SPRAWOZDANIE Z LABORATORIUM Z FIZYKI Z DNIA 14.10.1998, NR 0 PT:
„SPRAWDZANIE PRAWA OHMA”

Natężenie stałego prądu elektrycznego I, przepływającego przez przewodnik (nie zawierający dodatkowych źródeł energii) jest wprost proporcjonalne do napięcia elektrycznego U na końcach tego przewodnika:

gdzie R — opór elektryczny (wielkość stała dla danego przewodnika w stałej temperaturze).

W celu zobrazowania tej zależności połączyliśmy obwód elektryczny złożony ze źródła prądu stałego, amperomierza, opornika i woltomierza (rysunek nr 1) oraz wykonaliśmy 10 pomiarów przy 10 różnych napięciach (od 4,4 ÷ 29V) (wyniki zestawione w tabeli).

Naszym zadaniem było obliczenie błędu urządzeń pomiarowych (na podstawie klas i zakresów) oraz błędu względnego pomiaru oporności opornika za pomocą następujących wzorów:

Lp.	U [V]	I [A]	R [Ω]
1	4,4	0,024	189,3 ± 14,3
2	6,4	0,034	188.235 ± 9,9
3	17,4	0,93		187,1 ± 3,4
4	19,4	0,105		184,8 ± 6,8
5	21,4	0,115		186,1 ± 6,2
6	22,4	0,120		186.7 ± 5.9
7	24,4	0,130		187,7 ± 5,2
8	25,7	0,137		187,6 ± 5,2
9	26,4	0,140		188,6 ± 5,1
10	29,0	0,155		187,1 ± 4,5

Błąd systematyczny woltomierza wynosi: 0,15 V przy zakresie do 30 V (klasa woltomierza: 0,5), a amperomierza: 0,001 A, dla zakresu 0,1 A (pierwsze 3 pomiary) oraz 0,003 A dla zakresu 0,3 A (pozostałe pomiary) (klasa amperomierza: 1). Dla dwóch ostatnich pomiarów błąd ΔR wynosi odpowiednio 5,09 Ω i 4,49 Ω. Wartości otrzymane podczas pomiarów (patrz tabela) zostały zobrazowane na poniższym wykresie sporządzonym na komputerze.

Linia prosta obrazuje teoretycznie bezbłędną zależność R od poszczególnych wartości I w stosunku do U. Kółka oznaczają wyniki poszczególnych pomiarów. Błędy tych pomiarów należy interpretować za pomocą składowych ich odległości od prostej względem osi I (czyli X), oraz osi U (czyli Y). Po rozrzucie wyników na wykresie można dojść do wniosku, że nasze pomiary były dość dokładne, z wyjątkiem jednego, który został natychmiast odrzucony przez komputer.

Rysunek nr 1

---