Czołgi zdobyczne
Najważniejszym źródłem nowych czołgów był początkowo sprzęt byłej armii czechosłowackiej. Do uzbrojenia Panzerwaffe trafiły nowoczesne czołgi LT vz. 35 i LT vz. 38- odpowiednio PzKpfw 35(t) i 38 (t). Niemcy zrezygnowali natomiast z używania starszych modeli uzbrojenia tj. samochodów pancernych, tankietek vz.33 i czołgów LT vz.34. Część tego sprzętu trafiła do armii słowackiej i na eksport, a reszta była złomowana.
Po zakończeniu kampanii w Polsce Niemcy zdobyli pewną ilość sprzętu pancernego byłej armii polskiej. Najwartościowszą zdobyczą były niewątpliwie czołgi lekkie 7TP. Niemcy zdobyli prawdopodobnie kilkadziesiąt sprawnych czołgów 7TP. Świadczy o tym udział w defiladzie w Warszawie (6 X 1940) z okazji utworzenia Generalnego Gubernatorstwa 18 czołgów 7TP. Czołgi 7TP były zgrupowane w 203 Batalionie Pancernym stacjonującym wówczas w Spale i w Tomaszowie Mazowieckim. W armii niemieckiej polskie czołgi nosiły oznaczenie 7TPjw. W 1940 roku batalion został przeniesiony do Norwegii, część jednostki trafiła do Francji (Pas de Calais). Zdobyte tankietki TK-3 i TKS zostały przebudowane na ciągniki artyleryjskie lub sprzedane do Chorwacji (w 1942 roku 12 sztuk TKS). Wszystkie czołgi Vickers zostały prawdopodobnie zniszczone. W ręce Niemców wpadły też czołgi Renault FT 17(w wersji standardowej i jako drezyny pancerne).
Najwięcej czołgów zdobyli Niemcy po pokonaniu Francji. Wehrmacht zdobył duże ilości czołgów lekkich Renault R- 35 , R-39 i R-40 (oznaczenie niemieckie Panzerkampfwagen 35R 731(f), Hotchkiss H-35, H-38 i H-39 (PzKpfw 38H 735(f), Somua S-35 (PzKpfw 35S 739(f). Niemcy używali też czołgów średnich Char B-2 (PzKpfw B-2 740(f). Jednostki Panzerwaffe zasiliły też czołgi lekkie Renault AMR (oznaczenie AMR 35(f)) i średnie D-2. Te ostatnie były używane tylko do szkolenia. Czołgi francuskie były używane do różnych zadań, wiele użyto bojowo.
Duża ilość czołgów francuskich została przebudowana na działa samobieżne. Przykładowo na podwoziu czołgu 35R montowano czeską armatę przeciwpancerną kalibru 47mm. W trakcie służby w Wehrmachcie czołgi były modyfikowane. Montowano niemieckie działka i karabiny maszynowe MG 34 lub dodatkowe uzbrojenie. Przykładem takiej przeróbki jest zainstalowanie na Char B-2 miotacza płomieni, czołg wówczas nazywał się Flammwagen auf PzKpfw B-2(f) czy na czołgu 38H czterech wyrzutni niekierowanych pocisków rakietowych. Czołgi francuskie trafiły też do jednostek policyjnych.
Wiosną 1940 w ręce Niemców dostały się również czołgi brytyjskie. Czołgi lekkie Mk. V i Mk. VI zostały przebudowane na ciągniki artyleryjskie, zaś kilka czołgów piechoty A 12 "Matilda" przebudowano na działa samobieżne. W większej ilości zdobyte czołgi brytyjskie zostały przydzielone do 100 Batalionu Czołgów (Flamm), gdzie były używane jako pojazdy pomocnicze. W czasie walk na froncie afrykańskim wojska Afrika- Korps zdobyły wiele czołgów brytyjskich. Najwartościowszą zdobyczą były dobrze opancerzone i uzbrojone czołgi piechoty Mk. II A12 "Matilda II" czy czołgi piechoty Mk. III "Valentine". Zdobyte pojazdy były doraźnie wcielane do jednostek niemieckich. Niemcy w Afryce zdobyli też pewną część sprzętu produkcji USA: czołgi lekkie M3 "Stuart", średnie M3 "Grant" (a w 1943 roku także M3 "Lee") i kilka nowych M4A1 "Sherman II".
