik, facecja - krótki, żartobliwy utwór, wywodzšcy się od starożytnego epigramatu. J. Kochanowski podejmuje szeroki kršg tematyczny: życie dworskie („Do gór i lasów"), kobiety i miłoœć („Do dziewki", „Raki", „Do Hanny"), przyroda („Na lipę"), przywary ludzkie („O kapelanie", „Na nabożnš"), wydarzenia w kraju („Na sokalskie mogiły", „Na most warszewski"), twórczoœć („Do fraszek", „Na dom w Czarnolesie"), refleksje („Do snu").
Ich renesansowoœć polega na podporzšdkowaniu idei humanizmu. Zgodnie z duchem reformacji wyrażajš refleksje na temat narodu; patriotyzmu. Autor wykorzystuje filozofię stoickš i epikurejskš. Nawišzuje do wštków i postaci mitologicznych (Labirynt, Fortuna, Ariadna, Proteus). Fraszki cechuje bogactwo formy (różnice w rozmiarze wiersza od 5- do 13-zgłoskowca, stosowanie przerzutni, układu stroficznego lub wiersza stychicznego, cišgłego). Kochanowski posługuje się kalamburem - wieloznacznoœciš wyrazów. Istnieje różnorodnoœć nastrojów (żart, satyra, refleksja).
Pieœni - filozofia życia
Gatunek pieœni wywodzi się ze starożytnoœci. Jest utworem zrytmizowanym o różnej tema-tyce - patriotycznej, obywatelskiej, refleksyjnej, filozoficznej, dziękczynnej.
„Pieœń IX" („Chcemy sobie być radzi") odwołuje się do filozofii epikurejskiej. Szczęœcie człowieka polega na doznawaniu przyjemnoœci - obraz biesiady przy winie i muzyce. Wobec ulotnoœci szczęœcia, należy z niego korzystać nie zważajšc na przyszłoœć, którš zna tylko Bóg. Kochanowski upomina, aby wykorzystywać życie umiarkowanie i rozważnie. Człowieka nur-tuje nie dajšcy przewidzieć się rozumem los, zmienne szczęœcie - Fortuna. Nie może uwolnić się spod jej œlepych praw. Samotna walka z losem jest niemożliwa - człowiek powinien zaufać Bogu, jako przeznaczeniu. Celem życia jest „szczęœcie stateczne", osišgnięte przez cnotę.
„Pieœń IX" („Nie porzucaj nadzieje") nawišzuje do filozofii stoickiej. Postawa wobec życia nie powinna być zależna od okolicznoœci; od otoczenia. Człowiek przeżywa cierpienie, które jednak kiedyœ mija, nadchodzš lepsze dni. Jednostka zdana jest na działanie Fortuny - prze-mijanie. Przemiany pór roku obrazujš cyklicznš radoœć i troskę ludzkš. Aby człowiek był szczęœliwy - musi cierpieć. Wiara może sprawić, iż los będzie się układał w szczęœcie.
Pochwałę spokojnego życia na wsi zawiera „Panna XII" („Wsi spokojna, wsi wesoła, który głos twej chwale zdoła") - Kochanowski uważa, iż człowiek żyje uczciwie, pobożnie i bez-piecznie. Dalekie sš tu problemy dworu, wypraw podróżników. Uwagę skupia praca na roli, w sadzie, pasiece lub jako pasterz. Zapewnia ona radoœć obcowania z przyrodš (łowienie ryb, myœlistwo, słuchanie odgłosów natury) oraz dostatek. Młodzież przebywajšc na wsi zdoby-wajš szacunek dla innych i przywykajš do skromnego, umiarkowanego życia.
Treny - dramat ojca, poety, filozofa
„Tren I" wprowadza w cierpienie ojca po stracie 2,5-letniej Urszulki. Istnieje nagromadze-nie słów nacechowanych emocjonalnie (płacze, łzy, troski, wzdychania, żale, frasunki). Od słów „próżno płakać" podmiot rozważa, czy przyjšć postawę zwykłego człowieka - ukazywać ból, czy zgodnie z filozofiš stoickš tłumić przeżycia.
„Tren VI" dokonuje hiperbolizacji talentu twórczego Urszuli. Ojciec przyrównuje jš do Safo-ny. Miał nadzieję, iż córka przejmie lutnię poetyckš. Przedstawione zostaje pożegnanie dziec-ka z rodzicami.
