Miciński Poezje, Polonistyka


Tadeusz Miciński, Poezje, J. Prokop.

1902 „W mroku gwiazd” = propozycja alternatywna wobec snów o potędze” Staffa; te dwa niemal równoczesne debiuty = bieguny Młodej Polski (Integracja aspiracji Staffa a klęska wszelkich prób integracji Micinskiego). Manifest osobowości rozbitej, wydanej na pastwę żywiołów otchłani, żywiołu wyobraźni częsty motyw -> łódź wydana żywiołom morza, porzucona na łaskę i niełaskę fal, obraz wulkanu. Ulega siłom dezintegrującym osobowość, wiersze = serie sprzecznych rozwiązań; droga, cel spraw zbiorowości do problemów.

Indywidualizm - kategoria buntu, sytuacja byronowskiego bohatera, „renegata”, np. „Samobójca” - wybrał przekleństwo, porzucił raj, płynie w mrok, szaleństwo, w sercu głaz i tajemnica, tułacz. Początkowo: służba patriotyczno-narodowa (romantyczna, pozytywistyczna tradycja), ale nie wytrzymuje ciśnienia roli społecznej - upada jak Lucyfer, ściąga go jakaś siła, ciąży nad nim przekleństwo, ulega pokusom (krąży wokół tematyki sakralno-świętokradzkiej) - zuchwałość lucyferska, przebywa w kręgu nabożnej czci, bluźnierstwa i poczucia winy jego bohaterów = figury świętokradczych herezjarchów, renegatów pokaranych za swe świętokradztwo.

Kompleks uczuciowy: sacrum - świętokradztwo - poczucie winy (odwrót od zaangażowania patriotycznego). Antyromantyczność bohatera rozdartego między zbrodnią a świętością, gwałtownością i delikatnością -> napięcie liryki. Jednolitość elementów paradygmatu wierszowego: morze, mrok, jezioro, głębie, góry, gwiazdy, grobowiec -> ich powtarzalność, ale zaburzenia na osi syntagmatycznej (składniowej) - brak spójnego continuum, rozpad na izolowane fragmenty tematyczne; tomik nie rozbój, a „dreptanie w miejscu”.

Przełom ekspresjonistyczny = reorganizacja przestrzeni między nadawcą a odbiorcą; tekst staje się na oczach odbiorcy, a nie objawia się jako dzieło już skończone, jako wytwór, unicestwienie podziałów gatunkowych i rodzajowych. Dzieło = krzyk należący tylko do krzyczącego; nie zamknięte granicami. Kult sztuki dla sztuki ustępuje kultowi twórczości - ekspresja twórcy. Przeciwstawia wartości estetyczne wartościom etycznym, dzieło cofa się w sferę podmiotową. Utwór = zbijać z tropu czytelnika, zaskakiwać. Burzenie systemów numerycznych wiersza, łamie normy. Wiersz wolny, mieszanina systemów.

Wielość przerzutni. Tytuł sprzeczność. W tradycji gwiazda jest drogowskazem, źródłem wiedzy. U Micińskiego źródłem niewiedzy, mroku, drogowskazy upadają.

Nurt patriotyczny w tomiku upada porzuca ideały, ale podejmie go w publicystyce, dramacie i powieści. Powrót syna marnotrawnego (na pewno nie bezkonfliktowy) - szuka fundamentów, punktu oparcia.

Wiersze: dziwny wygląd: przypominają krótkie notatki, układ graficzny krzyż, bardzo dużo myślników, linie kropek, bez tytułów; czasem pisane w ciągu, czasem luka.

„Koloseum” - on najciemniejszy z tułaczy po otchłani, mrok go utulił, jego serce = ruina, wszystko jest przytłaczające i ciemne, oprócz gwiazd; prosi o pomoc anioły, geniuszy i świętych, bo w ciemność schodzi jego duch, wszędzie widma potępionych i rozpacz; gasną gwiazdy.

„Czarne Xięstwo” - atmosfera: w nim kwiaty czarne, złote, krwawe; ogień, dzwony, wicher, zamek chimery, krzyże, męczeństwo, olbrzymy, piekło, katedra, noc, głębie, sen, anakondy.

„Lucyfer” - on ciemny wśród wichrów płomień Boży, zapala w mroku czerwień zorzy, leci z jękiem w dal, czuje ból… Słońce, bo wschodzi wielbiąc Boga.

„Interno” - wichry i dżdżu, niebo rozdarte wężami błyskawic i wyciem szatanów, mróz ścina żyły, jego skrzydlaty, szponiasty duch mówi do niego: jam twój skryty człowiek.

„Ogień” - siedzi w samotności przy kominku, na ścianach drgają mary, słucha dusz, senny, smutek = pająk oplatający go swą pajęczyną, ściany opowiadają mu dziwne historie, wicher w polu dmie, ogień przygasa; zwrot do Boga: uczyń me serce świętym.

„Samobójca” - wybrał szaleństwo, porzucił raj, schodzi w ciemne groty, płynie w mrok, w sercu ma głaz, zimna lufa uciszy serce, karmił się nicością, ojczyzna (matka) = niewolnica, naród płacze.

„Modlitwa” - dusza jego kryje płaza; wzywa Boga prosto z serca, łzy mu się cisną, to modlitwa z łez; on zbłąkany, zwątpienie go pali, gorycz Suzy, dookoła szakale, gwiazdy milczą; przemawia do niego wiekuisty duch, przed nim otworzy duszy zmęczenie; kiedyś wierzył, ale cień wlókł się za nim słońce zgasło, złamał się ster, zardzewiała kotwica (motyw statku) i błądzi teraz, a nad nim złowrogie kruki, już nigdy nie ujrzy słońca, czy to Bóg porzucił go na ból? Czy istnieje kraj światła? Prosi o pocieszenie, bez bożej miłości świat jest pusty, więc błaga o miłość.

„Wampir” - we wnętrznościach mogił szlocha lud; krwawe serce tętni, szlocha, pełznie; bruki miast drgają; wampiry gaszą wieczność gwiazd, zhańbione ciała i serca; kur pieje i serce krwawe pęka.

UWAGA! GROZI DEPRESJĄ! NIE CZYTAĆ PRZED SESJĄ!

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Miciński poezje opracowanie, hlp II rok
Iskra nad Mrokiem - Miciński dramaty, Polonistyka, Młoda Polska
Miciński poezje opracowanie, Pozytywizm i Młoda polska
Miciński poezje opracowanie, hlp II rok
Tadeusz Miciński Poezje(1)
Tadeusz Miciński Poezje
Tadeusz Miciński Poezje
TADEUSZ MICIŃSKI POEZJE
micinski poezje opr
Leśmian Poezje wybrane, Polonistyka
Heine Poezje wybrane, Polonistyka
poezje - j. Baka, Polonistyka, Staropol
B LEŚMIAN - POEZJE WYBRANE - OPRAC J TRZNADEL - WR - 1985 BN, POLONISTYKA, rok III
Micinski Tadeusz Poezje
Micinski, Tadeusz Poezje
Micinski Tadeusz Poezje
Miciński Tadeusz Poezje
Marsz Polonia demo
lenartowicz poezje

więcej podobnych podstron