by Krzysztof Bakalarz

Horny Karen ;)

Nasze wewnętrzne konflikty

Rozdział 7

EKSTERNALIZACJA- skłonność do doświadczania wewnętrznych procesów, tak jakby odbywały się na zewnątrz danej osoby i zrzucanie odpowiedzialności za trudności i niepowodzenia na czynniki zewnętrzne.

PO CO? - jej celem jest zasypanie przepaści miedzy rzeczywistym a wyidealizowanym „ja”;

oderwanie, całkowite porzucenie „ja”, osoba chroni się przed konfliktem podstawowym w swoim wyidealizowanym obrazie;

następuje to w momencie kiedy rozbieżność jest maksymalna, a napięcie nie do zniesienia. Dzięki temu zabiegowi neurotyk zyskuje iluzję wolności. Uznanie przez niego wewnętrznych przymusów oznaczałoby przyznanie się, że nie jest tożsamy z idealnym wizerunkiem siebie i musiałby ponieść wszelkie tego konsekwencje.

Projekcja - obiektywizacja trudności jakie napotyka jednostka; przeniesienie winy oraz odpowiedzialności za nieakceptowane u siebie dążenia i cechy charakteru na kogoś innego podejrzewanie u innych własnych wad np. obłudy, uległości, skłonności do zdrady itp.

* pojecie eksternalizacji jest szersze od projekcji; w innych nie tylko dostrzega się swoje przywary ale także akceptowane u siebie uczucia (również te pozytywne).

SKUTKI -

1. zależność od innych - neurotyk ma wrażenie, że jego życie jest w całości kształtowane przez innych ludzi, więc bezustannie myśli o tym, by zmienić, naprawiać, karać ich, chronić się przed ich ingerencją lub wpłynąć na nich. Takie kwestie jak: co je, kiedy kładzie się spać, co robi nabierają nieproporcjonalnie dużego znaczenia.

2. uczucie pustki w życiu (dojmującej!) - nie jest doświadczane bezpośrednio, zamiast tego np. pustka w brzuchu, osobie wydaje się możliwe, że podmuch wiatru ja zdmuchnie. Postrzega siebie jako cień człowieka, bezwolny i bezradny.

FORMY -

1. Pogarda do samego siebie - dwie jej formy - lekceważenie innych bądź przeświadczenie, że to oni traktują daną osobę z góry. Zazwyczaj występują obie; dominacja jednej zależy od struktury charakteru. Im bardziej agresywna, tym bardziej skłonna do gardzenia innymi. I oczywiście na odwrót - osoba uległa, nie dorastająca do własnego ideału będzie myślała, że jest zerem dla innych.

2. Gniew na siebie - powodowany jest niemożliwością sprostania wyidealizowanemu obrazowi samego siebie. Są trzy sposoby jego eksternalizacji: a) dawanie upustu

b) bezustanny, świadomy bądź nie strach przed tym, że nasze przywary wywołaja negatywne reakcje innych ludzi.

c) koncentracja na zaburzeniach somatycznych - gniew doświadczany nie bezpośrednio powoduje napięcia, a to może powodować dolegliwości fizyczne.

3) Przymus wewnętrzny - tym większy im większa autorytarna kontrola widealizowanego wizerunku siebie. Jest eksternalizowany np. przez

a) wywieranie presji na innych

b) nadwrażliwość na wszystko co przypomina jakikolwiek obowiązek.

Rozdział 8

Inne mechanizmy będące próbą osiągnięcia sztucznej kontroli

* Jednostka nie dostrzega rozbieżności między swoim zachowaniem, a obrazem idealnym. Blokuje dostęp do świadomości istniejącym u podłoża osobowości konfliktom

1. niewrażliwość na własne doświadczenia emocjonalne

2. segmentacja osobowości - doświadczanie świata nie całą osobowością, ale jej podział na segmenty, obejmujące różne obszary życia, ściśle od siebie oddzielone.

3. Racjonalizacja - utwierdzanie siebie w fałszywym przekonaniu na podstawie pozornie logicznych argumentów

4. Skłonność do nadmiernej samokontroli - pełni funkcję tamy chroniącej jednostkę przed falą sprzecznych emocji. Osoba stara się kontrolować wszelką spontaniczność. Dla przykładu nie pozwala, by alkohol poprawił jej humor (!?).

5. Arbitralne określanie tego, co dobre, i tego, co złe - ma dwie właściwości

a) uwalnia od wewnętrznych wątpliwości

b) eliminuje wpływ z zewnątrz

6) Unikanie wyraźnego określania się - dotyczy słów i zachowania; osoba raz jest okrutna, innym razem litościwa, czasem zatroskana, czasem obojętna. Neurotycy ci nie potrafili utworzyć spójnego, wyidealizowanego obrazu siebie.

7) Cynizm - zaprzeczanie i ośmieszanie wszelkich wartości moralnych; dzięki temu neurotyk nie musi określać w co tak naprawdę wierzy; może być świadomy (jak u Machiavelli'ego) lub nieświadomy.

* powyższe mechanizmy łączą się ze sobą, a często dostrzec można je wszystkie (każdy w innym stopniu).

---