Esej na temat „Twórczości małego dziecka”
Dziecko to mały człowiek, który wyraża swój idealistyczny świat w działalności twórczej. Każde działanie to wszechstronny rozwój dziecka nacechowany jego własnym, niepowtarzalnym spojrzeniem na otaczająca rzeczywistość. W wieku przedszkolnym dziecko ma kontakt z wieloma dziedzinami sztuki. Jedną z nich, często bardzo szybko trafiającą w gusta małego odbiorcy, jest muzyka. Słuchając jej dziecko tworzy do niej różne spontaniczne ruchy lub teksty do śpiewania. Bardzo często jest tak, że dziecko chce kreować własna muzykę używając konwencjonalnych lub niekonwencjonalnych instrumentów. Wówczas jest to przejaw niespotykanej i niepowtarzalnej ekspresji twórczej. Ta spontaniczna twórczość pozwala im wykrzesać ze swoich małych, wątłych ciałek ogromną radość z życia i energię, jaką kumulowały, a teraz pragną ją uwolnić. Podobnie jest w twórczości plastycznej. Widzę, jak często dzieci potrafią dostrzec to, czego ja jeszcze nie zauważam i tym mile mnie zaskakują. Dziecko z niczego potrafi coś wymyślić, skonstruować i stworzyć. Dostrzega ,że kubeczek wrzucony do kosza na śmieci może się okazać, po twórczym przetworzeniu, samochodem, samolotem lub wazonikiem na kwiaty. Wszystko to dzieje się wtedy, gdy dzieciom stwarza się odpowiednie, właściwe warunki do tworzenia, czyli swobodę, przestrzeń, aprobatę i w razie potrzeby pomoc ,ale taką, która nie sprowadza się do wykonania za nie pracy, ale wspiera w dążeniach. Mali ludzie to bardzo twórcze jednostki i dlatego tez należy dać im szanse w działaniach wszelkiego rodzaju, aby mogły zaistnieć jako twórcy różnego rodzaju sztuki. Bardzo często dziecko może się wykazać również piękną mową, właściwym do sytuacji ruchem ciała i mimiką twarzy. Dzieje się to wtedy, kiedy małe istoty przechodzą niesamowitą transformację w aktorów tworząc przedstawienie teatralne. Bez względu na to, czy jest to przedstawienie zaplanowane, czy spontaniczne w zabawie, od początku do końca to właśnie one tworzą swoją role grając jak „rasowi” aktorzy na scenie. Umiejętnie przenoszą scenki z życia rodzinnego na teren przedszkola i stają się na chwilę mamą, tatą itp. Z takiej twórczości jako nauczyciel-obserwator wiele dowiaduje się o korelacjach w rodzinie, ich wzajemnych stosunkach itp.
W twórczości teatralnej ,najpiękniejsze jest to, że dzieci to są aktorzy, którzy niczego nie oczekują oprócz aprobaty i akceptacji odbiorców.
Bardzo często obserwując przedszkolaków myślę, ile w nich zapału, werwy i radości z tego ,że zostało dojrzane, wybrane oraz mogło się zaprezentować jako aktor, plastyk, muzyk lub inny twórczy artysta. Wiele można się od nich nauczyć, pomimo ,że są malcami ,ale mają wiele radości i spontaniczności w sobie, czego my dorośli gdzieś to po kolejnych etapach życia gubimy nieraz bezpowrotnie. Dzieci poprzez swoją twórczość pragną wiele nam powiedzieć, przekazać gdyż nieraz ciężko im o czymś mówić, czego jeszcze do końca nie rozumieją. Przykładem mogą być rysunki w ciemnych barwach, z czarnymi potworami, to nic innego, jak przeżywanie jakiegoś smutku, problemu bądź lęku, z którym sobie nie może poradzić, a rysunek jest niczym innym jak wołaniem o pomoc. Podobnie jest z głośnym wydawaniem dźwięków głosowych lub głośną zabawą instrumentami,wtedy dziecko przekazuje: „ jestem tu, zwróćcie na mnie uwagę”.
Wiele by można było przytaczać przykładów związanych z twórczością dzieci, jednak pewne jest to, że one potrzebują prekursorów, czyli nas, dorosłych, aby uzyskać pomoc w poznawaniu świata. Dziecko, aby coś stworzyć musi najpierw: dotknąć, obejrzeć, usłyszeć, przeanalizować, eksperymentować, po prostu zdobyć wiedzę. Było tak również z nami oraz z takim nieśmiertelnymi twórcami jak: Matejko, Mickiewicz, Chopin czy Freud.
Każda działalność twórcza małego dziecka winna być bacznie obserwowana i umiejętnie ukierunkowywana, a przede wszystkim przyjmowana z wielką dozą tolerancji i aplauzu, gdyż może właśnie w tej chwili budzi się w tym małym twórcy wspaniały poeta, malarz lub aktor. Natomiast szkoda by było w zarodku „zabić” tę twórczą duszę, która może w niedalekiej przyszłości zmienić bieg historii sztuki i nie tylko. Dlatego zwracam się z apelem do nas dorosłych: udostępniajmy i pozwalajmy dzieciom na wszechstronną, twórczą, i spontaniczną działalność, gdyż wówczas przyczynimy się do tworzenia nie tylko nowego spojrzenia na sztukę, ale i barwniejszego ,i ciekawszego świata w XXI wieku.
Autorka: WIOLETTA ROLA
NAUCZYCIELKA PRACUJĄCA W
PRZEDSZKOLU MIEJSKIM NR 55
UL. Al. Ks. Kard. S.WYSZYNSKIEGO 41
94-047 ŁODZI
TEL.686-45-76