34. FRYKSUS I HELA. Atamas panujący nad Beocją, był ojcem Fryksusa i Helli, matką zaś dzieci była Nefele. Po śmierci matki, druga żona zasadzająca się na dzieci Nefele, radziła mężowi syna i córkę zabić. Atamas zaś był posłuszny żonie lecz Hermes chcący ocalić dzieci na baranie mającym złote runo uniósł je. Gdy zaś dzieci wyruszają, Hella wpada do morza, które nazywa się Hellespont od jej imienia.
35. DANAIDY. Danaosowi władcy Libii było 50 córek, Ajgiptosowi zaś, bratu Danaosa 50 synów. Gdy sprzeczają się o władzę, Danaos ucieka wraz z córkami do Grecji. Tam i synowie (dzieci) Ajgistosa przybyli chcący poślubić córki Danaosa. Danaos zaś zgodził się, aby córki były ich żonami lecz nie kończąc nieprzyjaźni poleca córkom zabić mężów. Córki więc posłuszne ojcu, zabiły ich w nocy. Karę zaś za zabicie mężów w Hadesie ponoszą, zawsze wodę w sicie nosząc.
36. DRAKON. Prawodawca Ateńczyków Drakon ustalił dla wszystkich przestępców karę śmierci, tak że złodzieje warzyw byli karani tak samo jak zabójcy. Słusznie więc starożytni mówili, że Drakon napisał swoje prawa krwią. Sam Drakon powiedział pytającym czemu dla wszystkich wykroczeń ustanowił karę śmierci, że uważa, że te małe przestępstwa za godne śmierci, zaś dla wielkich nie ma już większej kary.
37. PARTENON. Partenon świątynia dziewicy Ateny, przewyższała wszystkie świątynie w Atenach wielkością i pięknością. Liczne więc rody Grecji podziwiały świątynię z powodu wielkości i piękności. Wewnątrz zaś był posąg Ateny ze złota i kości słoniowej, dzieło Fidiasza. Podczas Pantenajów, co 4 lata odbywających się, liczne dary przez rody Hellady były składane bogini.
38. SOFOKLES I ARYSTOFANES. W pobliżu Partenonu w Atenach był teatr Dionizosa, gdzie wystawiał Sofokles tragedie, Arystofanes zaś komedie. Wszyscy Grecy podziwiali Sofoklesa i Arystofanesa, sławnych poetów. Wielkie więc i sławne imiona Sofoklesa i Arystofanesa mówi się. W czasach późniejszych Sofoklesa Ateńczycy czcili jako boga i liczne przedstawienia jemu były budowane. Ze tragedii Sofoklesa zaś szczególnie wybija się Król Edyp.
39. SFINKS. Nieszczęśliwy był ród Tebańczyków. Hera bowiem, potężna bogini mszcząc się na biednych ludziach zesłała im Sfinksa mającego głowę dziewicy, ciało zaś lwa, skrzydła ptaka. Sfinks na stromej górze siedzący przed bramami zadawał zagadkę nieszczęśliwym obywatelom, zaś zagadki nie rozwiązali, zrzucał (ich) z góry. Tak licznych Tebańczyków zabił. W końcu zaś Edyp przybył i rozwiązawszy zagadkę ocalił nieszczęsnych Tebańczyków.
40. ACHILLES I ODYSEUSZ. Przez Greków herosami nazywani byli półbogowie i znaczni ludzie. Mówi się zaś, że najsławniejszymi herosami są Achilles i Odyseusz, królowie Greków. Odyseuszowi bohaterowi Itaki rodzicami byli Laertes i Antykleja, Achillesowi zaś Peleusz i Tetyda. Achilles w pojedynku zabił Hektora Trojańczyka, syna króla i innych licznych z Trojan. Odyseusz zaś zawsze Grekom pożytecznie pomagał.
