Przeciwlotniczy zestaw rakietowy -STRZAŁA 2M.
Przeznaczenie: strzała 2M jest środkiem ogniowym służącym do bezpośredniej osłony przed uderzeniami z powietrza na małych wysokościach. Przeciwlotnicze rakiety 9M32M przeznaczone są do zwalczania celów niskolecących z tylnej i przedniej półstrefy na kursie zbliżania i oddalania oraz w zawisie. Zestaw umożliwia zwalczanie celów powietrznych emitujących promieniowanie podczerwone (termiczne). Mały ciężar, prosta budowa i krótki czas przygotowania zestawu do strzelania umożliwiają skuteczne zwalczanie celów powietrznych w następujących strefach rażenia: 1) do celów zbliżających się (przednia półstrefa); --na wysokości od 50 - 150m, --na odległości od 2800- 50m, --lecących z prędkością do 150m/s (550 km/h). 2) do celów oddalających się (tylna półstrefa): -- na wysokościach od 50- 2300m,
-- na odległościach od 500- 4200m, --lecących z prędkością do 260m/s (950km/h).
Zestaw może być wykorzystany w dowolnej porze doby i roku w warunkach widzialności optycznej. Prawdopodobieństwo zniszczenia celu jedną rakietą -0,3. Startu rakiet można dokonywać gdy wysokość lotu celu jest mniejsza niż 50m- są możliwe straty części rakiet wskutek wpływu promieniowania tła i zakłóceń. Startu rakiet możemy dokonać z zestawu przenośnego (naramiennego)
, 4- ro prowadnicowej wyrzutni FAM-14 ( MTU-4US), lub stołu startowego (2 prowadnice) morskiego zestawu rakietowego- artyleryjskiego ZU-23-2MR. Przeciwlotniczy zestaw rakietowy STRZAŁA 2M posiada możliwość wielokrotnego uzbrajania w rakiety.
23-mm armata morska, Zestaw ZU-23-2M®.
®- razem ze strzałą.
Składa się z: 2A-14 (armata): lufa, komora zamkowa, urządzenie spustowe, chłodnica.
Zestaw ZU-23-2MR: do zwalczania celów powietrznych nisko lecących manewrujących i nieruchomych. Można również zwalczać lekko opancerzone cele nawodne i nadbrzeżne oraz razić siłę żywą przeciwnika nie osłoniętą lub znajdującą się za lekkimi ukryciami typu polowego. Armata z wyrzutniami rakiet 9M32M naprowadzana na cel za pośrednictwem celownika pierścieniowego. Cel można zwalczać w dowolnej porze doby i roku, w warunkach widzialności optycznej celu. Obsługa jedno osobowa. 23mm armata (2A14); A) prowadzenie ognia do celów powietrznych: --poruszających się z prędkością do 450m/s, -- lecących na wysokości od 100- 1500m, --do odległych o 2500m, --przy temperaturze otoczenia od -300C do +500C. B) prowadzenie ognia do celów naziemnych przy odległości do 2500m. Po oddaniu 120- 150 strzałów należy zrobić przerwę 10- 15s.
Dane T-T zestawu ZU-23-MR: masa- 2500kg.
Armata: --liczba automatów 2 sztuki, --żywotność automatu: 6000 strzałów, --kaliber: 23mm, --żywotność lufy: 3000 strzałów, -- masa: 81kg, --chłodzenie lufy: ciecz, --zasilanie amunicją: prawo i lewostronne, --masa naboju: 450g, --masa pocisku: 190g, --prędkość początkowa pocisku: 950 -1000m/s, --szybkostrzelność teoretyczna: 1700- 2170 strz./min (z 2 automatów), --szybkostrzelność praktyczna: 400 strz/min, --prędkość naprowadzania w poziomie (automatyczna/ręczne): 70/30 m/s, --prędkość naprowadzania w pionie: 50/40 m/s,
Zamek jest regulowany za pomocą krzywek.
