Czy można ratować życie za wszelką cenę, MEDYCYNA ALTERNATYWNA, Medycyna ,no coments, naturalna

Czy można ratować życie za wszelką cenę?

ks. Witold Ścieszka

Gdy kogoś z bliskich dotyka choroba staramy się mu pomóc, uratować życie, a jeśli nie, to chociaż je przedłużyć. Ale czy zawsze warto to czynić za wszelką cenę?

Było to na przełomie lipca i sierpnia roku 2000. Dla mnie były to pierwsze tygodnie kapłaństwa. Wydarzenie, o którym chciałbym opowiedzieć, miało miejsce w Tychach, w domu mojego, jak się później okazało, nieuleczalnie chorego sąsiada.

Pan Jan, tak zwykliśmy się do niego zwracać, był człowiekiem pracowitym, szlachetnym i sumiennym, a przy tym wszystkim bogobojnym. Pewnego wieczoru jego żona poprosiła mnie, bym udzielił mu sakramentu chorych i dał komunię świętą. Wtedy też opowiedziała mi historię jego choroby. Rak trzustki. Lekarze postawili jednoznaczną diagnozę.

W takich sytuacjach staramy się pomóc choremu za wszelką cenę.

Poza różnymi sposobami współczesnej medycyny, uciekamy się także do tej niekonwencjonalnej, do której nieraz odsyłają nas sami lekarze, stojący bezradnie w obliczu cierpienia. Tak było i tym razem.

Ktoś powiedział, że zna bioenergoterapeutę, który z pewnością pomoże, bo już komuś pomógł. "To ostatnia deska ratunku - pomyślała żona - może i w tym przypadku siła lekarza cudotwórcy się sprawdzi". Zaprosiła go więc z nadzieją na odzyskanie zdrowia u męża.

W tym samym czasie po raz kolejny przyniosłem choremu Najświętszy Sakrament. Modliłem się z nim, a wraz z nami zaproszony bioenergoterapeuta. Przyznam się, że na mnie osobiście zrobił on ogromne wrażenie. Ręce jego były zwrócone w stronę nieba, oblicze mocno skupione, klęczał na dwóch kolanach, co - trzeba przyznać - rzadko się zdarza młodym. Pomyślałem, że mamy tu do czynienia z nietuzinkową pobożnością.

Obiecałem, że będę przychodził codziennie. Jezus w sakramencie komunii świętej jest przecież najlepszym umocnieniem w chorobie. Byłem każdego poranka zaraz po Eucharystii, podczas której modliłem się o spełnienie woli Boga w życiu chorego. Obserwowałem twarz pana Jana. Była ona bardzo zmęczona. Jednak, jak się później okazało, wcale nie od choroby, ale... I tu rozpoczęła się prawdziwa walka o życie.

Podczas kolejnego spotkania chory sam rozpoczął rozmowę głosem niepewnym: "Wiesz, Witku, on mi się nie podoba. Czuję, że coś jest nie tak. Obiecuje mi zdrowie, ale coś muszę ofiarować... Nie mówi wprost, lecz wyczuwam, że chodzi o moją duszę... Mówi o Panu, ale nie Bogu..., mówi, że <<jego Pan>> da mi życie, ale za cenę życia wiecznego...".

Wtedy zrozumiałem. Lekko zatrwożony, przypomniałem sobie wykłady z dogmatyki o możliwości ingerencji "złego" w życie człowieka, nawet przez osoby opowiadające się za wierzące w Boga.

Czekała mnie niełatwa rozmowa z chorym i jego żoną. Odłożyłem ją na kolejny dzień, bo przecież to poważna sprawa, w której chodziło o życie... to wieczne. Musiałem ją przemodlić.

Kolejne spotkanie. Rozmawiałem wpierw z panem Janem. Musiał się jednoznacznie określić. Wtedy też zadałem mu pytanie: Czy prosimy o pomoc bioenergoterapeutę, ale za cenę życia wiecznego, czy też rezygnujemy z jego pomocy, ale zyskujemy życie wieczne? Przyznam, że rzadko w życiu stałem przed tak trudnym wyborem.

Niesamowite jednak było to, że pan Jan zdecydował natychmiast. Zakazał przychodzenia do siebie "lekarzowi cudotwórcy". Wiedział, że by móc żyć, musi stracić życie tu, na ziemi... Dla jego żony ta decyzja była również trudna.

Podczas kolejnych spotkań twarz pana Jana wyraźnie się zmieniła. Była spokojna i pomimo choroby, która nadal nie ustępowała, pełna radości i nadziei. Wtedy sam zacząłem być pewien, że jest on w dobrych rękach.

W ostatnich dniach życia mojego sąsiada musiałem wyjechać. Cały czas jednak byłem w kontakcie z jego rodziną, która później w szczegółach opisała mi piękne pożegnanie chorego tak z nimi, jak i ze światem doczesnym.

Pan Jan ostatnie dni spędził w szpitalu. Choroba odebrała mu mowę, lecz sprawne ręce pozwoliły na porozumiewanie się. Wtedy chory, czując że opuszcza ten świat, wyraźnie zakazał, by płakano przy Jego śmierci. Pokazał, że tam wysoko jest pięknie...

Był późny wieczór. Pan Jan, zanim po raz ostatni położył głowę na poduszce szpitalnego łóżka, uczynił znak krzyża świętego, uśmiechnął się do żony i zasnął na zawsze... Był w rękach Boga.

Tak bardzo chcemy nasze życie uczynić wiecznym i trwałym, nieraz zapominając, że na jego końcu czeka nas jednak śmierć. Nie możemy jej wykluczyć. Jest ona wpisana w życie człowieka już od momentu narodzenia... I choć to trudne dla nas coraz bardziej, prawa naturalnego nic nie może zmienić. Pozwólmy więc bliskim, których kochamy, odejść w chwili, którą Bóg, dawca życia, uzna za najbardziej stosowną. Jemu ufajmy bardziej, by szatan nie miał do nas dostępu.

ks. Witold Ścieszka

0x01 graphic
Menu:

Aktualności:

Nowe artykuły:

CPP poleca: