Anaruk, chłopiec z Grenlandii
Anaruk miał dwanaście lat i był małym Eskimosem. Mieszkał z rodziną i innymi Eskimosami na wyspie Grenlandii. Prawie cala powierzchnia Grenlandii przez cały rok jest skuta lodem. Zima ciągnie się tam bardzo długo. Tylko przez trzy letnie miesiące jest trochę cieplej.
W czasie lata cala rodzina Anaruka mieszkała na morskim brzegu. Gromadzili jedzenie, by móc przetrwać długotrwałą zimę. Myśliwi w kajakach wpływali w morze i polowali na foki. Zabite zwierzęta od razu wyciągano na brzeg i rozdzielano mięso pomiędzy wszystkich mieszkańców eskimoskiej osady. Dla dzieci zostawiano foczy tłuszcz, który był ich ulubionym przysmakiem. Jedzono surowe mięso, ponieważ ciągle brakowało drewna i nie można było go ani upiec, ani ugotować.
Eskimosi zawsze rozdzielali między siebie zdobyte jedzenie. Bardzo chętnie pożyczano sobie przeróżne przedmioty. Nikt nie kłamał, nie kradł. Biali handlarze bardzo często wykorzystywali dużą ufność Eskimosów.
Latem urządzano również polowania na dzikie renifery - zwierzęta dużo większe niż nasze jelenie. Stawiano specjalne ogrodzenia, do których następnie zapędzano renifery. Rzucano w nie dzidami i celowano do nich z łuków. Zdobyte w ten sposób mięso suszono, a z kości i kopyt sporządzano zupę.
Kiedy Eskimosi nie byli w stanie zgromadzić latem wystarczającej ilości mięsa, bardzo często podczas długiej zimy umierali z głodu. Pewnego razu Anaruk i jego przyjaciel Omialik zdecydowali, że pomogą dorosłym i wyruszyli na polowanie. Anarukowi udało się upolować fokę, ale w czasie łowów przez nieuwagę znalazł się na krze, która odpłynęła daleko na otwarte morze. Jego ojciec, Tuto, sprowadził przestraszonego chłopca na brzeg, narażając własne życie.