OBIEGI KRWI
Krążenie płucne (małe, circulatio sanguinis minor)
Nieutlenowaną krew prawa komora serca tłoczy do płuc tętnicami krążenia płucnego, do których należą pień płucny oraz lewa i prawa tętnica płucna. Pień płucny rozpoczyna się w prawej komorze, od wnętrza której oddzielają go płatki półksiężycowate zastawki pnia płucnego. Początkowo odcinek pnia leży między uszkami serca, zaś dalszy układa się doogonowo i na lewo od aorty. W miejscu rozwidlenia pnia płucnego łączy go z aortą więzadło tętnicze. Jest to łącznotkankowa pozostałość po przewodzie tętniczym, przez który w krążeniu płodowym znaczna część krwi z pnia płucnego dostaje się bezpośrednio do aorty, omijając płuca.
Dobrzusznie od rozwidlenia tchawicy pień płucny dzieli się na prawą i lewą tętnicę płucną. Każda z tych tętnic wnika w odpowiednie płuco , gdzie dzieli się zgodnie z podziałem oskrzeli, by ostatecznie wokół pęcherzyków płucnych utworzyć sieć naczyń włosowatych. Z tych sieci kapilar biorą początek żyły płucne, odprowadzające utlenowaną krew z płuc do lewego przedsionka. Tętnice płucne są jedynymi tętnicami w organizmie, które zawierają krew odtlenowaną.
Krążenie systemowe (duże, circulatio sanguinis major)
Tętnice krążenia systemowego rozprowadzają krew utlenowaną z lewej komory serca do wszystkich narządów i tkanek organizmu. Krążenie rozpoczyna aorta, która opuszcza lewą komorę serca przez zastawkę aorty. Zaczyna się rozszerzeniem w postaci opuszki aorty, od której oddzielają się tętnice wieńcowe.
Biegnąca początkowo po prawej stronie pnia płucnego aorta wstępująca, zakręca na kształt litery „U”, zmienia kierunek przebiegu i zmierza jako łuk aorty ku lewej stronie, dogrzbietowo i doogonowo. Po osiągnięciu kręgosłupa na wysokości szóstego kręgu piersiowego, aorta kontynuuje przebieg w kierunku doogonowym, nieco na lewo od płaszczyzny pośrodkowej ciała, jako aorta zstępująca.
Aortę zstępującą można podzielić na dwie części: aortę piersiową i aortę brzuszną. Granice między nimi stanowi rozwór aortowy przepony. Na wysokości ostatnich kręgów lędźwiowych aorta ostatecznie dzieli się na swoje końcowe odgałęzienia.
Więzadło tętnicze, które jest pozostałością po płodowym przewodzie tętniczym, łączy łuk aorty z pniem płucnym. Po urodzeniu, wraz z pierwszym oddechem noworodka, warstwa środkowa przewodu ulega skurczowi, zaś warstwa wewnętrzna podlega przekształceniom. W konsekwencji przewód tętniczy traci światło (naczynie ulega obliteracji). Proces przekształcenia przewodu tętniczego powinien przebiegać w pierwszym tygodniu życia pozapłodowego.