41. WIEŚNIA I ŻMIJA. Syn rolnika jest ukąszony przez żmiję. Gdy dziecko umarło ojciec bierze siekierkę i chce zabić żmiję lecz chybia żmii. Chwyta zaś więc chleb i sól i rzuca przed kryjówkę żmii. Potem zaś mówi: „Wypełzaj żmijo i przyjmij zapewnienia przebaczenia mojego.” Żmija zaś odpowiada: „Nie ma zapewnień człowiekowi, który grób dziecka i nie żmii, która siekierkę widzi.”
42. BOGOWIE GRECCY. Kronos miał synów Zeusa, Posejdona i Plutona. Zeus panował nad całym światem, Zeusowi zaś byli posłuszni wszyscy bogowie i wszyscy ludzie. Posejdon zaś rządził morzem, Pluton zaś był władcą Hadesu. Apollonowi synowi Zeusa i Latony była opieka nad sztukami i poezją. Hermes zaś był posłańcem bogów i o kupców i mówców nauczycieli wychowania fizycznego się troszczył. Ares zaś miał staranie o wojnę i bitwy.
43. ZEUS I PSZCZOŁY. Pszczoły posłały Zeusowi w darze dużo słodkiego miodu i powiedziały: „O Zeusie, śmiali ludzie rabują nasz miód. Także pora surowej zimy przybywa, nie mamy żywności. Daj więc pszczołom ostre żądła. Ostrymi bowiem żądłami będziemy odpędzać śmiałych ludzi. Bóg cieszący się darem, kochający zaś i ludzi i pszczoły powiedział: „O pszczoły, skoro chciałyście mieć ostre żądło, miejcie żądło, lecz muszą zginąć pszczoły, które przyniosły człowiekowi troskę.”
44. MYSZ WIEJSKA I MYSZ MIEJSKA. Mysz wiejska jest przyjacielem myszy miejskiej i pierwsza na wieś z miasta mysz przyprowadza i jej przynosi owoce pól. Odwzajemniająca się gościnności miejska do miasta wiejską przyprowadziła. Przybywszy zaś myszy najpierw dom bogatego męża. Gdy zaś chciały dotknąć serca, człowiek zmusił do ucieczki myszy. I tyle razy odchodziły ile razy chciały dotknąć ser. I w końcu wiejska: „Odchodzę, chcę bowiem po chlebie dającym bezpieczeństwo niż w mieście niebezpieczny ser.
45. W PORCIE. W porcie są liczne okręty. Okręt jest duży, zaś inne okrągłe. Na okrętach słyszy się zgiełk, bowiem sternicy wydają polecenia żeglarzom, zaś żeglarze zajmują się sprzętami okrętu. Na wielkim okręcie żołnierze podnoszą kotwicę, na okrągłych zaś okrętach kupcy składają wino i skóry i inne do handlu.
46. GNOMY. O chłopcze, krótka radość złych rozkoszy. Chciej rodziców przed wszystkim w poważaniu mieć. Ćwicz dzieci, mężów bowiem nie wyćwiczysz.
47. SOLON. Solon Ateńczyk z powodu mądrości sławny był wśród Ateńczyków. Zdobywszy potęgę w państwie, uwolnił lud w krótkim czasie. Zabronił bowiem pożyczać pod gwarancją ciała i uczynił zniesienie długów, co zrzuceniem ciężarów Ateńczycy nazywali, gdyż zrzucili ciężar. Uczynił zaś urzędy wyznaczone losem z wybieranych. Ustanowiwszy zaś sprawy państwa z ojczyzny odszedł.
48. KREZUS. Krezus długi czas panował Lidom. Był zaś podziwiany i sławny z powodu wielkiego bogactwa i zamożności wielkiego kraju. Liczni zatem i wielcy królowie pochlebiali Krezusowi. Skoro Cyrus, wielki król Persów Astiagesa króla Medów pozbawił władzy, Krezus chciał wielkie państwo Cyrusa obalić. Zgromadziwszy więc wielkie wojsko, wyruszył przeciw Persom. Cyrus zaś zwyciężywszy w bitwie go, wziął żywcem.