„Tren IX" odwołuje się znów do filozofii stoickiej - „mšdroœci". Podmiot wštpi w jej praw-dziwoœć. Rozum nie daje wewnętrznej harmonii wobec cierpienia. Kochanowski wykazuje, iż człowiek nie jest w stanie wyzbyć się swej wrażliwej natury - przeżywa œmierć córki jak wielu innych ludzi. Podobnie w „Trenie XI" cnota jest fraszkš, czymœ błahym.
„Tren X" ujawnia kryzys religijny. Podmiot pyta o sposób pozagrobowego istnienia. Brak jest na nie odpowiedzi ze strony systemów chrzeœcijańskiego, platońskiego i mitologicznego. Po-jawiajš się okreœlenia miejsc ostatecznych: „raj", „czyœciec", „miejsce nadniebne", „szczęœliwe wyspy", „zdrój niepomny". Kochanowski nawišzuje do platońskiego motywu powrotu dusz po œmierci, do miejsc w których przebywała przed wcieleniem. Wreszcie wštpi w byt poza-grobowy („Gdzieœkolwiek jest, jeœliœ jest"). W „Trenie XI", autor, stosujšc przerzutnię („Żałoœci! Co mi czynisz? Owa już oboje mam stracić: i pociechę, i baczenie swoje?"), zmie-nia postawę; pragnie wyjœć z kryzysu. Oniryczny „Tren XIX" ukazuje matkę poety, trzymajšcš na rękach Urszulę, pocieszajšcš i wzywajšcš do równowagi między rozumem i emocjami.
Tren jest gatunkiem biblijnym. Był zastrzeżony dla osób znanych i zasłużonych. Kochanowski jako renesansowy indywidualista zerwał z tš regułš. Idealizuje córkę - słowik, oliwka, Safona. Dziecko jest impulsem do rozrachunku z wiarš w ład życia, w cnotę. Prowadzi go do buntu; przekonania o klęsce niezawinionej, cnocie nie nagradzanej. Postawa ojca zmienia się - ko-chajšcy, cierpišcy, tracšcy ideały, powracajšcy do równowagi duchowej.
Shakespeare - cechy dramatu
W. Shakespeare jest autorem dramatu „Makbet". Główny bohater i jego przyjaciel Banko wygrali bitwę z Norwegami. Czarownice przepowiedziały, iż Makbet zostanie panem Kawdo-ru, następnie królem, a potomkowie Banka obejmš tron póŸniej. W podziękowaniu za obronę ojczyzny, król Szkocji, Dunkan, nadał Makbetowi funkcję namiestnika oraz postanowił złożyć mu wizytę na zamku. Lady Makbet dowiedziała się o przepowiedni i nakłoniła męża do za-bójstwa króla. Makbet popełnił zbrodnię, która zrodziła w nim przerażenie i załamanie. Win-nymi spisku stali się synowie Dunkana, Malkolm i Donalbein oraz służba. Makbet postanowił zabić Banka i jego syna. Ten ostatni zdołał uciec. Makbet po kolejnej przepowiedni, stwier-dził, iż musi kroczyć drogš zbrodni - wydał polecenie zabicia żony i dzieci Makdufa. Oddziały angielskie wraz z Makdufem, Malkolmem i jego wujem Siwardem uderzyły na zamek. Makbet zginšł z ršk Makdufa, a królem Szkocji został Malkolm.
Dramat elżbietański sprzeciwiał się klasycznym regułom: łamał zasadę trzech jednoœci (miejsca, czasu i akcji), wprowadził scenę zbiorowš, zrezygnował z chóru. Kompozycja opie-rała się na podziale na akty i sceny (bez prologu i epilogu). Tematyka zaczerpnięta była z hi-storii, nie z mitologii. Wprowadzono sceny drastyczne (ukazujšce emocje). Złamana została zasada decorum (język stał się potoczny, komizm połšczony z powagš). Dramat szekspirow-ski posługuje się elementami fantastycznymi. Zawiera przesłanie moralne. Budzi uczucia i wyobraŸnię, antyczny - katharsis - litoœć i trwogę. Bohatera nie cechuje fatum, ma możliwoœć œwiadomego, wolnego wyboru. Jest on skłócony z otoczeniem i sumieniem. Makbet to postać dynamiczna - poczštkowo wzorowy rycerz, póŸniej żšdza władzy przełamuje osobowoœć i czyni z niego zdrajcę. Zbrodnia pocišga za sobš kolejne przestępstwa, zostaje słusznie ukara-na. W dramacie antycznym postać jest statyczna, kieruje się altruizmem, ponosi karę niewin-nie. Bohatera cechował apsychologizm - zmiennoœć, łatwoœć popadania w skrajne emocje - od wiernoœci do zdrady, od miłoœci do nienawiœci.
