Polimery, związki, których cząsteczki składają się z bardzo wielu mniejszych, powtarzających się ugrupowań atomowych, merów. Istnieją polimery naturalne (np. białka, celuloza, kauczuk) i syntetyczne.
Ze względu na ogólną strukturę i warunki przetwórstwa rozróżnia się polimery łańcuchowe, które topią się w wyższych temperaturach i są rozpuszczalne w odpowiednich rozpuszczalnikach (termoplasty), oraz termo- lub chemoutwardzalne (czyli tzw. duroplasty), które pod wpływem odpowiednio wysokiej temperatury albo odczynników chemicznych ulegają usieciowaniu i stają się tworzywami nietopliwymi i nierozpuszczalnymi.
Polimer addycyjny (poliaddukt) jest produktem poliaddycji (polimeryzacja), polimer kondensacyjny (polikondensat) jest produktem polikondensacji. Polimery ataktyczne mają nieregularną strukturę. W stereoregularnych polimerach izotaktycznych podstawniki są rozmieszczone po tej samej stronie płaszczyzny łańcucha.
Polimery syndiotaktyczne (również stereoregularne) mają podstawniki regularnie rozmieszczone po obu stronach łańcucha.
Z polimerów produkowane są: przedmioty codziennego użytku, folie przemysłowe, obwody drukowane, wyłączniki membranowe, materiały izolacyjne, sprzęt sportowy (np. deski surfingowe, narty) i medyczny (np. strzykawki), meble ogrodowe, uszczelki, kleje, lakiery, części samochodów, samolotów, statków kosmicznych, wykładziny zaworów, elementy aparatów audio-wideo, mikrochipy, instrumenty optyczne, płyty kompaktowe.
Polimery mogą służyć jako rozpuszczalniki w stałych elektrolitach. Z polimerów biodegradowalnych (np. homo- i kopolimery kwasu poliasparaginowego, polimery hydroksymaślanu i hydroksywalerianianu) wytwarza się opakowania do środków kosmetycznych, żywice do uzdatniania wody i produkcji detergentów.
Polimery mogą służyć także jako katalizatory reakcji fotochemicznych, np. tzw. polielektrolity antenowe używane w procesach degradacji organicznych zanieczyszczeń środowiska ( tworzywa sztuczne).
POLIMERY [gr.], org. (rzadziej nieorg.) związki wielkocząsteczkowe zbud. z regularnie lub nieregularnie powtarzających się ugrupowań atomów o jednakowej budowie, zw. merami, połączonych kowalencyjnymi wiązaniami chemicznymi. Stopień polimeryzacji polimeru określa średnia statyst. liczba merów w cząsteczce polimeru; związki zbud. z kilku merów i mające niezbyt wielką masę cząsteczkową są nazywane oligomerami, zaś zbud. z dużej liczby merów, mające dużą masę cząsteczkową — polimerami wielkocząsteczkowymi. Jeżeli w cząsteczce polimeru występują jedynie mery jednego rodzaju (wywodzące się z jednego monomeru), polimer jest zw. homopolimerem, zaś w przypadku występowania w cząsteczce polimeru więcej niż jednego rodzaju merów, polimer jest zw. kopolimerem. Polimery są otrzymywane w wyniku polimeryzacji. Cząsteczki wchodzące w skład polimeru mogą mieć różną budowę i kształt — zależy to w znacznej mierze od właściwości użytych do ich syntezy monomerów. W najprostszym przypadku rozróżnia się polimery o cząsteczkach liniowych, liniowych rozgałęzionych i o cząsteczkach usieciowanych. Polimery liniowe (zw. też łańcuchowymi) oraz liniowe rozgałęzione (które charakteryzuje rozgałęzienie łańcucha gł., tj. obecność łańcuchów bocznych) mają zazwyczaj właściwości termoplast., tzn. miękną pod wpływem ogrzewania oraz dają się formować i są zw. termoplastami, np. polistyren, poli(chlorek winylu). Polimery usieciowane, których cząsteczki tworzą sieć przestrzenną, pod wpływem ogrzewania nie miękną (nie stają się plast.); tego rodzaju polimery otrzymuje się z wielofunkcyjnych monomerów liniowych lub oligomerów w wyniku sieciowania spowodowanego ogrzewaniem lub działaniem środków chem. albo promieniowania (widzialnego, nadfioletowego); polimery takie są zw. odpowiednio termo- lub chemoutwardzalnymi albo polimerami promienioczułymi (fotopolimerami); należą do nich np. żywice fenolowo-formaldehydowe, żywice poliestrowe.
Wiele polimerów występuje w organizmach żywych; odgrywają one ważną rolę w procesach przemiany materii (np. białka, polisacharydy, kwasy nukleinowe), a niektóre z nich mogą być wykorzystywane do celów techn., np. cis-1,4-poliizopren (kauczuk naturalny).
Obecnie produkuje się na dużą skalę polimery syntetyczne, które przetwarza się gł. na tworzywa sztuczne, włókna syntet., gumę, kleje, lakiery. Polimery stanowią ważny surowiec współcz. przemysłu, wiele z nich odznacza się bowiem m.in. dużą wytrzymałością mech. (dorównującą wytrzymałości stali), lekkością (kilkakrotnie lżejsze od metali), odpornością chem., dobrymi właściwościami termoizolacyjnymi i elektroizolacyjnymi. Polimery mają duże znaczenie w medycynie, a ostatnio zostały zastosowane w ochronie środowiska (oczyszczanie wód i powietrza). Najczęściej stosowanymi syntetycznymi polimerami organicznymi są np.: poli(chlorek winylu), polietylen, polipropylen, poliamidy, poliestry, fenoplasty, silikony oraz żywice mocznikowe; są też znane polimery nieorganiczne, np. polikrzemiany, polifosforany.