TEMAT: „Nie kradnij” „Nie pożądaj żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego”.
WPROWADZENIE:
Kradzież jest to wyrządzenie krzywdy bliźniemu w jakikolwiek sposób dotyczącej jego dóbr. Źródłem kradzieży jest pożądanie. Nakazuje sprawiedliwość i miłość w zarządzaniu dobrami materialnymi i owocami pracy ludzkiej. Z uwagi na wspólne dobro, wymaga ono powszechnego poszanowania przeznaczenia dóbr i prawa do własności prywatnej. Życie chrześcijańskie stara się dobra tego świata ukierunkować na Boga i miłość braterską. Przykazanie to dotyczy nie tylko zabierania dóbr materialnych, ale także do ich świadomego niszczenia cudzej własności, prywatnej (np. zarysować komuś samochód) i publicznej (np. niszczenie przystanków autobusowych, wybijanie szyby w witrynach sklepowych, niszczenie ławek w parku).
STARY TESTAMENT:
Przy stworzeniu człowieka Bóg powierzył nam ziemię i bogactwa wspólnemu zarządzaniu ludzkości, by miała o nią staranie, panowała nad nią przez swoją pracę i korzystała z jego owoców (Rdz 1, 26-29). Dobra stworzone są przeznaczone dla całego rodzaju ludzkiego. Ziemia jest rozdzielona między ludzi, by zapewnić im bezpieczeństwo i utrzymanie. Ludzie mają prawo do posiadania dóbr które zaspokajają ich podstawowe potrzeby. Bóg zakazuje zabierania majątku swoim bliźnim. (Mi 2-2).
Siódme przykazanie zabrania kradzieży, która polega na przywłaszczeniu dobra drugiego człowieka wbrew jego woli. Nie jest kradzieżą zabranie jakiejś rzeczy, jeżeli pozwolenie może być domniemane, a także rzeczy która może stać się środkiem do pilnego zaspokajania potrzeb życiowych jak pożywienie, mieszkanie, odzież. Siódme przykazanie przekracza się gdy umyślnie zatrzymujemy rzeczy pożyczone lub przedmioty znalezione, pomimo że możemy odnaleźć właściciela. Rzeczą niegodziwą jest spekulacja polegająca na sztucznym podnoszeniu cen, w celu wzbogacenia się ze szkodą dla drugiego człowieka. Sprzedaż programowania komputerowego po cenach wielokrotnie przekraczających koszty ich wytworzenia wiedząc że ludzie i tak muszą je kupować (Prz 28-16). Siódme przykazanie zakazuje czynów, które dla jakiejkolwiek przyczyny prowadzą do zniewolenia ludzi, do poniżania ich godności osobistej, do kupowania ich, sprzedawania, oraz wymiany jakby byli towarem. Święty Paweł nakazywał chrześcijańskiemu panu traktować swego chrześcijańskiego niewolnika „nie jako niewolnika, lecz…jako brata umiłowanego…w Panu” (Flm 16).Przykazanie to domaga się również poszanowania przyrody, zarówno zwierząt jak i roślin, które z natury przeznaczone są dla dobra wspólnego ludzkości.
Panowanie nad tymi istotami jakiego Bóg udzielił człowiekowi nie jest absolutne. Ma być troską o jakość życia bliźniego i domaga się religijnego szacunku dla wszystkich stworzeń. Przykładem może być św. Franciszek z Asyżu. Z Bożego wypełnienia nakazu, czynienie sobie ziemi poddanej wynika obowiązek pracy na rzecz wspólnego dobra ludzkości. W tej sferze ludzie dopuszczają się wielu nadużyć, które w swej istocie są kradzieżą. Dotyczy to zarówno pracowników jak i pracodawców. Są to: niesumienne wypełnianie obowiązków, oraz niesprawiedliwe wynagradzanie (Jer 22,13). Kradzieżą jest także zabranie komuś jego pomysłu i przywłaszczenie sobie zasługi i wszelkich płynących z tego korzyści (Prz 21, 6; 23, 4). Przekroczeniem siódmego przykazania może być także nadużywanie gościnności, dobroci, a także wykorzystywanie miłości naszych rodziców przez wymuszanie zaspokajania naszych wygórowanych potrzeb. Współudział poprzez świadome handlowanie lub kupowanie rzeczy kradzionych, a także przyjmowanie prezentów które pochodzą z kradzieży. (Prz 28, 6). Jesteśmy w stanie okraść człowieka zabierając mu czas poprzez zmuszanie go na czekanie na nas. Poprzez skąpstwo możemy wyrządzać krzywdę bliźnim, w sposób który sprzeciwia się siódmemu przykazaniu. Mamy obowiązek dzielenia się z potrzebującymi. Miłości do ubogich nie da się pogodzić z nieumiarkowanym miłowaniem bogactw lub z ich egoistycznym używaniem (Jk 5, 1-6).