49. SOLON I KREZUS a). (Wg Herodota) Kiedy Krezus jeszcze panował przed Lidami, przybył do Sardes najbogatszego miasta Lidii Solon, który był najmądrzejszy i najsłynniejszy wtedy z Ateńczyków. Słudzy zaś na rozkaz króla oprowadzili Solona po skarbcach będących wspanialszymi od (skarbców) króla Persów. Krezus zapytał go, kiedy Solon wszystko zobaczył: „O Ateński gościu, słyszałem, że i uważa się, że jesteś najmądrzejszy ze wszystkich Greków. Teraz zaś chcę usłyszeć, kogo uważasz za szczęśliwszego ode mnie.” A Solon mówi: „O królu, uważam, że Tellos Ateńczyk jest szczęśliwszy od Ciebie.”
50. SOLON I KREZUS b). To usłyszawszy Krezus znów zapytał. Dlaczego uważasz więc, że los Tellosowi jest piękniejszy i słodszy. Na to Solon: Tellosowi były dzieci najpiękniejsze i najlepsze, koniec zaś życia Tellosa był najwspanialszy i najrozkoszniejszy. Łatwiej więc jest przecież zdobyć największe bogactwo niż pięknie umrzeć. Tellos zaś zmarł zwyciężywszy wrogów. Kogo zaś zapytał Krezus, uważasz za drugiego najszczęśliwszego po owym. On zaś powiedział: „drugą unoszą Kleobis i Biton, którzy umarli bardzo lekką śmiercią w świątyni uczciwszy matkę. Co bowiem jest większym darem bogów niż piękna śmierć”.
51. SOLON I KREZUS c). A na to Krezus już się złoszcząc: „O gościu Ateńczyku, dlaczego nazywasz piękną śmierć największym darem?” On zaś powiedział: „ O królu, ani Ciebie ani innego człowieka nie nazwę szczęśliwym przed końcem życia. (Ani ciebie) chociaż byś miał bogactwa więcej i większą władzę od innych królów. Uważam bowiem, że bardzo nieliczni są szczęśliwi za życia. Jeszcze zaś bardziej nieliczni umarli szczęśliwą śmiercią. Bowiem ludzie i wroga zawiść bogów ludziom wymyślają ludziom najlepszym i najszlachetniejszym kres życia najszpetniejszy i najhaniebniejszy kres życia.
52. Z RODZINNYCH STRON SOFOKLESA. Blisko Aten, najbliżej Akademów było końskie wzgórze ojczyzna Sofoklesa sławione pięknie przez poetę. Był tam bowiem gaj, który słusznie poeci nazywają najpiękniejszym. Nigdzie bowiem w Attyce słodziej nie pachnie narcyz, krokus i fiołki. Tam i słowiki śpiewają najrozkoszniej i najpiękniej. Jest zaś i święte miejsce zakazane w całości śmiertelnikom, gdzie bogowie przebywają szczególnie zaś nimfy.
53. MONETA ATEŃSKA. U Ateńczyków było w użyciu srebrne pieniądze, a nigdy złote ani miedziane. Talent nie był monetą lecz ciężarem srebra. Jeden talent miał 60 min. A mina sama w sobie oznaczała ciężar, a jedna mina miała 100 drachm. Drachma zaś była już monetą. Mieli zaś Ateńczycy użycie monet 2-drachmowych i 10-drachmowych. Miała zaś 2-drachmówka dwie drachmy. Zaś drachma miała 6 oboli, a nadto były w użyciu monety 2 i 3-obolowe.
54. KRÓLOWIE PERSCY. Cyrus, pierwszy król Persów zapanował nad Medami w roku olimpiady (57), zwyciężył Krezusa króla Lidów, zniewolił Jonów tych w Azji. A drugi król Persów Kambizes podbił Egipt. Trzeci był Dariusz, który obraził się bardzo na Ateńczyków za to, że pomogli Jonom w Azji będącym braćmi ich. Trzy razy Persowie przeciw Hellenom wyprawiali się, aby podbić Helladę, dwa razy za panowania Dariusza na koniec zaś Kserksesa czwartego króla Persów.
