Diagnostyka pedagogiczna w szkole i środowisku lokalnym

pedagodzy występują jako pierwsze osoby do kontaktu na linii szkoła- dziecko i szkoła- rodzic. Dla pedagoga jest rzeczą oczywista, że ważniejszym zadaniem jest przeciwdziałanie zagrożeniom, niż późniejsze likwidowanie skutków, stąd tak duży nacisk powinno się kłaść na diagnozowanie, zauważanie wszelkich przejawów patologii już na progu szkoły, czy klasy. Taki obowiązek wypływa wprost z zaleceń ustawodawcy, aby:
- systematycznie diagnozować zagrożenia związane z uzależnieniem
- diagnozować problemy dzieci występujące w środowisku szkolnym

w pedagogice punktem wyjścia diagnozy jest zwrócenie przez nauczyciela uwagi, na fakt, że zachowanie ucznia w wielu przypadkach różni się od zachowania pozostałych dzieci. Nauczyciel dostrzega je, a następnie stara się je zmodyfikować. Diagnoza pedagogiczna pozwala określić, co jest przyczyna trudności na jakie dziecko napotyka, ucząc się w szkole. Potem można podjąć działania naprawcze, takie jak: motywowanie dziecka do pracy, nauka rozwiązywania problemów. Kolejnym aspektem związanym z pracą diagnostyczną pedagogów i nauczycieli jest przeciwdziałanie przemocy

Na dobre zdiagnozowanie pozwala:
- na początek obserwacja ucznia w zespole klasowym, dostrzeganie wyraźnych różnic i dysproporcji w uczeniu się, zdobywanie pewnych umiejętności. Obserwacja powinna być luźna, wcześniej zaplanowana, w trakcie której należy się starać zdiagnozować pozycje poszczególnych członków w danej strukturze. Kolejnym etapem prawidłowej diagnozy jest analiza warunków bytowych dziecka. Jest to niezmiernie ważny element funkcjonowania ucznia w zespole szkolnym i klasowym, niekiedy skrzętnie ukrywany i zatajany przez samego ucznia. Jego zbadanie wymaga taktu i cech osobowości samego nauczyciela

---