Geneza i rozwój pedagogiki ogólnej, Pedagogika ogólna


Geneza i rozwój pedagogiki ogólnej

I. Geneza pedagogiki ogólnej

Pedagogika jest to nauka należąca do grupy nauk społecznych, nauka o wychowaniu. Jej polska nazwa pochodzi od greckiego paidagos, ( paidagos -niewolnik towarzyszący dziecku w szkole:”prowadzący dziecko”). Pierwotnie termin ten obejmował opiekę, nauczanie i wychowanie dzieci, z upływem czasu mianem pedagogów zaczęto nazywać osoby zajmujące się wychowaniem zarówno praktycznym jak i teoretycznym. Celami pedagogiki są : formułowanie teorii, celów, treści,metod, środków i form procesu wychowania. Nauka ta ponadto stanowi zasób wiedzy praktycznej na ten temat.

  1. Powstanie i rozwój pedagogiki ogólnej

Myślenie o edukacji w II połowie XX w. Było inspirowane ideologiami liberalnymi, promującymi indywidualistyczne koncepcje człowieka i pluralizm światopoglądowy. Opisy, wyjaśnienia i interpretacje problemów edukacyjnych wpisywały się w najważniejsze spory cywilizacyjne tego okresu. Rozwój pedagogiki zachodniej cechowało: 1) przezwyciężanie myślenia inspirowanego utopiami i ideologiami o uniwersalnych roszczeniach, oczekujących nauk. Systemu kreowania „nowego człowieka”, 2) przezwyciężenie scjentycznych zasad tworzenia wiedzy , 3) przezwyciężenie mitu o bezzałożeniowości badań nauk. 4) uznanie odrębności paradygmatycznej wiedzy wytwarzanej przez nauki humanistyczne 5)przezwyciężenie zjawiska antropologizmu, psychologizmu, socjologizmu i pedagogizmu, 6) przezwyciężenie ostrych podziałów między różnymi dyscyplinami nauki. W rozwoju pedagogiki zachodniej wyróżnia się 3 etapy :

  1. Etap ortodoksji objął pierwsze 20 lat po II wojnie światowej największe zasługi przypisuje się Międzynarodowe Stowarzyszenie do Badania Osiągnięć Szkolnych IEA

  2. Etap heterodoksji objął lata 70 i 80 w badaniach nad edukacją zaczęły dominować ujęcia krytyczne

trwałą wartością tego etapu jest odkrycie wielości pedagogii , paradygmatów edukacyjnych (doktryn ,ideologii)

3. Etap heterogeniczności przypada na lata 90 i jest związany z przejściem od sporu o paradygmaty do etapu debatujących społeczeństw co w odniesieniu do pedagogów oznacza porzucenie roli prawodawców i przyjęcie funkcji tłumaczy

Poziom badań nauk. I kształcenia nie odbiegał w Polsce od standardów europejskich. Rozwój pedagogiki wiąże się z tworzeniem jej ram instytucjonalnych co dokonało się dopiero w II RP . Szczególne zasługi mieli : A. Danysz , W. Heinrich, B. Nawroczyński i Z. Mysłakowski. W tym okresie powstały też jednostki organizacyjne kształcenia na uczelni wyższej. Duży wkład dla rozwoju pedagogiki mieli również : S. Baley, S. Bystroń J. Chałaśiński, L Chmaj, W. Dawid, A.B Dobrowolski , M , Falski, B Suchodolski i wielu innych .

Do 1949 mieliśmy do czynienia z kontynuacją tradycji wypracowanej w II RP. Największym sukcesem tego okresu było odbudowanie struktur nauk dydaktycznych w uniwersytetach, uruchomienie kształcenia akademickiego w zakresie nauk pedagogicznych. Na przełomie lat 40 i 50 nauka zorganizowana została na nowych zasadach zaczoł się proces intensywnego kształcenia nowych kadr, uwarunkowania te sprawiły że był to okres ścierania się dwóch paradygmatów pedagogicznych pedagogiki tradycyjnej i i nauk pedagogiki socjalistycznej w okresie tym dokonało się upraktycznienie pedagogiki(odcięcie od kontekstu filozoficznego i historycznego). Po przełomie lat 60 i &0 nastąpiła wymiana pokoleniowa naturalny proces tej wymiany został wsparty działaniami zainspirowanymi wydarzeniami polit. 1968r. Kapitał związany z autorytetem nauki prawie w całości został zawłaszczony przez tradycję socjalistyczną.

Powstały nowe instytucje naukowe i naukowo dydaktyczne , wielokrotnie wzrosły limity miejsc na kierunkach pedagogicznych. W latach 1973-77 liczba studjujących pedagogikę wzrosła 5 krotnie. Plan i program studiów miał na celu oddzielnie kształcenia pedagogicznego od tradycji, dostosowanie systemu kształcenia do socjalistycznego systemu oświaty, obok tego dominującego nurtu pojawiły się osoby podejmujące problemy i zadania nie zamieszczone w nurcie dominującym były to : prace wychodzące poza pradygmat pedagogiki instrumentalnej , rzetelne badania empiryczne rzeczywistości

Mimo zorganizowania I zjazdu pedagogicznego (1993) dotyczącego ewolucji tożsamości pedagogiki nie został dokonany bilans jej stanu w pedagogice postępuje proces kształcenia pedagogicznego jest to zjawisko które utrudnia proces pozyskiwania przez wspól. Pedagogikę polską tożsamości wykraczającej poza kategorie instrumentalne

III. Twórcy



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Geneza i rozwój pedagogiki społecznej oraz główni prekursorzy pedagogiki społecznej
Geneza i rozwoj pedagogiki spolecznej w Polsce i na swiecie, nauczanie przedszkolne i polonistyka, e
Geneza i rozwój pedagogiki
rozwoj, Pedagogika ogólna, pedagogika społeczna
Geneza i rozwój pedagogiki społecznej Pilch
Geneza i rozwój pedagogiki opiekuńczej w Polsce, STUDIA, pedagogika
Geneza i rozwój pedagogiki resocjalizacyjnej
Geneza i Rozwój Pedagogiki Społecznej
geneza pedagogiki społecznej, Pedagogika ogólna, pedagogika społeczna
WARTOŚCI W EDUKACJI A ROZWÓJ ORIENTACJI PODMIOTOWEJ, Pedagogika ogólna
Opracowane zagadnienia do egz z ped. ogólnej, Pedagogika ogólna
pytania z egzaminu z Ped. ogolnej, MAGISTER, Semestr I, Pedagogika ogólna
SZKOŁA WSPOMAGAJĄCA ROZWÓJ, FILOLOGIA POLSKA, Pedagogika ogólna
Zagadnienia do egzaminu z pedagogiki ogólnej, KIERUNKI STUDIÓW, PEDAGOGIKA SPECJALNA, Pedagogika ogó
Tematy do egzaminu z Psychologii Ogólnej, Pedagogika ogólna APS 2013 - 2016, I ROK 2013 - 2014, I se
pytania., Pedagogika ogólna APS 2013 - 2016, I ROK 2013 - 2014, II semestr, 3) Psychologia rozwoju c
Temat Geneza i rozwój diagnostyki pedagogicznej
BIOmedyczne podstawy rozwoju i wychowania, pedagogika ogólna, Biomedyczne podstawy rozwoju i wychowa
GENEZA PEDAGIGOIKI SPOŁECZNEJ, Pedagogika ogólna, pedagogika społeczna

więcej podobnych podstron