Początki Rzeszy niemieckiej.
Wyłamanie się Franków Wsch. ze wspólnoty karolińskiej i odsuwanie się od kontaktów z Zach. ziemiami Imperium. Słabość rządów centralnych i zagrożenia zewnętrzne doprowadzają do odrodzenia dawnych wspólnot plemiennych. Na ich czele stawali możnowładcy lub margrabiowie. Wykształcenie się 4 księstw: Szwabii, Frankonii, Bawarii i Saksonii. Śmierć Ludwika Dziecię; ostatni Karoling; przekształcenie korony dziedzicznej w elekcyjna. Pierwszy władca elekcyjny - książę Frankonii Konrad. Okazało się, że władza i tak leży w rękach poszczególnych książąt - państwo stało się Rzeszą.
Elekcja członka dynastii saskiej, Henryka z rodu Ludolfingów. Mało interesował się sprawą całej Rzeszy, bardziej interesami własnych ziem. Zawarł pokój z Węgrami dotyczący tylko krajów południowoniemieckich, podobnie opanował Lotaryngię, a z Czech, które uległy przy pomocy Bawarii, uczynił lenno koronne.
Podbój Słowian Połabskich
Spokój z Węgrami, poszerzania swych własności kosztem Słowian Połabskich. W kampanii, pokonał rozbitych Połabian, a w latach późniejszych uzależnił od siebie Obodrytów i Luciców. Umacniał swą władzę poprzez zakładanie licznych grodów na terenach podbitych. Utworzył na wsch. marchie, która miała trzymać w ryzach podbitych Słowian. Rozprawa z Węgrami: niepłacenie daniny - prowokacja najazdu na Saksonię. Bitwa pod Unstrutą i klęska Węgrów.
Śmierć Henryka. Korona dla jego syna, Ottona I. Groźba wojny domowej pomiędzy poszczególnymi księstwami, Otton używa siły, sytuacja opanowana. Władzę oparł na dwóch filarach: wyższa hierarchia kościelna, której przedstawiciele w drodze feudalizacji stali się lennikami króla oraz rodzina Ottona, która weszła w posiadanie terytoriów. Tutaj jednak spraw miał się z gorsza, gdyż krewniacy interesowali się bardziej swoimi ziemiami i wchodzili nawet w opozycje do władcy.
Walki o koronę Włoska; Szwabia i Bawaria chciały rozszerzenia swych posiadłości na płd. W razie powodzenie, nie udałoby się utrzymać prymatu Saksonii. Wtrącenie się Ottona I w sprawy włoskie; polityka landów południowoniemieckich; Otton I jedynie zapewnia sobie zwierzchność króla Włoch Berengara I oraz małżeństwo z Adelajdą, wdową po Lotarze królu włoskim
Opozycja i najazd węgierki
Syn Ottona z pierwszego małżeństwa w opozycji - lęk przed utratą praw spodkowych na rzecz Adelajdy i Ottona spodziewanych potomków. Dzięki pomocy duchownych opanowanie powstania. Problemy ze Słowianami Połabskimi, a rok później najazd Węgrów. Połączenie sił niemieckich, nawet tych przeciwnych królowi i pokonanie Węgrów ma Lechowym Polu, później Słowian Połabskich pod Regnicą
Otton I cesarzem. Otton II. Otton III