Działanie armaty: Lufa- służy do nadania pociskowi kierunku lotu. Wewnętrzna część lufy to przewód. Podczas strzału część gazów prochowych- po przejściu pocisku poza otwór boczny lufy- przedostaje się do komory gazowej. Energia ich jest wykorzystywana do wprowadzenia w ruch części automatu. Regulator gazowy- do regulowania ilości gazów odprowadzanych z lufy do komory gazowej. Wewnętrzna tylna część regulatora jest pełna.
Komora zamkowa- do połączenia zasadniczych części armaty oraz do nadania kierunku ruchu: suwadłu, zamkowi, przesuwakowi, suwakowi. Suwadło- wprawia w ruch wszystkie pozostałe ruchome części automatu, podnosi i opuszcza zamek, przesuwa podajnik nabojów, wprawia w ruch donośnik, spręża sprężynę powrotną i zderzakową. Zamek- z mechanizmem uderzeniowym służy do ryglowania. Etapy: --ryglowanie, --wystrzał, --wyciągnięcie łuski, --dosłanie kolejnego naboju, --przesunięcie taśmy z nabojami.
Chłodzenie jest z wymuszonym przepływem płynu.
W przypadku awarii systemu chłodzenia- blokady elektrospustu samoczynnie rozłączają obwody elektryczne w sektorach martwych oraz w czasie awarii układu chłodzenia. Blokadę elektrospustu układu chłodzenia można wyłączyć wyłącznikiem znajdującym się w lewej skrzynce elektrycznej. Zadziałanie blokady sygnalizuje czerwona lampka w lewej skrzynce elektrycznej i na celowniku pierścieniowym.
Morskie pociski rakietowe: wyróżniamy: p. kierowane, p. niekierowane. Pocisk rakietowy- bezzałogowy aparat latający służący do przenoszenia ład. bojowego do celu i rażenia go tym ładunkiem. Pocisk rakietowy składa się z: 1) stanowiącego konstrukcję nośną, 2) układu napędowego- rakietowego lub odrzutowego, 3) układu kierowania- urządzenia samoczynnie naprowadzającego pocisk na cel, 4) urządzenia stabilizacyjnego lot, 5) głowicy bojowej kadłuba korpusu-. Podział pocisków w zależności od charakteru lotu: 1) rakieta balistyczna: porusza się po krzywej balistycznej na biernym odcinku lotu, 2) rakieta kierowana: wyposażona w urządzenia zdolne do zmiany toru lotu zgodnie z programem lub danych układu samonaprowadzania, 3) rakieta niekierowana: nie ma możliwości zmiany toru lotu bez wpływu warunków zewnętrznych, Podział pocisków w zależności od miejsca startu i miejsca położenia celu: ( jest 25 klas, pomija się kosmiczny, ziemia -głębina wodna, głębina wodna -powietrze), -- powietrze- powietrze, --powietrze- ziemia, --powietrze- powierzchnia wody. Podział pocisków rakietowych w zależności od wykonywanych działań bojowych: 1) taktyczne pociski powietrzne (zasięg do 150 km), 2) operacyjne p.r. (150 - 1000km), 3) strategiczne p.r. a) pociski balistyczne dalekiego zasięgu , międzykontynentalne - 5- 10 tyś. km., b) pociski balistyczne średniego zasięgu : 1000- 5000 km, c) pociski rakietowe kosmiczne ( orbitalne), d) pociski rakietowe obrony powietrznej i antyrakietowej. Podział pocisków rakietowych w zależności od przeznaczenia: 1) pociski naziemne : gł. przeciwpancerne pociski kierowane ppk), 2) pociski przeciwlotnicze, 3) pociski morskie :kierowane/ niekierowane, 4) jednostopniowe/ wielostopniowe. Konstrukcja kadłuba: konstrukcja nośna łącząca wszystkie elementy. Typy kadłubów: a) cienkościenny: wzdłużnice i podłużnice z przymocowaną powłoką metalową, b) integralny: kilka płyt, które po uszkodzeniu mogą być wykorzystywane np. jako dodatkowe zbiorniki paliwa. Skrzydła i stateczniki: można sterować: aerodynamiczne i gazo dynamiczne. Konstrukcja głowicy: składa się z zapalnika, materiału kruszącego, samo likwidatora. Silniki odrzutowe i środki napędowe pocisków rakietowych: wykorzystuje się odrzutowe silniki cieplne napędzane w wyniku reakcji chemicznej. 2 grupy: -- silniki rakietowe (zbiorniki stałe, ciekłe lub ciekłostałe), --silniki przelotowe: sprężarkowe ( turboodrzutowe), jak silniki wysokoprężny, -- strumieniowe- automatyczne zasysanie paliwa przez ciąg powietrza, --pulsacyjne- dopływa paliwa kontrolowany.