Nurty
Humanizm - dšżenia do wszechstronnego rozwoju osobowoœci, badania własnych przeżyć poprzez poznanie kultury starożytnej i przejmowanie z niej wzorców postępowania i twórczo-œci. Humanizm podnosił godnoœć człowieka. Odstępował od œredniowiecznego teocentryzmu. Za podstawę nauki uznawał poszukiwanie praw rzšdzšcych jednostkš; odpowiedzi na pytanie - kim jest człowiek? Pršd ten doprowadził do zainteresowania łacinš (wzorzec Platona, Cyce-rona). Zrodził się typ poeta doctus. Zaczęto przekładać Biblię na języki narodowe. Humanizm współistniał z naukš Koœcioła na płaszczyŸnie zgody - irenizmu. (J. Kochanowski „Fraszki", „Pieœni")
Reformacja - ruch zapoczštkowany przez Marcina Lutra, który w 1517r. w Wittenberdze ogłosił 95 tez atakujšcych Koœciół (udzielanie odpustów). Dšżył do wprowadzenia zmian w Koœciele, zakwestionowano dogmaty. Doprowadził do powstania niezależnych od papiestwa wyznań chrzeœcijańskich, niekatolickich. Reformacja stworzyła wizerunek człowieka zagrożo-nego samotnoœciš, psychicznie rozdartego między Bogiem, a szatanem; duszš i ciałem. J. Kalwin dał poczštek teorii predestynacji - Bóg przeznacza człowieka do zbawienia, albo po-tępienia, niezależnie od jego starań. Ruch przyczynił się do przemian społecznych (A.F. Modrzewski „O poprawie Rzeczypospolitej", M. Rej „Krótka rozprawa ...").
Epikureizm - etyka hedonistyczna - szczęœcie polega na doznawaniu przyjemnoœci. Epikur wyróżnia dwa rodzaje przyjemnoœci - pozytywnš, która zależy od okolicznoœci oraz negatywnš, której istotš jest ataraksja - absolutny spokój i brak trosk. Szczęœcie można osišgnšć przez rozum i cnotę. Hasło epikurejczyków - korzystaj z chwili, „carpe diem". Celem filozofii jest uwolnienie człowieka od lęku przed bogami i œmierciš.
Stoicyzm - Zenon z Kition opierał się na materializmie i racjonalizmie, uznawał jeden byt, materię oraz poznanie rozumowe. Stoicy przejęli od Sokratesa przekonanie o powišzaniu szczęœcia, cnoty i rozumu. Dobro najwyższe - szczęœcie - stanowi cnota, która jest celem sama w sobie. Żyć cnotliwie znaczy uniezależnić się od okolicznoœci zewnętrznych, wyrzec się dóbr przemijajšcych, zapanować nad słaboœciami, żyć zgodnie z naturš. Natura jest rozumna, har-monijna. Absolutnej wolnoœci mógł dostšpić tylko mędrzec. Postawę stoickš cechuje powaga, rygoryzm. Społeczeństwo, stoicy traktujš jako organizm, w którym każdy ma okreœlone obo-wišzki. Celem filozofii jest rozwinięcie cnoty i osišgnięcie szczęœcia.
Antropocentryzm - łšczy się z humanizmem, sztuka i nauka skupiała się na sprawach spo-łecznych gospodarczych, cywilizacyjnych. Istniała potrzeba poznania siebie, wewnętrznych przeżyć, zamanifestowania własnych możliwoœci. Zaciekawienie œwiatem doprowadziło do odkryć geograficznych (M. Kopernik „De revolutionibus orbium caelestium"), rozwoju ana-tomii, tworzenia wynalazków. Epokę cechował kult rozumu.