Zakładanie osnowy pomiarowej i wysokościowej

Zakładane punkty osnowy muszą być oparte na punktach osnów wyższego rzędu, czyli podstawowych lub szczegółowych.

Kształt osnowy poziomej zależy od kształtu terenu podlegającego pomiarowi i rozmieszczenia punktów osnowy wyższego rzędu.

Linie pomiarowe stanowią najniższy szczebel rozwinięcia i zagęszczania poziomej osnowy geodezyjnej i są bezpośrednim oparciem dla pomiarów szczegółów sytuacyjnych oraz wyznaczenia w terenie projektowanych obiektów budowlanych i inżynierskich.

Linie należy zakładać: wzdłuż ulic, dróg, aby można było zdjąć jak największą liczbę szczegółów terenowych za pomocą domiarów prostokątnych, nie przekraczając dopuszczalnych długości rzędnych. Mogą być oparte na bokach osnowy, po założeniu na niej punktów posiłkowych.

Ciągi sytuacyjne i linie pomiarowe są projektowane w terenie, jednocześnie sporządzany jest szkic polowy osnowy pomiarowej.

Dł. boków mierzy się dwukrotnie..... dopuszczalne różnice w instrukcji G-4

Pomiar kątów wykonywany metodą pojedynczego pomiaru kąta instrumentem gwarantującym uzyskanie średniego błędu mo≤30” .

Linie pomiarowe mierzy się dwukrotnie dopuszczając powtórny pomiar przy metodzie domiarów prostokątnych.

?

Zagęszczenie i zakładanie osnowy wysokościowej

Pomiary wysokościowe dla opracowania rzeźby terenu wykonuje się w oparciu o istniejące punkty osnowy wysokościowej lub osnowy poziomej dla których błąd określenia wysokości jest mniejszy od 0,05 m.

W przypadku braku dostatecznej ilości punktów oparcia pomiaru wysokościowego istniejącą osnowę należy zagęścić punktami pomiarowej osnowy wysokościowej.

Dokładność wyznaczenia wysokości punktów osnowy pomiarowej charakteryzuje się średnim błędem 20 mm/km. Istniejące ciągi niwelacyjne mogą być włączone do zakładanej osnowy pomiarowej i ponownie wyrównane jeśli dla punktu środkowego średni błąd nie przekracza 0,05 m.

Długość ciągów niwelacyjnych nie powinna przekraczać 12 km.

Odległości między sąsiednimi reperami na ciągach niwelacyjnych powinny wynosić:

a) na terenach zabudowanych 500 m

b) na terenach rolnych i leśnych 1500m

W wyjątkowych przypadkach na terenach zabudowanych dla osnowy pomiarowej dopuszcza się stosowanie ciągów wiszących (do 300m) składających się z ... stanowisk.

Punkty ciągów niwelacyjnych osnowy pomiarowej podlegają markowaniu, a w szczególnych przypadkach stabilizacji.

Pomiar punktów na stanowisku należy wykonać dwukrotnie, niwelując metodą niwelacji „ze środka”.

Pomiar ciągu niwelacyjnego należy wykonać w obu kierunkach: głównym i powrotnym.

Długości celowych (w niwelacji „ze środka”) nie powinny przekraczać 50 m.

Różnica dwukrotnego pomiaru różnic wysokości na jednym stanowisku nie powinna przekraczać 2-3 mm.

Różnica między przewyższeniami otrzymanymi z niwelacji ciągu w kierunku głównym i powrotnym (również dla niwelacji odcinków ciągów oraz odchyłek nawiązania ciągów do punktów wyższych klas lub ciągów węzłowych) nie powinny przekraczać wielkości obliczonej ze wzoru: fmax < 20 pierwiastek z L(długość w km) a ostateczny wynik w mm.

---