dr Ma³gorzata Marsza³ek
Literatura obowi¹zkowa:
Wybrane rozdzia³y powi¹zane z tematyk¹ wyk³adów:
W³adys³aw Tatarkiewicz, „Historia filozofii”, PWN, Warszawa 2009r.
Bertrand Russell, „Dzieje filozofii Zachodu”, Fundacja Aletheia, Warszawa 2000r.
Otfried Hõffe, „Ma³a historia filozofii”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 200 r.
Literatura,
wybrane rozdzia³y powi¹zane z tematyk¹ wyk³adu:
1. Tadeusz Gadacz, "Historia filozofii XX wieku", Wyd. Znak, Kraków 2009r.,
2. Marcin Król, "Filozofia polityczna", Wyd. Znak, Kraków 2008r.,
3. Bertrand Russell, "Dzieje Filozofii Zachodu", Aletheia, 2000r.
I. Filozofia nowo¿ytna
1. Cechy charakterystyczne okresu.
2. Wybrane osobowoœci i koncepcje wp³ywaj¹ce na umys³oœæ w okresie nowo¿ytnoœci.
N. Machiavelli, Kartezjusz, Blaise Pascal, T. Hobbes, J. Locke, Dawid Hume, Adam Smith, Wolter, Monteskiusz, J.J. Rousseau, I. Kant.
II. Egzystencjalizm
S. Kierkegaard, M. Heidegger, K. Jaspers, A. Camus, J. P. Sartre.
III. Filozofia ¿ycia
A. Schopenhauer, F. Nietzsche, H. Bergson, Z. Freud, O. Spengler, Jose Ortega y Gasset.
IV. Filozofia polityczna
a. Koncepcje natury ludzkiej.
b. "cz³owiek d¹¿y do przyjemnoœci..."
c. "cz³owiek z natury jest dobry..."
d. "cz³owiek z perspektywy liberalnej..."
e. "cz³owiek z perspektywy konserwatywnej..."
PonowoczesnoϾ.
dr Ma³gorzata Marsza³ek
Literatura: Bertrand Russell, „Dzieje Filozofii Zachodu”, prze³o¿yli Tadeusz Baszniak, Adam Lipszyc i Micha³ Szczubia³ka, Fundacja Aletheia, Warszawa 2000r.
TRZECI OKRES FILOZOFII STARO¯YTNEJ
W tym czasie Akademia Platoñska i Arystotelesowski Likeion („liceum”) istnia³y i rozwija³y siê nadal. Powsta³y jednak trzy nowe: szko³a stoicka, epikurejska i sceptycka. Tych piêæ szkó³ z³o¿y³o siê na filozoficzne dzieje epoki. Nie brakowa³o sporów i walk miêdzy szko³ami, zw³aszcza miêdzy trzema ostatnimi, ale nie brakowa³o te¿ prób szukania zgody i tworzenia eklektycznej filozofii. Eklektyzm nigdy nie mia³ tak wielu zwolenników jak wówczas.
Sceptycyzm jako pierwszy g³osi³ Pirron, który s³u¿y³ w armii Aleksandra i zawêdrowa³ z ni¹ do Indii. Pirron (376-286) by³ malarzem, który w dojrza³ym wieku poœwiêci³ siê filozofii.
Sceptycyzm powsta³ mniej wiêcej w tym samym czasie, co stoicyzm i epikureizm.
Sceptycy swych przeciwników nazywali „filozofami twierdz¹cymi”, czyli „dogmatykami” siebie zaœ:
- „wstrzymuj¹cymi siê od s¹du”,
-„szukaj¹cymi”,
-„rozpatruj¹cymi” (sceptycy). Ta ostatnia nazwa przyjê³a siê i sceptycyzm oznacza stanowisko zaprzeczaj¹ce mo¿liwoœci poznania prawdy. W staro¿ytnoœci stanowisko to od imienia jego twórcy zwane by³o „pirronizmem”.
Poprzednikami sceptycyzmu byli sofiœci z Protagorasem na czele, ich relatywizm przygotowa³ pod³o¿e do sceptycyzmu.
Przechowa³y siê jedynie pisma póŸnego przedstawiciela szko³y Sekstusa o przezwisku Empiryk.