Dziesiąte przykazanie zabrania pożądania dóbr drugiego człowieka, który jest źródłem kradzieży, grabieży, oszustwa zakazanych przez siódme przykazania. Zakazuje także chciwości i pragnienie przywłaszczenia sobie bez umiaru dóbr ziemskich. Zabrania nieumiarkowanej zachłanności, zrodzonej z żądzy bogacenia się. Kiedy prawo mówi „nie będziesz pożądał” to - innymi słowy - każe nam oddalić nasze pragnienia od tego wszystkiego, co do nas nie należy. Pragnienie posiadania dóbr bliźniego jest bowiem tak wielkie, nieograniczone i nigdy nie nasycone, że zostało napisane: „Kto kocha się w pieniądzach, pieniądzem się nie nasyci” (Koh 5,9). Nie jest wykroczeniem przeciw przykazaniu pragnienie otrzymania rzeczy które należą do bliźniego. Jeśli jest to możliwe w sposób sprawiedliwy.
Najlepszym miejscem wychowania młodego człowieka jest zdrowa rodzina. W takich warunkach może on podjąć sumienną pracę nad sobą przez kształcenie charakteru i modlitwę. Wtedy młody człowiek ma silną wolę i dobrą hierarchię wartości, a także łatwiej mu przezwyciężyć pokusę kradzieży. Jeżeli zaś młodzież pochodzi z rodziny patologicznej i wychowuje ją ulica, ma on ułatwioną drogę do konfliktu z prawem. Kradnie on, niekoniecznie z powodu nędzy lecz takie wymogi stawia środowisko. Z naszej strony możemy zaoferować mu pomoc, proponując przynależność do grupy.
PRZEBIEG SPOTKANIA:
Czym jest kradzież?
Czy każda kradzież jest grzechem?
Czy kradzież kradzieży równa?
Czy można kraść z konieczności w celu przetrwania (uzasadnij)?
Jaki ludzie mają stosunek do dobra wspólnego (przystanki, ławki)? Gdzie widzisz przejawy niszczenia tego dobra?
Pożyczasz kasetę magnetofonową od swojego kolegi. Przetrzymujesz ją u siebie przez kilka miesięcy. Jak się do tej sytuacji stosunkujesz?
Jak rozumiesz pożądania cudzej rzeczy i jakie są tego skutki?
7a) Jakbyś się zachował widząc, że twój przyjaciel zabiera ze sklepu
czekoladę i chowa do kieszeni?
Jak twoim zdaniem można zapobiegać zjawisku kradzieży wśród ludzi młodych?
WNIOSKI:
Kradzież w każdym przypadku jest grzechem. Sprzeczne z siódmym przykazaniem jest wszelkiego rodzaju przywłaszczenie i niesłuszne używanie dobra drugiego człowieka. Prawo moralne zakazuje czynów, które w celach handlowych prowadzą do zniewolenia ludzi i traktowania ich jakby byli towarem. Popełniana niesprawiedliwość domaga się naprawienia krzywdy. W przypadku kradzieży musi być to zwrócenie ukradzionej rzeczy oraz wyrządzonych szkód.
KONSPEKT OPRACOWALI:
Sylwia Nowak
Tomasz Piller
Agata Surowiec
Irmina Młynarska
Anna Burek
Piotr Kłeczek
LITERATURA:
Katechizm Kościoła Katolickiego
Stary Testament