Wyprawa do Włoch, by poskromić Berengera, który zrywa zależności lenne. Pełen sukces Ottona, który w Mediolanie koronuje się na włoskiego króla. Berenger zagrażał również Rzymowi: papież Jan XII prosi Ottona o pomoc. Koronacja Ottona na cesarza w bazylice. Potęga i sytuacja w jakiej znalazł się teraz Otton oraz jego uniwersalistyczna wizja sprawiły, że ogłosił statut: papieżem będzie ordynowany taki kandydat, który złoży wcześniej przysięgę wierności cesarzowi. Zmiana kierunku ekspansji ze wsch na płd, co nie podobało się członkom dynastii saskiej, jak również to, iż po śmierci Ottona I, królem został jego syn Otton II, koronowany za życia ojca na cesarza i króla. Wysunięcie kontrkandydata - księcia Bawarii, Henryka Kłótnika. Zwycięzcą został Otton II; po spacyfikowaniu Rzeszy i zabezpieczeniu jej granic, rusza do Włoch. Pokonuje Greków i Saracenów; opanowuje cały płw. Apeniński. Nagły zgon Ottona II. Niepomyślna sytuacja po śmierci Ottona II. Jego trzyletni syn był już koronowany (Otton III), ale nie mógł pełnić funkcji. Walkę o opiekę nad Ottonem III prowadziła wdowa cesarza Teofano oraz Henryk Kłótnik. Pogorszenie sytuacji; powstanie Słowian Połabskich, którzy zrzucili jarzmo niemieckie. Przejęcie władzy przez Ottona III z rąk regentki. Marzył o uniwersalistycznym państwie w duchu rzymskim, które objąć miało Bizancjum. Otton III uniezależnił od siebie papiestwo, obsadzając na stolicy piotrowej Grzegorza V i Sylwestra II. Pomysły cesarza były źle odbierane w rzeszy. Powstanie antyniemieckie we Włoszech; Otton opuszcza Rzym. Nie wiedząc czy walczyć we Włoszech czy w Rzeszy, przenosił się z miejsca na miejsce. Zmarł na malarie. Przekazanie korony przeciwnikowi Ottona III, Henrykowi II Bawarskiemu, synowi Henryka Kłótnika; zerwanie pokojowej polityki wobec słowian. Wojna Henryka II z Polską; opóźnienie starania o koronę cesarską; zdobywanie na nowo Włoch, które strzasnęły jarzmo niemieckie. Bezpotomna śmierć Henryka II; przejęcie władzy przez dynastię frankońską rodu Salickiego, spokrewnioną z Sasami; miotanie się pomiędzy zdobywaniem Włoch, a walkami na pograniczu słowiańsko-węgierskim.
Dążenie do wewnętrznego wzmocnienia Rzeszy. Wyprawa do Włoch i koronacja na cesarza. Napięta sytuacja wewnątrz Rzeszy; jednocześnie wymarcie dynastii Burgundii, co dawało mu władzę nad tymi ziemiami, ale i tak musiał walczyć z rywalami, którzy nie chcieli takiego wzrost znaczenia cesarza. Zwyciężył w tej bitwie. Uzyskując pomoc państw sąsiednich Polski, zaatakował i zmusił Mieszka II do rezygnacji z korony królewskiej. Wzros znaczenia feudałów duchownych i świeckich; walka z nimi i przyznawanie drobnym wasalom praw dziedziczenia lenna; chciał tak zdobyć sobie sprzymierzeńców i osłabić wielkich feudałów.
Za jego panowania, dalsze zaostrzenie stosunków korony z feudałami. Henryk zdobywa przewagę, podnosi prestiż Cesarstwa. Spacyfikował Rzeszę, uporządkował sprawy Burgundii, narzucił zwierzchność lenną Węgrom; mógł zająć się sprawami Włoch. Obsadził stolicę apostolską niemieckimi prałatami, którzy mieli wykonywać jego palny. Okres jego rządów - CEZAROPAPIZM (państwo nad papiestwem). Nagły zgon Henryka III i objęcie trony przez jego syna, Henryka IV (sześć lat). Wyzwolenie czynników odśrodkowych w państwie; odrodzenie wielkich feudałów. Objęcie rządów przez H IV; dążenia emancypacyjne polski, powstanie Sasów; koncentracja wysiłków na terenie Rzeszy. Osłabienie pozycji cesarskiej we Włoszech.
