ROZWÓJ PEDAGOGIKI PORÓWNAWCZEJ
OKRES PREKONSTYTUTYWNY
Czasy antyczne:
Ksenofont - różnice między wychowaniem ateńskim a spartańskim
Cyceron - grecki i rzymski sposób wychowywania
Tacyt - kultura i wychowanie Żydów, Galów i Germanów
Średniowiecze:
Marco Polo - Opisanie świata - wychowanie na ziemiach Orientu
Aurelio Lippo Brandolini - porównywanie systemów społ. w królestwie i republice
Wiek XVI - XVII:
Jan Amos Komeński - podróże do Szwecji, na Węgry i do Anglii
Johann Ignacy Felbiger - podróże do Austrii
Wiek XVII - XVIII:
wielka podróż - podróż do kilku krajów
mała podróż - podróż do jednego lub dwóch krajów
OKRES KONSTYTUTYWNY
Marc Antoine Jullien de Paris (Francja) - ojciec duchowy pedagogiki porównawczej, autor książki Szkice
i przygotowania przedwstępne do pracy o wychowaniu porównawczym:
część pierwsza - powody stworzenia wykładu porównawczego o kształceniu w różnych częściach Europy, chęć utworzenia Komisji Specjalnej ds. Kształcenia
część druga - opis proponowanych metod badawczych
Victor Cousin (Francja) - urzędnik ministerialny i profesor, autor raportów o obowiązkowym szkolnictwie ludowym, średnim i wyższym
August Niemeyer (Niemcy) - profesor teologii, autor Obserwacji z podróży po Niemczech i poza nimi, zawierających obserwacje związane głównie z napoleońską reformą szkolnictwa uniwersyteckiego we Francji
Horace Mann (Stany Zjednoczone) - sekretarz Ministerstwa Szkolnictwa stanu Massachusetts, odbył podróż
do Europy, czego efektem były doroczne sprawozdania o szkolnictwie europejskim, po czym założył
w Lexinghton Seminarium Nauczycielskie
Henry Barnard (Stany Zjednoczone) - sekretarz Ministerstwa Szkolnictwa stanu Connecticut, odbył podróż
do Europy, był zwolennikiem szkolnictwa pod kontrolą państwa, założył American Journal of Education
Lew Tołstoj (Rosja) - pisarz i myśliciel, podróżował po Europie Środkowej, obiektem jego zainteresowań było szkolnictwo publiczne samo w sobie, szkolnictwo zachodnie wydało mu się absurdalne, swoją szkołę oparł na zasadzie wolności
Konstanty Uszyński (Rosja) - podróżował po Europie, swe rozważania zawarł w siedmiu artykułach opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Szkolnictwa, prace te zawierają szereg uwag porównujących poszczególne systemy szkolnictwa w Europie
Jan Ladislav Mašek (Czechy) - nauczyciel, autor książki O rozwoju szkolnictwa technicznego w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Holandii, Belgii, Francji i Rosji
Cechy okresu konstruktywnego:
charakter utylitarny, użyteczny
charakter subiektywny, polityczny
OKRES KLASYCZNY
Michael Sadler (Wielka Brytania) - pedagog, twórca pedagogiki porównawczej, w 1900 roku na Konferencji
w Guildfordzie wygłosił referat Jak dalece możemy się nauczyć czegoś praktycznego, studiując zagraniczne systemy kształcenia?:
systemy kształcenia muszą być pojmowane w swoim historyczno - społecznym charakterze,
gdyż są wynikiem historycznej walki
systemy kształcenia są żywymi organizmami, które pod wpływem nacisków politycznych i ideologicznych podlegają nieustannym przemianom
czynnikiem wpływającym na tworzenie narodowych systemów kształcenia jest siła determinująca,
na którą wpływ mają Kościół, ekonomia, rodzina, mniejszości narodowe, uniwersytety, finanse i polityka
Isaac Leon Kandel (Rumunia) - profesor, redaktor czasopism i roczników, autor Pedagogiki porównawczej oraz Nowej Ery Edukacji
Friedrich Schneider (Austria) - profesor, autor Siły napędowej pedagogiki narodowej oraz Porównawczej nauki
o wychowaniu
Sergiusz Hessen (Rosja) - pedagog i filozof, autor Krytycznego porównania systemów szkolnych w odmiennych kulturowo państwach
Nicholas Hans (Rosja) - profesor, autor pracy Pedagogika porównawcza. Studium edukacyjnych czynników i tradycji
Pierwsze instytucje międzynarodowe:
1899 - A. Ferrière - Międzynarodowy Urząd Nowych Szkół
1905 - A. Binet - Stała Międzynarodowa Komisja Psychopedagogiczna
1909 - E. Peeters - Międzynarodowy Urząd Dokumentacji Pedagogicznej
1911 - E. Lebonnios - Międzynarodowy Instytut Pedagogiczny
1914 - W. Scott - Międzynarodowa Rada ds. Kształcenia
1920 - G. Bertier - Międzynarodowy Instytut Pedagogiki
OKRES INTERNALIZACJI KSZTAŁCENIA
1961 - Waszyngton - konferencja w Waszyngtonie na temat wzrostu gospodarczego
i inwestycji w dziedzinie kształcenia (wykształcenie inwestycją i potrzebą).
Cele konferencji zostały w pełni zrealizowane:
przedłużenie obowiązku szkolnego - wykształceniem objęto cala grupę wiekową od 6. do 15. roku życia
połączenie szkolnictwa podstawowego i niższego średniego
wzrost liczby młodzieży uczącej się w szkołach średnich wyższego stopnia
zmiana charakteru szkół z elitarnego na masowy
wzrost liczby studentów przyjmowanych do szkół wyższych
przeciwdziałanie zjawisku nadmiaru pracowników w poszczególnych zawodach - przygotowanie przez system kształcenia substytutowej siły roboczej, czyli pracowników kształcących się w kierunku wykonywania zwodów elastycznych (ich przekwalifikowanie zawodowe), są to m.in. pracownicy pochodzący z odpadu szkolnego (spowodowanego choroba lub innym zdarzeniem losowym) oraz odsiewu szkolnego (spowodowanego trudnościami szkolnymi, a w konsekwencji nie uzyskaniem promocji do następnej klasy)