55. MILITIADES I KALLIMACH. (wg Herodota) Przed bitwą maratońską przybył Militiades syn Cymona do Kallimacha wówczas będącego polemarchem i powiedział: „Od Ciebie Kalimachu zależy czy Ateny albo ujarzmią albo uczynią wolnym. Skoro zaś strategów będących 10, dzielą się na dwie grupy zdania, ponieważ jedni radzą walczyć a drudzy nie, proszę Cię żebyś przyłączył się do mojej opinii i z barbarzyńcami stoczył bitwę natychmiast. Wszystko teraz zależy od Ciebie. Jeśli bowiem Ty przeze mnie będziesz namówiony, będzie wkrótce moja i twoja ojczyzna wolna i pierwsze z miast w Helladzie. To mówiąc przekonał Kalimacha.
56. PSY I WILKI. (wg Ezopa) Wilki powiedziały do psów: „Dlaczego nas nie kochacie jak bracia, czy będacy podobni do nas pod każdym względem, różnimy się bowiem od was niczym oprócz rozumu? My jesteśmy wolne a wy będąc niewolnikami ludzi bierzecie od nich baty i pilnujecie owiec waszych panów. Dlaczego nie kochamy się nawzajem? Lecz też naszymi towarzyszami stańcie się jedząc wszystko wspólnie z nami.” Psy posłuchały, a wilki weszły do jaskini i zabiły psy.
57. HERKULES NA ROZSTAJNYCH DROGACH a) (wg Ksenofonta) Dwie kobiety spotykają Herkulesa będącego młodym, kiedy to młodzieńcy pokazują czy się zwrócą na drogę przez cnotę w życiu czy zła, z których jedna przystojna i mająca białą szatę, zauważywszy młodzieńca szła przed siebie w ten sam sposób jak wcześniej, zaś druga opasła i mająca szatę błyszczącą jak najszybciej przybiegła i mówiła: „ O Herkulesie, idź ze mną, jeśli bowiem jestem kogoś przyjaciółką, prowadzę go drogą najsłodszą i najłatwiejszą”.
58. HERKULES NA ROZSTAJNYCH DROGACH b) A Herkules wysłuchawszy to powiedział: „Jak Ci na imię?” Ona zaś: „ Moi przyjaciele nazywają mnie szczęście, a wrogowie złem.” W tym momencie druga powiedziała: „I ja przybywam do Ciebie Herkulesie, nie będąc nieświadoma kim jesteś i z jakich rodziców. Nie oszukam Cię pokusami przyjemności lecz opowiem Ci wszystko z prawdą. Nic ze wszystkich dóbr nie przyda się ludziom bez trudu.” I ta Zło na to: „Ależ Heraklesie, co się jeszcze wahasz i usłyszawszy taką mowę jej. Ja poprowadzę cię łatwą i prostą drogą do szczęścia.”
59. HERKULES NA ROZSTAJNYCH DROGACH c) A na to Cnota: „O nieszczęsna, a jakie ty masz szczęście, która niszczysz swoich własnych przyjaciół? Każdy bowiem, który ci towarzyszy szkodzi sobie i tyle bardziej jest pogardzany przez bogów i dobrych ludzi o ile bardziej jest posłuszny tobie. Ty i twoi przyjaciele nigdy nie słyszycie najsłodszej mowy ze wszystkich, prawdziwej pochwały was samych. Ci wszyscy, których ja spotykam są w wielkim poważaniu, żaden piękny czyn nie zdarza się beze mnie.” Herakles zaś usłyszawszy to podąża za cnotą.
60. ZEUS, PROMETEUSZ i MOMUS. Zeus kiedyś powiedział do Prometeusza: „Współzawodniczmy kto uczyni coś piękniejszego, a Momus niech osądzi nasze dzieła. I Zeus stworzył byka a Prometeusz człowieka. A Momus pozazdrościwszy dzieł powiedział: „Żebym miał tak waszą moc. Chcę zmienić bowiem całe dzieła. Trzeba bykowi przyczepić oczy na nogach, aby widział gdzie uderza, ludzie zaś niech mają drzwi w piersiach, aby inni poznawali ich zamiary.” I Zeus gniewając się na Momusa z Olimpu wypędził go na zawsze.
