USTALENIE POŁUDNIKA ZEROWEGO
Zdefiniowanie pojęcia południka zerowego miało miejsce stosunkowo niedawno. Do początku IXX wieku , było wiele sprzeczności pomiędzy kartografami , co do południka od którego należało mierzyć długość geograficzną.
Ptolemeusz w 2 wieku naszej ery mierzył długość wschodnią od południka przebiegającego 2 stopnie na zachód od Wysp Kanaryjskich. W 1493 roku papież Aleksander VI ustanowił na Atlantyku, na zachód od Azorów, linię dzielącą terytoria wpływów Hiszpanii i Portugalii. Przez wiele lat kartografowie obydwu krajów używali właśnie tej linii ,jako południka zerowego. W 1570 flamandzki kartograf Ortelius przyjmował za południk zerowy, południk przechodzący przez najbardziej wysuniętą na wschód wyspę archipelagu Cape Verde. John Davis , w swoim opracowaniu The Seamen's Secrets, z 1594 roku ,używał południk przebiegający przez wyspę Fez na (Wyspy Kanaryjskie ) gdyż w tym miejscu deklinacja magnetyczna wynosiła zero. Południk londyński po raz pierwszy został zastosowany w roku 1676, i poprzez lata jego popularność rosła w miarę wzrostu znaczenia Anglii na morzu. Żeglarze generalnie lekceważyli przyjmowane rozwiązania kartografów i często określali w czasie rejsu swoją długość od kilku różnych przylądków i portów. Nie powodowało to jednak wielkich problemów, gdyż nie było rozpowszechnionych metod określania długości geograficznej. Nawigatorzy dokonywali obserwacji szerokościowych od tysięcy lat. Dokładne tablice deklinacji Słońca były publikowane od wieków, umożliwiając doświadczonym marynarzom wyliczenie szerokości z dokładnością do 1- 2 stopni. Marynarze do tej pory korzystają z obserwacji kulminacji słońca dla kontroli szerokości geograficznej. Ci którzy korzystają z pomiaru wysokości Gwiazdy Polarnej dla wyznaczenia szerokości geograficznej , posługują się metodą dobrze znaną od 15 wieku. Metoda odnajdywania długości geograficznej nie była znana wśród marynarzy przez wieki. Kilka rozwiązań niezależnych od czasu okazało się zbyt nieporęcznych. Metoda odległości księżycowej, która pozwalała czas poprzez obserwację położenia księżyca pomiędzy gwiazdami stała się popularna w 1800 roku. Jednakże wiedza matematyczna wymagana dla określenia większości tych procesów przekraczała znacznie wiedzę i możliwości przeciętnych marynarzy. Było oczywistym, ze rozwiązanie tego problemu polega na możliwości utrzymywania dokładnego czasu na morzu. W 1714 roku British Board of Longitude (Brytyjska Izba Długości) zaoferowała małą fortunę w nagrodę temu kto będzie w stanie przyczynić się do rozwiązania tego problemu. Anglik, John Harrison podjął wyzwanie i w latach pomiędzy 1735 - 1760 zbudował cztery chronometry. Najbardziej dokładny z nich wykazał różnicę tylko 1minuty i 15 sekund podczas 156 dniowej podróży okrężnej pomiędzy Londynem i Barbados. Jednakże izba wypłaciła mu tylko połowę obiecanej nagrody. W końcu król wstawił się za Harrisona , i gdy miał już 80 lat odebrał pełną nagrodę w wysokości 20 000 funtów szterlingów.
Szybki rozwój chronometrów wywołał problem korekty wskazywanego przez nie czasu podczas odbywania podróży morskiej. W portach i na redach w widocznych z daleka miejscach wywieszano kule czasu ( time balls) które były zrzucane dokładnie w południe, umożliwiając statkom stojącym w porcie bądź na kotwicowiskach określenie błędu chronometru. Pod koniec wojny domowej w Stanach Zjednoczonych wykorzystywano telegraf dla synchronizowania kul czasowych. Wysyłanie radiowych sygnałów czasu do statków znajdujących się z dala od brzegu rozpoczęto w roku 1904, i niedługo później były już osiągalne sygnały radiowej służby czasu na całym świecie.
System mierzenia długości geograficznej od południka zerowego na wschód i zachód do 180 stopni pojawił się po raz pierwszy w połowie 18 wieku. Pod koniec tego wieku wzrosło znaczenie Obserwatorium Greenwich i angielscy kartografowie rozpoczęli używać tego południka jako płaszczyzny odniesienia. Opublikowany przez Obserwatorium Greenwich w roku 1767 pierwszy brytyjski Almanach Nautyczny jeszcze bardziej utrwalał południk Greenwich jako południk zerowy. Bez powodzenia zakończyła się próba wprowadzenia w 1810 południka przechodzącego przez Washinghton jako południka zerowego dla amerykańskich nawigatorów i kartografów. W 1884 na Międzynarodowej konferencji w Waszyngtonie przyjęto uznać południk przechodzący przez obserwatorium w Greenwich za południk początkowy lub inaczej południk zerowy . Ostatecznie ustalenia konferencji zaakceptowano powszechnie w 1911 roku i od tej pory wszystkie kraje morskie liczą długość od południka Greenwich, z wyjątkiem kilku przypadków gdzie dla pewnych map portowych używane są lokalne odniesienia.