PARTIA KADROWA (XIX)

• centralna rola grupy liderów

• ograniczone członkostwo

• nieformalne powiązania

• luźna struktura organizacyjna

• klientelizm: apelują do wąskiej grupy elektoratu

• małe grupy deputowanych mających nieograniczoną władzę

• źródłem finansowania są kwoty przekazywane przez konkretne osoby

• kładą nacisk na intratne stanowiska w administracji państwowej

• model awansu-wynik pozycji społecznej (status ekonomiczny)

PARTIA MASOWA (1880-1960)

• centralna rola aparatu partyjnego

• zadania polityczno-administracyjne wypełnia partyjna biurokracja

• organizacja oparta na zasadzie członkostwa

• apeluje do elektoratu poprzez fakt wykorzystania ideologii

• dominacja liderów wyłonionych na podstawie wewnątrzpartyjnych procedur

• silne kierownictwo

• źródłem finansowania składki członkowskie oraz dotacje

• kładą nacisk na ideologie (p. wyznawców)

• model awansu: przechodzenie kolejnych etapów kariery

PARTIA WYBORCZA (od lat 60)

• elity partyjne i profesjonalne , eksperci dysponujący wiedzą

• słabe powiązania wertykalne

• apeluje do elektoratu poprzez odwołanie się do jego opinii

• dominacja reprezentantów partii sprawujących funkcje publiczne

• personalizacja apelu wyborczego

• źródłem finansowania są fundusze publiczne , dotacje przekazywane z zewnątrz

• kładą nacisk na kwestie problemowe

• model awansu: nagłe pojawienie się w ramach elity partyjnej(wzrost znaczenia konkretnej grupy)

PARTIA KARTELU ( od lat 70)

• specjaliści ( menedżerowie, liderzy)

• organizacja bez żadnych praw czy zobowiązań

• apeluje do szerokiego elektoratu poprzez wysoce technicznie prezentowane oferty, promowanie fachowych kompetencji

• dominacja liderów partyjnych

• źródłem finansowania są fundusze publiczne (dotacje państwowe, sponsoring)

• kładą nacisk na kwestie problemowe

• model awansu: selekcjonowanie odpowiednich grup w ramach wzrostu znaczenia procesu menedżerskiej (czynnik fachowości)

---