Skład okrętowego zest. rakietowego: 1) Jednostka ognia KPR, 2) naprowadzanie na cel bądź nieruchome wyrzutnie (kontenerowe, hangarowe, pionowego startu), 3) Syst. kier. strzałami- integrujący na ogół radiolok. i optyelekt. śr. wykrycia i śledzenia celów. 4) Aparatura do przygotowania i realizacji startu, kier. lotem i naprowadzania na cel. 5) Zastos. ukł. diagnostyki i kontroli przedstartowej.
6) Infrastruktura tech. (zasilanie, ogrzewanie, wentylacja)
DANE T-T RGM 84A HARPOON: a)zasięg 5-150km, b) prędkość- 0,85-0,9 Ma, c) napęd: silnik start- rakietowy na paliwo stałe, marszowy- turboodrzutowy, d) wys. lotu: na odc. marszowym 15m, na odc. samonaprowadzania 2-5m, e) syst. kierowania: komput. syst. nawigacji: inercyjnej, impulsowej, radiowysokościomierz. f) masa startowa: 650kg, g) głowica bojowa: konwencjonalna
DANE TT MM -40 EXOCET: 1) zasięg- 70, 2) prędkość 0,93Ma, 3) napęd: a) s. startowy- rakiet. na pal. stałe, b) s. marszowy- jednostopniowy rakiet. na p. stałe, 4) syst. kierow.: bezwładnościowy (inercyjny), wysokościomierz radarowy, aktywne radiolok. U.S.N., 5) wys. lotu: na odc. marszowym -3-15m, samonapro. -3 opcje, 6) masa startowa- 850kg, 7) gł. bojowa- konwencjonalna + burzącego 155kg. DANE TT SS-N-ZA; 2B STYX: 1) zasięg- 8- 80km, 2) prędkość- 0,9Ma, 3) napęd: a) s. startowy: s. rakiet. na stały mat. pędny, b) s. marszowy: s. rakiet. na ciekły mat. pędny, 4) wys. lotu- 25 lub 50m, 5) syst. kier:
a) odc. marszowy- syst. inercyjny, b) odc. samonapr.- aktywne naprow. radarami. 6) masa startowa- 5170kg, 7) gł. bojowa: konwencjonalna burząca- 1250kg, rakietowa 350kg.
Uzbrojenie artyleryjskie i rakietowe okrętów.
1) Systemy uzbrojenia rakietowego, artyleryjskiego i rakietowo- artyl. okrętów MW RP. 2) Podstawowe dane taktyczno- techniczne (TT) i przeznaczenie wybranych sys. uzbrojenia.
W MW RP w skład uzbrojenia wchodzą:
W skład wchodzą: a) 14,5 mm wkm, b) 23mm- armata ZU-23-2M, c) 23mm- armata ZU-23-2MR (ZRA- zestaw rakietowo- artyl.) d) 30mm AK-230- armata okrętowa, e) 30 mm- AK-630 6 luf kalibru 30, f) 76mm- armata AK- 726 (276), g) 76mm- armata AK-176, h) Rakieta plot (W-P) RZ-61- tylko na ORP Warszawa, i) Rakieta strzała 2M, j) Rakiety P-15u, k) Rakiety P-20
Niszczyciel rakietowy- projektu 61 MP (typu Kaszub Mod)- ORP Warszawa 271- numer taktyczny):
- AK 726 *2, -AK 630 *4, -P 15/20 4*1, -RZ 61 2*2.
