zabytki piśmienne chińskie nie zostały dotąd zbadane i wykorzystane
w aspekcie rozwoju myśli lingwistycznej w Chinach
pismo pojawiło się w Chinach na początku III tys. jako środek mnemotechniczny (tzw. pa-kwa), oparte na systemie kresek (koncepcyjnie zbliżone do systemów sznurkowych, np. kipu)
właściwe pismo początkowo o charakterze piktograficznym pojawiło się może w poł. III tys., lecz najstarsze teksty zachowane sięgają do r. 1500 p.n.e.
i mają już charakter ideograficzny
pismo to przetrwało do dziś w postaci ustalonej definitywnie w IV w. p.n.e.
oryginalne dzieło Chińczyków
struktura:
budowa monosylabiczna wyrazów, względnie morfemów (zazwyczaj spółgłoska + samogłoska)
budowa izolująca morfolog. struktur złożonych (funkcja gramatyczna wyrazów odpowiadających naszym morfemom wynika z ich relatywnego szyku względem siebie)
brak alternacji wokalicznej z funkcją gramatyczną
pojęcia i dźwięki - traktowane jako nierozerwalne całości
pismo równocześnie wyrazowe i sylabiczne, całkowicie ideograficzne i całkowicie fonograficzne
liczba znaków - 6-8 tys. (w praktyce stosowano 1-2 tys.)
środki stosowane do zmniejszenia ilości znaków, głównie tzw. klucze - ideogramy niewymawiane, lecz precyzujące kategorię semantyczną znaku podstawowego, albo wymawiane (tzw. fonetyka) i pozwalające na zasadę tzw. rebusu z przeniesieniem dźwiękowym sprecyzować stronę dźwiękową znaku podstawowego (ponad 200 kluczy)
podział na wyrazy pełne i puste oraz na określone klasy semantyczne
alfabet chiński został w różnych okresach i w różnych postaciach przejęty
i zaadaptowany przez niektóre języki sąsiednie