Styl - sposób wypowiadania się w mowie lub piśmie.
Styl artystyczny ma ścisły związek z literaturą. Jest to najczęściej język prozy i dramatu. Ważną funkcję spełniają tu środki artystyczne zwane również stylistycznymi ( onomatopeja, przerzutnia, przenośnia, apostrofa, porównanie, animizacja ). W prozie występują formy podawcze ( opisy, opowiadania ).
Styl przemówień jest charakterystyczny dla utworów minionych epok - popularny do końca XVIII w. W takim stylu pisali Skarga, Kołataj. Styl ten odznacza się długimi, zawiłymi zdaniami, formami staropolskimi. Zawiera zdania nacechowane emocjonalnie w których nadawca przekazuje swój stosunek do określonych spraw i próbuje wpłynąć na odbiorcę.
Styl publicystyczno-dziennikarski - posługuje się różnymi formami wypowiedzi, która charakteryzuje się słownictwem informacyjnym, krótkimi logicznymi zdaniami przekazującymi najważniejsze informacje z życia naukowego kulturalnego, literackiego.
Styl naukowy - występuje w encyklopediach, w słownikach, w pracach naukowych, w niektórych podręcznikach. Opiera się na przewadze pojęć abstrakcyjnych, terminologii naukowej. Opiera się na skomplikowanej budowie zdań i nie jest nacechowany emocjonalnie.
Styl urzędowy - to styl przepisów prawnych, zarządzeń administracyjnych, ogólników i innych pism urzędowych. Cechą stylu jest duża liczba konstrukcji bezosobowych. Odbiorca komunikatu urzędowego jest zwykle traktowany jako anonimowy członek zbiorowości. Podmiotami są często rzeczowniki znaczące pojęcia abstrakcyjne. Często używane są w orzeczeniu konstrukcje strony biernej.
Styl - sposób wypowiadania się w mowie lub piśmie.
Styl artystyczny ma ścisły związek z literaturą. Jest to najczęściej język prozy i dramatu. Ważną funkcję spełniają tu środki artystyczne zwane również stylistycznymi ( onomatopeja, przerzutnia, przenośnia, apostrofa, porównanie, animizacja ). W prozie występują formy podawcze ( opisy, opowiadania ).
Styl przemówień jest charakterystyczny dla utworów minionych epok - popularny do końca XVIII w. W takim stylu pisali Skarga, Kołataj. Styl ten odznacza się długimi, zawiłymi zdaniami, formami staropolskimi. Zawiera zdania nacechowane emocjonalnie w których nadawca przekazuje swój stosunek do określonych spraw i próbuje wpłynąć na odbiorcę.
Styl publicystyczno-dziennikarski - posługuje się różnymi formami wypowiedzi, która charakteryzuje się słownictwem informacyjnym, krótkimi logicznymi zdaniami przekazującymi najważniejsze informacje z życia naukowego kulturalnego, literackiego.
Styl naukowy - występuje w encyklopediach, w słownikach, w pracach naukowych, w niektórych podręcznikach. Opiera się na przewadze pojęć abstrakcyjnych, terminologii naukowej. Opiera się na skomplikowanej budowie zdań i nie jest nacechowany emocjonalnie.
Styl urzędowy - to styl przepisów prawnych, zarządzeń administracyjnych, ogólników i innych pism urzędowych. Cechą stylu jest duża liczba konstrukcji bezosobowych. Odbiorca komunikatu urzędowego jest zwykle traktowany jako anonimowy członek zbiorowości. Podmiotami są często rzeczowniki znaczące pojęcia abstrakcyjne. Często używane są w orzeczeniu konstrukcje strony biernej.
Styl - sposób wypowiadania się w mowie lub piśmie.
Styl artystyczny ma ścisły związek z literaturą. Jest to najczęściej język prozy i dramatu. Ważną funkcję spełniają tu środki artystyczne zwane również stylistycznymi ( onomatopeja, przerzutnia, przenośnia, apostrofa, porównanie, animizacja ). W prozie występują formy podawcze ( opisy, opowiadania ).
Styl przemówień jest charakterystyczny dla utworów minionych epok - popularny do końca XVIII w. W takim stylu pisali Skarga, Kołataj. Styl ten odznacza się długimi, zawiłymi zdaniami, formami staropolskimi. Zawiera zdania nacechowane emocjonalnie w których nadawca przekazuje swój stosunek do określonych spraw i próbuje wpłynąć na odbiorcę.
Styl publicystyczno-dziennikarski - posługuje się różnymi formami wypowiedzi, która charakteryzuje się słownictwem informacyjnym, krótkimi logicznymi zdaniami przekazującymi najważniejsze informacje z życia naukowego kulturalnego, literackiego.
Styl naukowy - występuje w encyklopediach, w słownikach, w pracach naukowych, w niektórych podręcznikach. Opiera się na przewadze pojęć abstrakcyjnych, terminologii naukowej. Opiera się na skomplikowanej budowie zdań i nie jest nacechowany emocjonalnie.
Styl urzędowy - to styl przepisów prawnych, zarządzeń administracyjnych, ogólników i innych pism urzędowych. Cechą stylu jest duża liczba konstrukcji bezosobowych. Odbiorca komunikatu urzędowego jest zwykle traktowany jako anonimowy członek zbiorowości. Podmiotami są często rzeczowniki znaczące pojęcia abstrakcyjne. Często używane są w orzeczeniu konstrukcje strony biernej.
Styl - sposób wypowiadania się w mowie lub piśmie.
Styl artystyczny ma ścisły związek z literaturą. Jest to najczęściej język prozy i dramatu. Ważną funkcję spełniają tu środki artystyczne zwane również stylistycznymi ( onomatopeja, przerzutnia, przenośnia, apostrofa, porównanie, animizacja ). W prozie występują formy podawcze ( opisy, opowiadania ).
Styl przemówień jest charakterystyczny dla utworów minionych epok - popularny do końca XVIII w. W takim stylu pisali Skarga, Kołataj. Styl ten odznacza się długimi, zawiłymi zdaniami, formami staropolskimi. Zawiera zdania nacechowane emocjonalnie w których nadawca przekazuje swój stosunek do określonych spraw i próbuje wpłynąć na odbiorcę.
Styl publicystyczno-dziennikarski - posługuje się różnymi formami wypowiedzi, która charakteryzuje się słownictwem informacyjnym, krótkimi logicznymi zdaniami przekazującymi najważniejsze informacje z życia naukowego kulturalnego, literackiego.
Styl naukowy - występuje w encyklopediach, w słownikach, w pracach naukowych, w niektórych podręcznikach. Opiera się na przewadze pojęć abstrakcyjnych, terminologii naukowej. Opiera się na skomplikowanej budowie zdań i nie jest nacechowany emocjonalnie.
Styl urzędowy - to styl przepisów prawnych, zarządzeń administracyjnych, ogólników i innych pism urzędowych. Cechą stylu jest duża liczba konstrukcji bezosobowych. Odbiorca komunikatu urzędowego jest zwykle traktowany jako anonimowy członek zbiorowości. Podmiotami są często rzeczowniki znaczące pojęcia abstrakcyjne. Często używane są w orzeczeniu konstrukcje strony biernej.