Dozorowiec projektu 620 (typu Kaszub) -ORP Kaszub 1240) : --ZU-23-2M *3, --AK-176M *1, --Strzała 2M *2.
Kuter rakietowy projektu 205 (typ Osa I ORP Puck 427): --AK-230 *2, --P-150 4*1, --Strzała- 2M *1.
DANE TT oraz przeznaczenie uzbrojenia: a) dwulufowa uniwersalna automat. armata 76,2mm AK-276 : -il.luf 2szt. -dł.lufy 59kalibrów, --masa pocisku 5,9kg, --masa naboju 16kg, --szybkostrzelność 90/min, --V pocz. pocisku 900 m/s,--zasięg max. 15700m, --zapas naboi 138szt.
b) Jednolufowa typu 76,2: --il. Luf 1 szt, --dł. Lufy 54 kalibry, --masa pocisku 5,9kg, --masa naboju 12,8kg, --szybkostrzelność 120-130strz/min, --V pocz pocisku 980m/s, --zasięg max 16000m, --zapas naboi 152 szt.
c) Przeciw okrętowe rakiety P-15 i -15U (woda- woda) -zasięg 40 km, --pręd. lotu 0,9Ma, --masa mat.wyb 450kg.
WKM 14,5mm tzw. `'WRÓBEL'': wielkokalibrowy karabin maszynowy : 1) przeznaczenie i dane t-t, 2) Budowa i częściowe składanie, rozkładanie:
Służy do niszczenia niskolecących celów powietrznych, lekko pancernych celów naziemnych, śr. ogniowych i siły żywej przeciwnika. Szybkostrzelność: a)teoretyczna 1100/ min, b) praktyczna 300/min. Prędko., początkowa pocisku 980- 1010 m/s, kąt ostrzału: a) poziomego 3600, b) pionowego -150do + 900, zasięg ognia skutecznego: a) do celów opanc. 1000m, b) do celów powiet. 1500m, c) do skupionej siły żywej 2000m., waga 50,2 kg, ciężar PKM- 2 (podwójnie sprzężone WKM) z 300 nabojami 600kg. BUDOWA:
1) Lufa- służy do nadawania pociskowi kierunku lotu, 2) Osłona lufy- łączy podst. odrzutnika z kom. zamkową, ma podłużne okna do chłodzenia lufy powietrzem. 3) Odrzutnik- wraz z tłokiem zwiększa energię odrzutu lufy i tłumienia płomieni przy strzelaniu. 4) Kom. zamkowa- łączy zasadnicze cz. karabinu cz. ruchomych, zapewnia obrót tłoku zaporowego przy ryglowaniu i odryglowaniu lufy. 5) Pokrywa kom. zamkowej- zamyka kom. zamkową od góry. 6) Zamek- służy do wyciągania z donośnika i podawania do kom. nabojowej naboju, zaryglowania przewodu lufy podczas strzału, spowodowania strzału, wyciągnięcia i wyrzucenia łuski i uruchomienia urz. donoszącego taśmę. 7) Urz. spustowe- napina i zwalnia zamek oraz powstrzymuje tylec od obrotu względem kom. zamkowej. 8) Tylec- tylna ściana kom. zamkowej i opora sprężyny powrotnej. W tylcu znajduje się zderzak.
KOLEJNOŚĆ rozkładania: 1) odłączyć lufę z osłoną od kom. zamkowej. 2) odł. pokrywę od osłony zamkowej. 3) odł. kom. zamkową od kołyski. 4) odł. tylec od kom. zamkowej. 5) wyjąć sprężynę powrotną z kom. zamkowej. 6) odł. urz. spustowe. 7)odł. osłony okien od kom. zamkowej. 8) wyjąć zamek. 9)odł. donośnik od kom. zamkowej. 10) odł. zamek. 11)odł. mechanizm donośnika. 12) odł. odrzutnik od osłony lufy.