61. MOWA KSERKSESA. (wg Herodota) Kserkses zwołał ich, aby zapytać ich jakie mają zdanie o wyprawie i taką mowę wygłosił: „Persowie! Zgromadziłem was, aby wam wyjaśnić, co chcę zrobić. A mam zamiar wyprawić się przez Europę do Hellady (przeciwko Grecji) żeby Ateńczycy ponieśli karę za to, co uczynili Persom. A wszyscy zaś moglibyście wyświadczyć mi przysługę najbardziej pomógłszy (pomagając). To powiedziawszy urwał sobie / skończył.
62. GNOM. Gdy tylko czynisz coś szlachetnego, rzucaj nadzieję przed siebie wiedząc to, że nawet dwóch pomaga sprawiedliwiej odwadze.
63. OSTRACYZM. Temistokles był oczerniany wobec ludu, że dąży do jedynowładztwa. Lud zaś był wrogo nastawiony do mających imię i sławę ponad wieloma. Przyszli więc do miasta obywatele, żeby Temistoklesa osądzić sądem skorupkowym. Był zaś sąd skorupkowy czymś takim: gdy tylko chcieli wypędzić kogoś, zbierali się w mieście. Każdy brał skorupę i napisawszy, kogo chciał wypędzić niósł (tę skorupę) w jakieś miejsce agory. Obowiązkiem tych, którzy byli u władzy było najpierw policzyć mnóstwo tabliczek. Jeśli bowiem tych, co napisali (wzięli udział w głosowaniu) było mniej niż 6 tysięcy Ateńczyka, który został wezwany przez największą liczbę wypędzali z kraju na 10 lat. I tak Ateńczycy wypędzili Temistoklesa.
64. OSTATNIE CHWILE PANOWANIA KAMBIZESA a) (wg. Herodota) Kambizesowi, królowi Persów nie wiodło się w wojnie przeciw Etiopom. Udał się do Memfis. Zamieszkujący miasto byli wtedy szczęśliwi ciesząc się, że mają Apisa, którego szukali długi czas. Kambizes zaś usłyszawszy opowieść o Apisie powiedział do obywateli: „Nie wierzę waszym słowom, was zaś rozkazują zabić jako kłamiących, aby miasto się smuciło, kiedy ja się smucę.” Uderzywszy zaś mieczem powiedział do kapłanów: „O wy złe głowy (głupki) pomagajcie teraz swojemu bogu!”
65. OSTATNIE CHWILE PANOWANIA KAMBIZESA b) Kambizes zaś myśląc, że Persowie cenią wysoko Smerdysa, jego brata, wysłał Praksaspesa, którego uważał za najwierniejszego jako mającego zabić jego brata. Po tych wydarzeniach mówi się o nim, że sam zabił brata i siostrę za to, że wydawała się być smutna z powodu śmierci trzech osób. „Za jakiego człowieka Persowie uważają mnie? Zastanów się, bo trzeba byś powiedział prawdę.” On na to: „O władzo, jesteś bardzo chwalony pod każdym innym względem, ale mówią, że ty zanadto ulegasz pijaństwu.”
66. OSTATNIE CHWILE PANOWANIA KAMBIZESA c) Kambizes zaś najpierw milczał podziwiając Praksaspesa za to, że odważył się powiedzieć to do króla: „Na Zeusa, kocham cię Praksaspesie jeszcze bardziej za to, że nie oszukujesz mnie słowami kłamliwymi. Zobacz zaś teraz, czy Persowie mówią prawdę. Jeśli więc przeszyję strzałą twojego syna, którego widzisz siedzącego przez środek serca, niech nikt się nie odważy mówić, że jestem pijany. A jeśli nie, to wtedy ich zdanie zwycięży.” Chłopiec przewrócił się i umarł, kiedy Kambizes strzelił.