Latarnik
Pewnego razu zaginął latarnik opiekujący się latarnią na malej skalistej wysepce Aspinwall, położonej niedaleko Panamy. Miejscowi ludzie podejrzewali, że zapewne zabrała go wysoka fala podczas jednego ze sztormów. Na szlaku morskim między Nowym Yorkiem a Panamą zawsze pływało dużo statków, więc latarnia musiała działać poprawnie przez cały czas, bez żadnych przerw. Do konsulatu Stanów Zjednoczonych w Panamie zgłosił się kandydat na to stanowisko. Był nim siedemdziesięcioletni Polak - Skawiński. Mężczyzna na starość szukał odpoczynku i spokoju, więc nie obawiał się pustelniczego życia na wysepce. Do tej pory jego życie toczyło się bardzo szybko i niespokojnie. Bral udział w powstaniu listopadowym w Polsce. W latach 1833 - 1840 uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej. Za uczestnictwo w wojnie z Algierią odznaczony został francuskim Orderem Legii Honorowej. Walczył również na Węgrzech w czasie Wiosny Ludów. Bil się przeciwko siłom Południa w Stanach Zjednoczonych. Ponadto wykonywał w życiu wiele przeróżnych zawodów. Poszukiwał diamentów w Afryce i złota w Australii. W Indiach pracował jako strzelec rządowy. W Kalifornii przez jakiś czas zajmował się farmą. W Brazylii prowadził interesy z dzikimi plemionami. Trudnił się kowalstwem w Helenie, w Arkansas. Był także majtkiem na statku oraz pływał jako wielorybnik. W Hawanie założył własną fabrykę cygar. Ciągle jednak prześladował go okrutny pech. Po wielu latach takiego życia starzec marzył jedynie o tym, by w spokoju móc dożyć końca swoich dni.
Kiedy dostał wymarzoną pracę latarnika nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Wydawało się, że tego wiecznego tułacza w końcu opuścił pech. Każdego dnia skrupulatnie czyścił wszystkie soczewki latarni. Następnie siadywał wygodnie na balkonie i przyglądał się morzu i statkom wpływającym do portu Aspinwall. Odczuwał wówczas błogi spokój i czul się naprawdę szczęśliwy. Karmił mewy, zbierał ośmiornice i ślimaki, łowił ryby. Swoją wysepkę opuszczał jedynie w niedzielę, kiedy to udawał się na stały ląd do kościoła. W czasie tygodnia z nikim się nie kontaktował, z nikim się nie widywali. Wiedziano jednak, że żyje, ponieważ bo jedzenie pozostawiane na brzegu znikało, a latania co noc była zapalona. Staruszek w samotności popadał w coraz większy marazm i odrętwienie.
Pewnego dnia nastąpiło w nim przebudzenie. Skawiński otrzymał paczkę pełną książek w języku polskim. Przypomniało mu się, że gdy rozpoczął pracę jako latarnik postanowił przekazywać połowę swej comiesięcznej pensji Polskiemu Towarzystwu w Nowym Yorku, o którym kiedyś przeczytał w „Heraldzie”. Bardzo wzruszony zdecydował rozpocząć czytanie od „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza. Po upadku powstania listopadowego musiał emigrować z Polski i od tego czasu, przez prawie czterdzieści lat, nie widział ojczyzny, ani nie wypowiedział słowa po polsku. Dzięki poematowi polskiego wieszcza przeniósł się ponownie w rodzinne strony. Miał przed oczami swoją rodzinną wioskę. W pewnym momencie usłyszał kroki i chwile później stanął nad nim Jones - strażnik portowy. Okazało się, że starzec tak się zaczytał w książce, że zapomniał zapalić wieczorem latarnię i w nocy na mieliźnie rozbiła się łódź, ale na szczęście nikt nie zginął. Z powodu tego zaniedbania natychmiastowo został zwolniony ze służby i musiał opuścić wysepkę.
Parę dni później podobno ktoś go widział, jak płynął statkiem do Nowego Yorku. Jego tułaczka rozpoczynała się na nowo. Skawiński zmienił się, przybyło mu kilka lat. Był jednak szczęśliwszy niż kiedyś, ponieważ miał przy sobie polską książkę.