Rezultatem wyhamowania nieprawidłowej aktywności odruchowej jest automatyczna normalizacja napięcia posturalnego i wyzwolenie użytecznych wzorców funkcjonalnych. Stosowanie technik normalizacji tego napięcia , tzw. tappingów, wymaga umiejętności precyzyjnej jego oceny i dużych umiejętności praktycznych. Należy stosować je z dużym wyczuciem i wprawą, ponieważ niewłaściwy dobór i wykonanie mogą wyzwolić progresję objawów i zaburzeń.
Wykorzystywane wzorce ruchowe powinny być dla dzieci ciekawe a jednocześnie powinny mieć zastosowanie w normalnych czynnościach życiowych, gdyż tylko wtedy są one wzorcami funkcjonalnymi. Jak największa ilość wzorców oraz stwarzanie sytuacji do samodzielnego korzystania z nabywanych umiejętności umożliwia selekcję, utrwalenie i automatyzację najbardziej efektywnych umiejętności ruchowych.
W terapii niezwykle ważne jest aby szanować naturalne potrzeby dziecka, znać przyczynę jego złego humoru, pojawiającego się płaczu, mobilizować i zachęcać do współpracy. Pozorna strata czasu na poznanie pozwala nam zapewnić mu pełne poczucie bezpieczeństwa. Mając odpowiednie podejście zdobędziemy zaufanie naszego małego pacjenta, co daje lepsze wyniki w pracy.
Terapia ta ma być odpowiednią zabawą z dzieckiem- ruch ma mu sprawiać przyjemność, nie powinien odbywać się z maksymalnym nakładem sił-nie należy więc forsować pacjenta. Nie należy także korzystać tu z wzorców kontrolowanych przez dziecko świadomie, gdyż zatracają one swój użytkowy charakter.
Poza środkami usprawniania stosuje się też zabiegi o charakterze pielęgnacyjnym-wykonuje się je w warunkach domowych przez odpowiednio poinstruowanych rodziców dziecka. Jest to rodzaj profilaktyki. Należą tu:
Prawidłowe podnoszenie i noszenie dziecka z uwzględnieniem hamowania nieprawidłowej aktywności odruchowej i aktywizowaniu prawidłowej kontroli posturalnej we wzorcach ruchowych.
Karmienie dziecka w pozycjach z prawidłową dystrybucją napięcia i zapewnienie najkorzystniejszej pozycji do aktywności język i warg.
Prawidłowe ubieranie i rozbieranie dziecka oraz stopniowe przystosowanie do usamodzielnienia w tym zakresie, aż stanie się to jego obowiązkiem
Czuwanie nad prawidłową pozycją podczas spoczynku, zabawy i nauki dziecka.
Zdarza się, że dzieci na danym etapie rozwoju wymagają specjalistycznego sprzętu pomocniczego, np. nosidełko, hamak, klin, pionizatory. Sprzęt taki powinien:
- ułatwiać utrwalenie nowo nabytych umiejętności
- zapewniać poczucie bezpieczeństwa
- motywować do czynnego udziału w czynnościach związanych z higieną, zabawą, nauką
- zapobiegać wtórnym skutkom M.P.DZ. - przykurczom, deformacjom, nie prowokować patologicznej kompensacji
- minimalizować wydatek energetyczny związany z utrzymaniem pozycji
- umożliwiać eksplorację otoczenia i kontakty z rówieśnikami
- stanowić dla rodziców pomoc w całościowej opiece nad dzieckiem
- nie ograniczać możliwości funkcjonalnych dziecka.