23 mm armata morska: Używana jest w Morskim Zest. Rakietowo- Artyleryjskim ZU-23-2MR. Służy do zwalczania obiektów powiet. niskolecących, manewrujących i nieruchomych oraz lekko opancerzonych celów nawodnych i nabrzeżnych oraz rażenia siły żywej. Jest to podwójna, samoczynna armata p. lot. z rakietami samonaprowadzającymi na podczerwień. 23 mm armata (2A14)
a) prowadzenie ognia do celów powiet: --poruszających się z Vmax.=450m/s, --na wys. 100- 1500m, --do odl. 2,5 km, --przy temp. otoczenia -300 d0 +500 , b) prowadzenie ognia do celów naziemnych z odl. do 2 km. Po oddaniu 120- 150 strzałów, przerwa 10- 15s na ostudzenie.
DANE TT zestawu ZU-23-2MR: 1) masa- 2500kg, 2) l. automatów- 2 szt. 3),żywotność autom.- 6000 strz. 4) kaliber- 23mm. 5) żyw. lufy- 3000strz. 6) masa- 81kg. 7) chłodzenie lufy- ciecz, 8) masa naboju- 450g. 9) masa pocisku- 190g. 10) pręd. początk. V0- 950/1000 m/s. 11) szybkostrzel.teort.(z2szt.)- 1700/2170 strz/min, prakt-400
Armata 30mm AK- 230: Przeznaczenie: 1) uzbroj. kutrów i innych ok. MW. 2) razi cele nawodne i powietrzne w odl. kątowej do 4km. 3) przeładowanie, włączenie i wyłączenie zasilania, śledzenie prawidłowego działania w czasie strzelania sterowanie mech. naprowadzania, śledzenie celu, otwarcie i przerwanie ognia z gł. stanowiska kierowania ogniem (GSKO) i stacji radiolokacyjnej MR- 104. DANE TT: kaliber- 30mm, szybkostrzl.- 1000 strz/min, pręd. począt.- 1050 m/s. Budowa i za. działania: Działanie polega na wykorzystaniu en. krótkiego odrzutu cz. ruchomych (lufy, obsady zamkowej i połączonych z nimi części). NN-30 typu bębnowego, bęben obrotowy z 4 symetrycznie rozmieszczonymi komorami nabojowymi, z których każda kolejno przed wystrzałem podchodzi z nabojem do przewodu lufy i ustawia się dokładnie wzdłuż osi lufy. 4 kom. bębna umożliwiają przygotowanie i wykonanie strzału:- I kom. nabojowa- jest bezpośrednio naprzeciw lufy, wykorzystana do dokonania wystrzału. II kom. nabojowa- wyrzuca łuskę za pomocą gazów prochowych do doprowadzonych z odrzutnika., III kom.- wstępne dosłanie naboju do komory. IV kom- końcowe dosłanie naboju do komory. Takie rozwiązanie umożliwia jednoczesne dokonanie wystrzału, wyrzucenie łuski i dosłanie naboju przez co uzyskuje się większą szybkostrzelność. Regulowanie przewodu lufy następuje poprzez obrót bębna. Łuska wyrzucana jest za pomocą g. prochowych doprowadzonych z odrzutnika. Nabój dosyłany jest do kom. nabojowej przez sprężone powietrze. Odpalenie naboju następuje pod wpływem pr. elektr. z łącznika obwodu (24-26V)
BUDOWA: 1) Zespół wahadłowy: umacnia się na nim 2 automaty i ustawia się je w płaszczyźnie pionowej. Skład:- kołyska, -ruchoma tarcza ochronna, przednie połączenie automatów. 2) Zesp. obrotowy- naprowa automat w płaszczyźnie poziomej. Skład: -tarcza ochronna, -mechanizm ryglowania marszowego. 3) Zesp. nieruchomy- fundament dla zesp. obrotowego, łączy armatę z pokładem. Skład: -poj. amunicji.
Armata składa się z dwóch automatów umożliwiających ciągłe podawanie nabojów z nieruchomego podajnika znajdującego się pod zesp. obrotowym. W czasie strzelania łuski i ogniwa taśmy spadają. Jej budowa zapewnia chłodzenie luf w czasie strzelania.
Systemy kierowania pociskami rakietowymi.