Wa¿ne dla sceptyków:
wzglêdnoœæ spostrze¿eñ.
sceptycyzm etyczny.
z czasem charakter nauki sceptyków uleg³ zmianie: straci³a swój radykalizm i zbli¿y³a siê do zdrowego rozs¹dku. Trzeba jednak jakoœ ¿yæ i z innymi wspó³¿yæ. Sceptycy nie uznawali ¿adnych zasad poznania, kierowali siê tym, do czego ka¿dego sk³aniaj¹ naturalne popêdy i obyczaje. W ¿yciu praktycznym nie potrzebowali pewnoœci, wystarcza³o im rozs¹dne prawdopodobieñstwo.
ataraksja.
równosilnoœæ s¹dów.
EPIKUREJCZYCY
Epikur urodzi³ siê w 342 - 341 roku p.n.e., ca³e ¿ycie cierpia³ z powodu z³ego zdrowia. Utrzymywa³, ¿e cz³owiek mo¿e byæ szczêœliwy mimo cierpienia.
Filozofia Epikura jak wszystkie doktryny jego epoki, mia³a przede wszystkim za zadanie zapewniæ spokój ducha.
- Wed³ug Epikura szczêœcie polega na doznawaniu przyjemnoœci a nieszczêœcie na doznawaniu cierpienia.
- S¹ cztery rzeczy unieszczêœliwiaj¹ce cz³owieka, cztery obawy:
Lêk przed niemo¿noœci¹ osi¹gniêcia szczêœcia. Radoœæ, która jest jedynym dobrem jest ³atwa do zdobycia, jeœli cz³owiek ¿yje rozumnie.
Lêk przed cierpieniem. Cierpienie bêd¹c z³em, jest ³atwe do zniesienia, bo gdy jest silne, to nie jest d³ugotrwa³e, a gdy jest d³ugotrwa³e to nie silne. Zreszt¹ to nie cierpienie dokucza ludziom, lecz lêk przed nim.
Lêk przed bogami. Bogów nie ma co siê lêkaæ, bo nie mieszaj¹ siê do ¿ycia ludzkiego. Epikur nie by³ ateist¹: bogowie istniej¹, s¹ wieczni, szczêœliwi, ale nie wtr¹caj¹ siê do losów œwiata.
Lêk przed œmierci¹. Epikur leczy³ ów lêk mówi¹c, ¿e œmieræ nie jest straszna, gdy¿ dopóki ¿yjemy to jej nie ma, a gdy nadejdzie, to nas ju¿ nie ma cz³owiek nigdy siê z ni¹ bezpoœrednio nie styka.
- Dusza jest zniszczalna, wraz ze œmierci¹ koñczy siê jej istnienie.
Uznaj¹c, ¿e wiara w nieœmiertelnoœæ jest z³udzeniem, wyzbêdziemy siê lêku przed œmierci¹, przed perspektyw¹ nieskoñczonego cierpienia i skoncentrujemy siê na ¿yciu doczesnym, jedynym jakie jest nam dane, bêdziemy je odpowiednio wykorzystywaæ by osi¹gn¹æ szczêœcie, do którego nieœmiertelnoœæ nie jest potrzebna.
Wa¿ne pojêcia:
Ataraksja.
„Czwórmian leczniczy” (tetramarphakos): to 4 recepty, które pomagaj¹ cz³owiekowi, w osi¹gniêciu szczêœcia.
„¯yj w ukryciu”: u Epikura oznacza, ¿e cz³owiek mo¿e byæ szczêœliwy, ale musi unikaæ rozg³osu i wycofaæ siê z polityki.
STOICYZM
Jego za³o¿yciel Zenon urodzi³ siê w Kition na Cyprze, by³ materialist¹, a jego doktryna by³a kombinacj¹ cynizmu, filozofii Heraklita i wykazywa³a sk³onnoœæ do eklektyzmu.
Stoicy wierzyli, ¿e œwiat jest materialny.
W cia³ach istniej¹ dwa pierwiastki: czynny i bierny, odpowiadaj¹ce Arystotelesowskiej materii i formie.
Bieg wydarzeñ w przyrodzie zosta³ ustalony przez Prawodawcê, który by³ zarazem dobroczynn¹ Opatrznoœci¹. Ca³oœæ a¿ do najmniejszych szczegó³ów zosta³a zaplanowana.
Bóg nie jest oddzielony od œwiata, jest jego dusz¹, a ka¿dy z nas ma w sobie cz¹stkê Boskiego Ognia. Ka¿da rzecz jest czêœci¹ systemu zwanego Natur¹, ¿ycie jednostki jest dobre jeœli pozostaje w harmonii z Natur¹.