Już w pierwszych tygodniach kampanii w Rosji w ręce zwycięskiego Wehrmachtu dostały się setki czołgów Armii Czerwonej. W przeciwieństwie, np. do sprzętu produkcji francuskiej, czołgi sowieckie nie były masowo wcielane do jednostek Panzerwaffe. Być może chodziło o to by uniknąć pomyłki na polu walki. W jednostkach pozostały tylko pojazdy, które zostały uruchomione ad hoc na pierwszej linii frontu. Niemcy zdobyli całą mozaikę sprzętu armii sowieckiej: tankietki T-27, czołgi lekkie T-26 i BT-28, T-38, T-40,T-70 średnie T-28, T-34 i ciężkie KWi T-35. W jednostkach pozostały głównie czołgi T-34i KW, pozostałe typy (często wyeksploatowane) złomowano, bądź przebudowano na ciągniki lub działa samobieżne. Część zdobytego sprzętu Niemcy przekazali (a nawet sprzedali) armiom sojuszniczym: fińskiej i rumuńskiej. Kolejnym dużym źródłem sprzętu pancernego były czołgi zdobyte po kapitulacji Włoch. Najliczniej reprezentowane były czołgi klasy M13-M15/40-42 oraz kilkadziesiąt nowoczesnych czołgów P40. Czołgi zdobyte przez Wehrmacht we Włoszech były używane na terenie Italii i na Bałkanach. Stanowiły wyposażenie jednostek drugoliniowych i policyjnych. Do dywizji pancernych trafiły tylko samochody pancerne i działa samobieżne np. M 18/75.
Na froncie zachodnim (1944-45) Niemcy zdobyli pewną ilość czołgów M4 "Sherman", lekkich "Stuart", samochody pancerne M8 "Greyhound" i inne. Nie były to duże ilości sprzętu, gdyż dla formowanej sławnej 150 Panzer Brigade mającej podczas ofensywy w Ardenach wykonywać zadania dywersyjne za frontem, dowódca brygady Skorzenny zdołał "znaleźć" tylko dwa sprawne czołgi "Sherman".
Działania 150 brygady to przykład nietypowego, "rozbójniczego" wykorzystania zdobytych pojazdów jako swoistych "koni trojańskich", a nie etatowego wyposażenia, opatrzonego znakami rozpoznawczymi nowego użytkownika.
Pojazdy zdobyczne (Fremdengerät) nosiły specjalny system oznaczeń oparty o wytyczne zawarte w instrukcji D.50/14 dotyczącej nieprzyjacielskiego sprzętu pancernego. Każdy typ pojazdów posiadał odpowiedni blok kodowy: 200- samochody pancerne, 300- pojazdy półgąsienicowe, 400- opancerzone pojazdy półgąsienicowe, 600- gąsienicowe ciągniki artyleryjskie, 700- czołgi (łącznie z brytyjskimi pojazdami klasy "Bren Carrier" czy "Uniwersal Carrier"), 800- działa samobieżne. Dodatkowe oznaczenie literowe za numerem określającym typ mówiło o kraju pochodzenia poprzedniego użytkownika pojazdu (a nie producenta !). I tak: (a)- amerikanisch- amerykański, (b)- belgisch- belgijski, (e)- englisch- brytyjski (także kanadyjski), (f)- franzözisch- francuski, (h)- hollandisch- holenderski, (i)- italienisch- włoski, (p)- polnisch- polski, (ö)- österreichisch- austriacki, (r)- russisch- sowiecki, (t)- tschecisch- czechosłowacki