Efektywność syst. zależy od dokładności syst. kierowania
Syst. kierowania- zesp. urz. kierujących wyrzutnią i pociskiem przed, w trakcie wystrzału i podczas naprowadzania. Składa się z ukł. określających: a) położenie pocisku i celu, b) tor lotu niezbędny do spotkania się z celem, c) kadłub pocisku, d) ukł. wykonawczy.
Jeśli rzeczywiste położenie pocisku pokrywa się z wielk. zadaną do naprowadzania pocisku na cel, wtedy leci on po właściwym torze. Porównanie tych położeń odbywa się w ukł. porównującym i przeliczającym, do którego wielk. te są dostarczane w postaci syg. elektr. na tej podstawie wypracowane są decyzje o uruchamianiu serwomechanizmów lub urz. pneumatycznych, które pod wpływem tych danych wychylają w odpowiednim kier. stery pocisku—jest to UKŁ. WYKONAWCZY (z tyłu pocisku). Wszystkie ukł. syst. kier. są w każdym pocisku kier. ukł. określ. wielk. zadaną. Ukł. ten to kompleks urz. określających położenie pocisku w przestrzeni w stosunku do celu i obliczanie toru pocisku do punktu spotkania się z celem. W jego skład wchodzą: a) okrętowe, lotnicze, naziemne stacje naprowadzania, b) człony naprowadzania w pocisku, c) urz. liczące.
RYS. schemat blokowy ogólnego ukł. Kierowania.
Podział syst. kierowania: 1) Autonomiczne (programowe)
- automatyczne, -bezwładnościowe(inercyjne), -grawita-cyjne, -topograficzne, - astronomiczne, -radioastronomi-
czne, - radionawigacyjne. Syg. kier. wypracowywane są przez aparaturę umieszczoną w rakiecie, lecz po starcie nie otrzymuje żadnych inf. od stanowiska dowodzenia i od celu. 2) Telekierowania (zdalne): a) Sposoby kontroli: -wzrokowy, -optyczny, -telewizyjny, -termolokacyjny, -radiolokacyjny. b) Sposoby kierowania: -przewodowy, -radiowy, -radiolokacyjny. c) Sposoby wypracowania komend: -ręczny (joystik),-półautomatyczny,-automatyczny
Tor lotu rakiety określa stacja naprowadzania znajdująca się na stanowisku kierowania. 3) Samonaprowadzanie: A) Bierne (pasywne): -radiolokacyjne, -termiczne (w podczerwieni). Rakieta czeka na promieniowanie, szuka tych promieni. B) Półaktywne (półczynne): radiolokacyjne. Rakieta wysyła promienie i czeka na ich odbicie. C) Czynne (aktywne):-radiolokacyjne, -hydroakustyczne.
Posiada aparaturę do automat. śledzenia celu, określającą automatycznie położenie rakiety w stosunku do celu. 4) Kombinowane: zastoso. kilku syst. kier. dla jednego pocisku, każdego na wydzielonym odcinku toru w zależności od możliwości efektywnej pracy). Proces naprowadzania dzielimy na 2 lub 3 fazy w zależności od l. wykorzystywanych sposobów naprowadzania. Stosuje się kilka s. kierowania dla jednego pocisku, każdego na wydzielonym odc. toru w zależności od możliwości efektywnej pracy. Stosowane jest w celu wykorzystania dodatnich cech wszystkich systemów. FAZY te pokrywają się z etapami lotu pocisku: I Faza startowa- naprowadzania startowe, II Faza kier. zasadniczego- naprowadzanie na środkowym odcinku lotu. III Faza końcowa- naprowadzanie końcowe.
Kierowanie topograficzne: ciągłe, elektroniczne porównywanie terenu z uprzednio przygotowanym obrazem.
Kierowanie automatyczne: pomiar odchyleń w odległości i kierunku od zaplanowanego toru. Urz. sterujące samoczynnie reaguje na wszelkie zbaczanie z kursu. Kier. określa się najczęściej z żyro odpowiednio zorientowanego i służącego jako ukł. odniesienia.