Idea³em osobowym, wzorem dla stoików by³ mêdrzec, który nie buntuje siê przeciwko naturze ani nie pozbawiaj¹ go wewnêtrznego spokoju ¿adne zrz¹dzenia losu, przeciwnoœci. Jako mêdrzec doskonale rozumie, ¿e nic co pochodzi od natury nie mo¿e byæ z³e.
Oziêb³oœæ w stoickiej koncepcji cnoty.
Eklektyzm: to metoda polegaj¹ca na zapo¿yczeniu od kilku ró¿nych doktryn zasad, które nastêpnie stapia siê w jednolity system.
Panteizm w koncepcji stoików/
Przedstawicielem stoicyzmu by³ Marek Aureliusz.
FILOZOFIA CHRZEŒCIJAÑSKA
Ludzie poszukiwali nowych religii, które mia³y pomóc zw³aszcza ludziom nale¿¹cym do najni¿szych warstw spo³ecznych w rozwi¹zywaniu ich problemów ¿yciowych (niewolnicy, biedota). Pierwsza wspólnota chrzeœcijañska powsta³a w Jerozolimie ok. 30 r. n.e. (skupiona wokó³ aposto³ów z Piotrem na czele). Ostatnie przeœladowania mia³y miejsce w 303r. za panowania Dioklecjana, w 313r. cesarz Konstantyn zwany Wielkim zdecydowa³ o równouprawnieniu religii chrzeœcijañskiej.
Wyró¿nia siê dwa okresy rozwojowe:
Okres patrystyki (z ³ac. patres ojcowie, II - IV w n.e.)
Okres scholastyki (z ³ac. schola szko³a)
Okres patrystyki za swoje najwa¿niejsze osi¹gniêcie uznaje system filozoficzny œw. Augustyna, który by³ ostatnim osi¹gniêciem ca³ego okresu filozofii staro¿ytnej.
œw. AUGUSTYN (354-430)
Urodzi³ siê w miejscowoœci Tagasta (obecna Tunezja). Maj¹c 33 lata przyj¹³ chrzest. Nawi¹zuj¹c do hellenistycznej filozofii ¿ycia uznaj¹cej, ¿e celem ¿ycia ludzi jest osi¹gniecie szczêœcia - dla œw. Augustyna szczêœcie to po prostu Bóg.
Poznanie prawdy jest mo¿liwe tylko dziêki aktom boskiego oœwiecenia (iluminacji). Jest to poznanie bezpoœrednie, wprost bez rozumowania, jest ono darem ³aski ze strony Boga.
Konsekwentny teocentryzm. Bóg jest najwy¿szym bytem, on jeden istnieje z w³asnej natury i jego istnienie jest konieczne. Wszystkie byty pochodz¹ od Boga, ale nie dorównuj¹ swemu Stwórcy.
Ugruntowa³ chrzeœcijañsk¹ koncepcjê kreacjonizmu wedle której œwiat zosta³ stworzony przez Boga z nicoœci.
W koncepcji cz³owieka uzna³, ¿e to „dusza która w³ada cia³em” (wp³yw Platona). Dusza nie ma nic wspólnego z funkcjami biologicznymi cz³owieka, jest wiêc doskonalsza od cia³a, bli¿sza Bogu, nieœmiertelna.
Pogl¹dy etyczne Augustyna zawieraj¹ dwa elementy: teodyceê i naukê o ³asce.
Augustyn by³ zwolennikiem teorii predestynacji, czyli przeznaczenia. Wed³ug której poœmiertny los cz³owieka (zbawienie lub potêpienie) jest z góry ustalony przez wolê i ³askê Boga, niezale¿nie od czynów cz³owieka.
Zbawieni tworz¹ „Pañstwo Bo¿e”, potêpieni „pañstwo ziemskie”. Zmagania tych dwóch pañstw sk³adaj¹ siê na dzieje œwiata, które zakoñcz¹ siê S¹dem Ostatecznym.
W czêœci swej doktryny, œw. Augustyn zajmowa³ siê zwalczaniem herezji pelagiañskiej.
œw. TOMASZ
Umys³owoœæ œredniowieczna.
Relacja Koœció³ - Pañstwo.
Podobieñstwa i ró¿nice w pogl¹dach œw. Augustyna i œw. Tomasza.
Miejsce cz³owieka wœród ¿yj¹cych bytów.