Walka o pryma w chrześcijaństwie miała swój szczyt w XI w. SYMONIA, świętokupstwo - handel godnościami i urzędami kościelnymi oraz dobrami duchowymi. Nazwa zjawiska pochodzi od Szymona Maga, który chciał kupić od świętych Piotra i Jana przywilej udzielania sakramentu Ducha Świętego. Nikolaizm - złamanie zasad celibatu małżeństwa duchownych, posiadanie przez nich dzieci. Inwestytura. Te trzy zjawiska dawały wyższość władzy świeckiej. Najwcześniej próbę naprawy Kościoła podjęto w Cluny; reformy od życia klasztornego do ogólnej odnowy stosunków kościelnych. Warunkiem naprawy Kościoła było uwolnienie Papiestwa spod cesarstwa. Stało się to możliwe, kiedy papieżem został Leon IX, związany z lotaryńskimi kołami reformy kościoła. Wykorzystując swe dobre stosunki z cesarstwem umocnił Papiestwo i ułatwił drogę swym następcom. Dekret Mikołaja II: nowy regulamin wyborów papieża, wybory w zamkniętym kręgu kardynałów. Sprowadziło to wpływ cesarstwa na wybory do zera. Uniezależnienie się Rzymu od cesarstwa po śmierci Henryka III; książę Normanów włoskich uznał się za wasala Rzymu z posiadłości swych na Płw. Apenińskim - hegemonia papieża. Piotr Damian, opierając się na Ewangelii Łukasza porównuje dwa miecze do papiestwa i cesarstwa, stawia je równo z hierarchii.
Grzegorz VII i koniec sporów
Nawoływał do równouprawnienia cesarstwa i papiestwa, jednak w DICTATUS PAPAE zajmuje stanowisko odmienne. Tezy przypisywane papieżowi Grzegorzowi VII sformułowane w roku 1075. Określały absolutną władzę papieża nad światem, władcami świeckimi cesarza i innymi władcami. PAPOCEZARYZM - polityka Grzegorza VII, wynikająca z postulatów zawartych w Dictatus Papae.
Synod rzymski, który potępił symonię, nikolaizm oraz inwestyturę, jak i Dictatus Papaje, obudziły czujności Henryka IV; zwołał synod biskupów niemieckich w Warmancji, gdzie zaatakował legalność wyboru papieża; biskupi wymówili posłuszeństwo papieżowi. Jednak Rzym się nie ugiął na synodzie rzymskim, Grzegorz VII rzucił klątwę na Henryka i zwolnił jego poddanych z przysięgi złożonej niegodnemu władcy. Opozycja niemiecka wypowiedziała posłuszeństwo królowi i zarządzała by poddał się sądowi Rzeszy. Henryk musiał oczyścić się z klątwy, aby podjąć walkę. Henryk udał się do Włoch, zaskoczony papież, schronił się w Canossa. Przed zamkiem Henryk IV odbył samorzutną, publiczną pokutę, co wywarło wrażenie na otoczeniu papieża i wymogło na nim zdjęcie ekskomuniki. Henryk teraz rozpoczął walką z przeciwnikami w Rzeszy. Zwalczył opozycje niemiecką i powrócił do spraw włoskich. Zwołano synod biskupów niemieckich w włoskich w Tyrolu, uznał Grzegorza VII za pozbawionego tiary, a papieżem obwołano jego przeciwnika Wiberta. Przystąpienie do zbrojnego podporządkowania Włoch. Z trudem wojsko się to udało i intronizowano antypapieża oraz odbyto koronację cesarska Henryka. Odsiecz Normanów włoskich, wycofanie się Henryka.
Śmierć Henryka IV, królem zostaje jego syn, Henryk V. Wyruszył od do Sutri, tam oświadczył, że gotów jest oddać inwestyturę, pod warunkiem, że papież zrezygnuje z otrzymywanych od monarchy posiadłości lennych. Taka sytuacja nie odpowiadała wielkim feudałom niemieckim, to też umowa nie weszła w życie; co król uznał za jej złamanie i uwięził papieża, który zgodził się na powrót starych zasad co do inwestytury. Zaczęto nawoływać do zgody; która stała się możliwa, gdy papieżem został Francus, Kalikst II. Nawiązanie rokowań z Henrykiem V; ugoda zwana konkordatem w Warmancji. Cesarz zgadza się na wyrzeczenie inwestytury przez pierścień; zatrzymał prawo nadawania wybranym przez duchowieństwo elektom dóbr charakterze lenna.
|
926,925,929 - pokój, Lotaryngia, Czechy.
|