Wstęp

Zaiste ciężko ciemnemu człowiekowi pisać o rzeczach ważnych

Z zakamarków duszy o przyciemnionych światłach

wygrzebać diament tak mocno świecący

by mógł rozjaśnić egipskie ciemności

ponurych myśli, jeno swym blaskiem.

Z takim bogactwem nikt się nie rodzi,

a najwięksi władcy często, nawet go nie smakują.

Ci, którzy dotknęli słońca, nie spotkali się z tak gorącym żarem

jak ten, który skrywają oczy moich dobrych duchów.

Dały mi cząsteczki swych duszy - drogocenne klejnoty

Każdy z nich skrywam w sercu - szkatułce

i płaczę, bo w zamian mogę dać tylko kolorowe szkiełka

i kilka słów na pogiętym pergaminie

Kamień pierwszy - Jaspis

Tyle w nim ciszy i snów promienistych

łagodnych fal, co kryją złe myśli

bezkres spokoju

dno zaufania

zieleń co dobroć serca odsłania

I tchnienie wiatru wśród drzew ciepłolistnych

Jak szmer ptasich skrzydeł w przestworzach przejrzystych

Gwiazdy niebiańskie

nad śpiącą ziemią

gasną przyćmione Jaspisu zielenią

Czasem jednak cień.. jezior kryje fale

demony się kłębią w bystrych taflach oczu...

Lecz wykrwawię żyły w morza przypływ całe

Aby ochronić ten kamień od mroku...

---